Είναι αλήθεια: Ο πολιτικαντισμός, η ασυγκράτητη υποσχεσιολογία και η δημαγωγία ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την ελληνική χρεοκοπία. Ο κρατισμός και ο πελατειασμός ανήκουν στις βαθιές αιτίες του ελληνικού προβλήματος. Και ακόμη τώρα, κυριαρχούν οι δυνάμεις που υπηρετούν αυτούς ακριβώς τους κώδικες, επιδιώκοντας επιστροφή στο status quo ante, αντιστέκονται σε κάθε μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή, δεν θέλουν μεταρρυθμίσεις ούτε ουσιαστικό εξευρωπαϊσμό.
Είναι, λοιπόν, αλήθεια ότι οι επαγγελματίες φίλοι του λαού έταζαν και τάζουν παροχές χωρίς δημοσιονομικό ορθολογισμό, χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, χωρίς μέριμνα για τη νέα γενιά και την επόμενη, μόνο και μόνο με ψηφοθηρική λογική και για την εξυπηρέτηση του κομματικού και του ατομικού συμφέροντος.
Και είχε μεγάλο δίκιο ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης που είπε στο Ζάππειο ότι «η κρίση δεν ήρθε από το πουθενά. Ήρθε και από αλόγιστους διορισμούς και από χαριστικές επιδοτήσεις, από το πελατειακό κράτος, τον παραγοντισμό και τον συντεχνιασμό, από την αδιαφορία για το διεθνές περιβάλλον της χώρας και τις υποχρεώσεις της».
Αλλά δεν είναι αυτή όλη η αλήθεια: Η καθήλωση της χώρας στο τέλμα έχει να κάνει επίσης με την εκρηκτική οικονομική/κοινωνική ανισότητα, όπως διαμορφώνεται με την προκλητική ασυλία της ολιγαρχίας. Η έλλειψη προσωπικού στους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς δεν αρκεί πια ως απάντηση για τους ελέγχους που δεν έχουν γίνει σε υπεράκτιες εταιρίες, στους κατόχους μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας που αναφέρονται σε διάφορες λίστες ή που δεν συνάδει ο πλούτος τους με τη φορολογική τους δήλωση. Πριν από λίγες μέρες δημοσιοποιήθηκαν στοιχεία που δείχνουν ότι το λαθρεμπόριο καυσίμων εξακολουθεί να οργιάζει και ποιος ξέρει πόσο θα ενισχυθεί με την κατάργηση της εξίσωσης στους φόρους πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης. Νωρίτερα, είχαμε μάθει ότι το μεγαλύτερο φορτίο ηρωίνης στην Ευρώπη είναι δικό μας, διακινείται με ελληνική ευθύνη, το οποίο σημαίνει ότι η χώρα είναι υπερδύναμη στον τομέα αυτό. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Στέητ Ντιπάρτμεντ, η Ελλάδα παραμένει χώρα διέλευσης και προορισμού για γυναίκες και παιδιά που διακινούνται για σκοπούς εμπορίας ανθρώπων (trafficking) και καταναγκαστικής εργασίας, ενώ δεν καταβάλλεται η αναγκαία προσπάθεια για τον τερματισμό αυτής της φρικτής κατάστασης.
Και δεν είναι αυτή ολόκληρη η εικόνα. Υπάρχει ακόμη το πάρτυ με τα θαλασσοδάνεια που δίνονταν με πολιτικούς όρους, δηλαδή χαριστικά, χωρίς εγγυήσεις ή με προσχηματικές εγγυήσεις, σε κόμματα και φίλους επιχειρηματίες ή χορηγούς και τα οποία έριξαν έξω τις τράπεζες που χρειάστηκαν οικονομική στήριξη με δάνεια τα οποία φορτώθηκαν στην πλάτη της ελληνικής κοινωνίας και ειδικά της νέας γενιάς. Υπάρχουν επίσης γνωστές και άγνωστες υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα και οι κανόνες διαφάνειας που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν με έναν τρόπο ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό.
Με λίγα λόγια υπάρχει το πρόβλημα των ελληνικών ελίτ το οποίο έχουν επισημάνει κατά καιρούς η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ. Στους πλούσιους Ελληνες που δεν πληρώνουν φόρους έχουν αναφερθεί τόσες φορές τόσα ξένα ΜΜΕ, ώστε είναι πια κάτι σαν κοινό μυστικό ότι εδώ οι μεγαλοσχήμονες δεν συμμετείχαν όσο τους αναλογεί αλλά ούτε και λιγότερο από αυτό στην προσπάθεια διάσωσης της ελληνικής οικονομίας.
Ένα πρόβλημα είναι ότι όταν δεν λέγεται ολόκληρη η ιστορία (οι ευθύνες των μεγάλων), αλλά μόνο ένα κομμάτι της (οι ευθύνες των μικρότερων και των μικρών) αποδυναμώνεται το επιχείρημα και ενισχύεται αντί να αποδομηθεί αυτό που καταγγέλλεται. Ο λαϊκισμός βρίσκει έδαφος και αποκτά κοινό όταν η πολιτική ανάλυση διολισθαίνει στον ελιτισμό. Της συζήτησης για το αν έπρεπε ή όχι να απολυθούν οι καθαρίστριες, της καταγγελίας των συντεχνιών, προηγούνται οι απαντήσεις για τους εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους που δεν επιβαρύνθηκαν στη διάρκεια της κρίσης, πόσο μάλλον για όσους αύξησαν τον πλούτο τους στη διάρκεια της κρίσης. Η φορά, δηλαδή, πρέπει να είναι από πάνω προς το κάτω. Το αντίθετο, απλώς, ανοίγει δρόμο στους δημαγωγούς και ρίχνει νερό στο ποτάμι της οργής, ακόμη και του μίσους.
10°
