Η στάση της ελληνικής Δεξιάς και Αριστεράς απέναντι στον Βλαντιμίρ Πούτιν και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Ο Έλλην «πουτινιστής» φύεται παντού εν Ελλάδι, «δεξιά» και «αριστερά». Γι’ αυτό και ο καθένας φέρει τα χαρακτηριστικά της πολιτικής του καταγωγής.
Ο πιο «αλλοπαρμένος» είναι ο αριστερός «πουτινιστής». Ο οποίος παρουσιάζεται με όλες τις παραλλαγές που προσφέρει η πλούσια «βιοποικιλότητα» της μπολσεβίκικης αριστεράς, σε αντίθεση με τον μονοδιάστατο δεξιό «πουτινιστή».
Έτσι το ΚΚΕ, με αφορμή την εισβολή στην Ουκρανία, ξεκινάει πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, με αφετηρία την ρωσική! Για να δείξει, ακόμη και με την «χορογραφία» της πορείας, ότι η Αμερική είναι ο «εισβολέας» και η Ρωσία το «θύμα».
Και αυτό, σε εφαρμογή της θεμελιώδους αρχής του ολοκληρωτισμού ότι πάντοτε προηγείται η τυραννία του ψέματος και ο θάνατος της «γεγονικής αλήθειας».
Ο πειρασμός όμως του ολοκληρωτισμού είναι αδηφάγος, αφού επιδιώκει και τον θάνατο της μνήμης.
Έτσι το ΚΚΕ, ως τυπικό ολοκληρωτικό κόμμα, επιχειρεί ταυτόχρονα να σκοτώσει και τη μνήμη των θυμάτων της εισβολής.
Γι’ αυτό απαγορεύει κάθε πράξη ή λόγο που δείχνουν ποιος κάνει εισβολή στην Ουκρανία και ποια είναι τα θύματα της εισβολής!
Με απεχθέστερη εκδήλωση, την εκ μέρους του απαγόρευση προς την ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων να παίξει τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας. (Αυτό, ως ελάχιστη «προκαταβολή» από το δυστοπικό μέλλον, όταν το ΚΚΕ θα μετέχει σε «προοδευτική κυβέρνηση»).
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, αποφεύγει τον πρωτογονισμό του ΚΚΕ. Έτσι, ούτε κάνει πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία για την εισβολή, ούτε απαγορεύει στις ορχήστρες να παίζουν.
Αντίθετα, σε έναν παροξυσμό υποκρισίας, δεν βλέπει ούτε εισβολέα, ούτε θύματα του εισβολέα!
Και αφού «δεν υπάρχει εισβολέας», καταγγέλλει ως «ακατανόητη» την στάση της ελληνικής κυβέρνησης να στείλει οπλισμό στην Ουκρανία. Διότι τα όπλα μπορεί να χρησιμοποιηθούν για πόλεμο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την «ειρήνη»!
Που πάει να πει ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ απαιτούν να αφήσουμε αβοήθητους τους Ουκρανούς, ώστε να σφαγιαστούν από τον πάνοπλο εισβολέα «εν ειρήνη», μέσα στην παγκόσμια ερημία και αποκτήνωση.
Όπως μάλιστα υποδύονταν υποκριτικά τους «φιλοεμβολιαστές», με σκοπό να είναι πειστικοί όταν διέδιδαν το οργανωμένο ψέμα ότι τα εμβόλια ήταν «αδοκίμαστα» και «ρετσινόλαδο», ώστε να πετύχει το σαμποτάζ κατά των εμβολιασμών, έτσι και τώρα υποκρίνονται ότι δήθεν προτείνουν μη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, με την δόλια όμως προαίρεση να καταλήξει ο πόλεμος σε νίκη του εισβολέα.
Και για να μην έχουμε αμφιβολίες για το ποιος είναι ο σύμμαχός μας, ο αρχηγός τους, μέσα στη Βουλή, μετατρέποντας την γνωστή «θεωρία» «τα πάντα όλα» σε «γεωστρατηγική», διακήρυξε: «ανήκουμε και στον Βορά και στον Νότο και στην Ανατολή και στην Δύση»!
Έτσι ώστε να μην ανήκουμε πουθενά, για να μας προσφέρει «αδέσμευτους» στον Πούτιν, όπως αποπειράθηκε και στο παρελθόν δια του νομίσματος.
Και αναρωτιέται κανείς: Όλες αυτές οι εκδηλώσεις της «πουτινικής» αριστεράς είναι απλώς ο αμοραλισμός των καιρών ή έχουν κάποια ιστορική εξήγηση; Η απάντηση είναι σαφής και βρίσκεται στο «προπατορικό διαζύγιο» της λενινιστικής αριστεράς με την δημοκρατία.
Το οποίο έγινε αμετάκλητο, απ’ όταν ο Λένιν – «ο πατέρας του ολοκληρωτισμού» κατά Καστοριάδη - διέλυσε βίαια τον μοναδικό δημοκρατικό θεσμό της νέας Ρωσίας που προήλθε από καθολική ψηφοφορία, που ήταν η συντακτική συνέλευση, με την πρόφαση ότι οι εκλογές είναι «τυπική δημοκρατία». (Θανάσης Γιαλκέτσης, «Η ουτοπία στην εξουσία», εκδόσεις «Διαλέγεσθαι»).
Μία στάση η οποία επιβιώνει μέχρι σήμερα, ως οργανωμένο μίσος όλων των απογόνων του μπολσεβικισμού κατά της δημοκρατίας.
Το οποίο στρέφεται κατά της Δύσης, για έναν και μόνο λόγο: διότι εκεί εντοπίζεται αυτό που ο Καστοριάδης ονόμασε «σπάνια εξαίρεση στην ιστορία», που είναι η δημοκρατία.
Αυτή δηλαδή η συναρπαστική δημιουργία, που κάνει τη Δύση μαγνήτη για όλη την ανθρωπότητα και -ακριβώς γι’ αυτό- φόβητρο για κάθε ολοκληρωτικό φορέα ή ηγέτη.
Αν μάλιστα στο γενετικό μίσος των κληρονόμων του μπολσεβικισμού για την δημοκρατία προστεθεί η πρωτοφανής στην ιστορία κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων χωρίς ένα δάκρυ συμπάθειας ή μία λέξη αντίστασης, κάτι που βιώνεται εκ μέρους τους ως το «τραύμα» της «Μεγάλης Ταπείνωσης», τότε η απώλεια κάθε μέτρου στις εκδηλώσεις μίσους των αυτοχθόνων πουτινιστών της αριστεράς κατά της δημοκρατίας και της Δύσης, γίνεται ευεξήγητη.
Αλλά και ο δεξιός Έλλην πουτινιστής καλύπτει επίσης ευρύ φάσμα: Από τη ναζιστική ακροδεξιά, τον πλαστογράφο των επιστολών του Ιησού με τους οπαδούς του, τους συνωμοσιολόγους, τους δεισιδαίμονες, τους αντιεμβολιαστές και όλο το ρεύμα του ανοργάνωτου ανορθολογισμού.
Πρόκειται δηλαδή για το ρεύμα που συγκροτείται από τον ανθρώπινο τύπο του «πολιτισμικού παρία», που είναι ο «α-κοσμικός» μαζάνθρωπος της αγέλης. Ο οποίος, αυτοτοποθετούμενος εκτός των κανόνων που συγκροτούν τον «ανθρώπινο κόσμο», την ανθρώπινη δηλαδή δημιουργία που δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη, αναζητεί νόημα είτε σε μία θεωρία συνωμοσίας, είτε σε θρησκευτικά παραληρήματα και εν τέλει σε έναν υπεράνθρωπο ηγέτη, που «τακτοποιεί» τον κόσμο του. Αν μάλιστα ο ηγέτης νικάει θηρία ημίγυμνος - όπως ο Πούτιν - τότε γίνεται ο αδιαμφισβήτητος «οδηγός» της μάζας.
Γι’ αυτό ο δεξιός Έλλην «πουτινιστής» μπορεί και αυτός να μισεί –κυρίως να περιφρονεί– τη δημοκρατία, όμως αυτό δεν είναι το πρωτεύον. Άλλωστε, οι περισσότεροι ολοκληρωτικοί ηγέτες από εκλογές προέκυψαν. Γι’ αυτόν, πάνω από το μίσος του για την δημοκρατία, βρίσκεται η λατρεία στον ολοκληρωτικό ηγέτη.
Του οποίου επιθυμεί τη νίκη για τη νίκη, στεφανωμένη όμως με τα συντρίμμια του αντιπάλου. Όποιος και αν είναι ο αντίπαλος.
Γι’ αυτό ο Έλλην δεξιός «πουτινιστής» δεν έχει ανάγκη από τον αυτοεξευτελισμό και την υποκρισία του αριστερού «πουτινιστή». Να υποκρίνεται δηλαδή, όπως ο αριστερός πουτινιστής, ότι «είναι με την ειρήνη» και «κατά του πολέμου», μόνο και μόνο για να αποτρέψει την βοήθεια στο θύμα.
Διότι υπάρχει μία τεράστια διαφορά μεταξύ τους, που είναι «υπόθεση της καρδιάς τους»:
Ο μεν αριστερός «πουτινιστής» επιθυμεί τη «νίκη του ηγέτη» και την ήττα του θύματος, για να ηττηθεί η δημοκρατία, που είναι το «θεσμικό εμπόδιο» στον δρόμο για τον «σοβιετικό παράδεισο».
Ο δε δεξιός «πουτινιστής» επιθυμεί τη «νίκη του ηγέτη» - και τη συντριβή του αντιπάλου που είναι το «φυσικό εμπόδιο» προς τη νίκη - για την απόλυτη εξουσία του ηγέτη, ο οποίος δίνει νόημα σε κάθε άδεια ύπαρξη.
