Ο Αλέκσης στρίβει προς το κέντρο κάνοντας στροφή 360 μοιρών

Πρέπει να είναι η τρίτη ή η τέταρτη φορά απο τις εκλογές του 2019 που, σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές αναλύσεις, ο Αλέκσης προσπαθεί να αλλάξει το προφίλ του κάνοντας στροφή προς το κέντρο. Αυτή τη φορά η αφορμή ήταν η συνέντευξη που έδωσε στον Χρήστο Κούτρα και τον Γιάννη Ντζούνο στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ στην οποία το πιο κεντρώο πράγμα που είπε είναι ότι δεν συμφωνεί με τους συντρόφους που θέλουν, στη Δεύτερη Φορά Αριστερά, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβουν κάθε κομμάτι του κράτους. Ίσως έχει ξεχάσει ότι αυτός που πρώτος μίλησε για τους «αρμούς της εξουσίας» που πρέπει να ελέγχθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ίδιος, αλλά δεν είναι καθόλου περίεργο για κάποιον που πουλάει παραμύθια να καταντάει αντιφατικός και ανακόλουθος. Αυτό που είναι περίεργο είναι ότι ακόμα υπάρχουν συμπολίτες που τον παίρνουν στα σοβαρά διαπιστώνοντας τάχα ότι διαχωρίζει τη θέση του από τον σύντροφο Πολάκη και την συντρόφισσα Τασία ξεχνώντας ότι ο σύντροφος Πολάκης και η συντρόφισσα Τασία στην πραγματικότητα είναι απολύτως πιστοί και πειθαρχημένοι στην γραμμή που ο ίδιος ο Αλέκσης χάραξε.  

Στη συνέντευξη ο Αλέκσης δικαιολόγησε την ύπαρξη πολλών ακραίων φωνών στο ΣΥΡΙΖΑ (υποθέτω συμπεριλαμβανόμενης και της δικής του) επικαλούμενος την πολυφωνία και τον σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις. Για να τονίσει μάλιστα την δημοκρατικότητα του κόμματός του επικαλέστηκε τον, γνωστό για τον σεβασμό στην πολυφωνία και τις διαφορετικές απόψεις, σύντροφο πρόεδρο Μάο και τη φράση του για τα λουλούδια που πρέπει να αφεθούν να ανθίσουν (και η οποία ακολουθήθηκε από μαζικό και ιδιαιτέρως βίαιο ξερίζωμα).

Βέβαια προς το παρόν τα μόνα λουλούδια που αφήνει ο Αλέκσης να ανθίσουν είναι αυτά που θέλουν να πειράξουν το πολίτευμα καθώς, όταν πήγε ο σύντροφος Σάκης Παπαδόπουλος να ανθίσει και να ψελλίσει κάτι για σεβασμό στις αποφάσεις της δικαιοσύνης, αναγκάστηκε να ανασκευάσει υπό την απειλή (όπως είπε ο ίδιος) της διαγραφής. Αντιθέτως, όσοι σύντροφοι έχουν περιγράψει τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να καταληφθεί το δημόσιο, η δικαιοσύνη και οι τράπεζες, παραμένουν ανενόχλητοι.

Αλλά, όπως είπαμε, το περίεργο δεν είναι η επιθυμία του Αλέκση και των συντρόφων του να καταλάβουν κάθε εξουσία. Οι άνθρωποι είναι αριστεροί και λογικό είναι η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία να μην είναι το αγαπημένο τους πολίτευμα. Το περίεργο είναι πως μεγάλοι άνθρωποι τον παίρνουν στα σοβαρά επειδή όταν τον ρωτούν αν είναι ακραίος λέει «όχι, δεν είμαι», λες και υπάρχει ακραίος που θα παραδεχτεί την ακρότητά του αν ερωτηθεί ευθέως και δημοσίως. Το περίεργο είναι πως μεγάλοι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι πολιτικοί δεν είναι τετραπέρατοι υπολογιστές οι οποίοι μπορούν κατά το δοκούν να αλλάζουν συμπεριφορές και απόψεις. Οι πολιτικοί από μια ηλικία και μετά είναι, όπως όλοι μας, δέσμιοι των ψυχολογικών και πνευματικών τους δυνατοτήτων, πράγμα που σημαίνει ότι πολιτεύονται και συμπεριφέρονται όπως είναι και όπως μπορούν, όχι όπως θεωρητικώς θα ήθελαν. Μπορεί να αλλάζουν αποχρώσεις αλλά το χρώμα τους παραμένει το ίδιο. Ακόμα κι αν καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν, ακόμα κι αν καταλάβουν τι πρέπει να αλλάξουν, δεν μπορούν να το κάνουν (οι αλλαγές κόμματος είναι περισσότερο αλλαγές χώρου εργασίας και όχι στάσης). 

Όπως ένας σκληρός ποδοσφαιριστής δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει ντελικάτος, ακόμα κι αν ξέρει ότι είναι απαραίτητο, έτσι κι ένας λαϊκιστής πολιτικός δεν μπορεί να γίνει ξαφνικά υπεύθυνος. Γιατί δεν μπορεί να υπερβεί ούτε τον χαρακτήρα, ούτε την καλλιέργεια, ούτε τις δυνατότητές του. Πόσο μάλλον όταν αυτές είναι περιορισμένες. Είναι καταδικασμένος κάθε στροφή που θα παριστάνει ότι κάνει να είναι στροφή 360 μοιρών (όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι έτσι όπως τη νομίζει ο Αλέκσης). Και μπράβο του.