Μια πρόσφατη ρύθμιση που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των «αποσπάσεων» από τα σχολεία, το οποίο έχει οδηγήσει να έχουμε περισσότερους εκπαιδευτικούς από τα άλλα κράτη αλλά σχολεία με κενές θέσεις εκπαιδευτικών, ορίζει ότι οι διοριζόμενοι σ’ ένα σχολείο πρέπει να μένουν 3 χρόνια στη θέση τους. Η ρύθμιση δεν άρεσε σε κάποιους, γιατί «μετατρέπει την εργασία σε στρατιωτική θητεία». Επίσης και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι κακή, γιατί οδηγεί «σε σχολεία της Αγοράς». Αλλά και η καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων που γίνεται αυτό τον καιρό, μπας και μάθουμε ποτέ πόσοι είναι και από πόσες πηγές πληρώνονται, είναι κακή, γιατί «αποκαλύπτει προσωπικά δεδομένα που δεν ξέρουμε πώς θα χρησιμοποιηθούν».
Η μεγαλύτερη επιτυχία όσων θέλουν καθηλωμένη τη χώρα στη στασιμότητα είναι πως έχουν κατορθώσει να παρουσιάζουν τη διαφυγή απ’ αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα ως εφιάλτη. Αν μπορέσεις να πάρεις μια ανάσα, να αποστασιοποιηθείς από τις οιμωγές, θα μείνεις έκπληκτος από τον παραλογισμό που κυριαρχεί. Ζούμε μια καθημερινότητα που όλοι λέμε ότι δεν αντέχουμε, που μας προσβάλλει ως πολίτες, ζούμε σε μια πολιτεία όπου τίποτα δεν λειτουργεί κανονικά, τίποτα δεν λειτουργεί δίκαια. Νιώθουμε απέναντι στους συμπολίτες μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης μειονεκτικά, την ώρα που αυτοί προχωράνε εμείς κάνουμε βήματα πίσω, ακόμα και οι ανατολικές χώρες που μπήκαν πρόσφατα στην Κοινότητα μας έχουν ξεπεράσει. Κι όμως, κάθε προσπάθεια, κάθε υπόνοια μεταρρύθμισης, κάθε εξαγγελία αλλαγής, είναι «σκληρά μέτρα», «νεοφιλελεύθερη συνταγή», «απειλή στα δικαιώματα του λαού», «επίθεση στο βιοτικό επίπεδό του», «εξόντωση της κοινωνίας».
Οι δυνάμεις της καθυστέρησης δεν μπορούν να πουν ότι υπερασπίζονται τα προνόμιά τους. Ότι είναι εκπρόσωποι των βολεμένων αυτής της κατάστασης. Ότι υπερασπίζονται την κρυφή ιδιωτικοποίηση του κράτους για λογαριασμό τους, για λογαριασμό της διαπλοκής, των οργανωμένων συμφερόντων, των προνομιούχων που μπορούν να συναλλάσσονται με το δημόσιο και να το απομυζούν. Γι’ αυτό εμφανίζονται πάντα μεταμφιεσμένοι. Δεν υπερασπίζονται φανερά το χρεοκοπημένο σύστημα. Απλώς «φοβούνται» το μέλλον, το παρουσιάζουν με τα μελανότερα χρώματα, εκφοβίζουν την κοινωνία. Κάθε αλλαγή εντάσσεται σε μια θεωρία συνωμοσίας, η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας είναι «προσπάθεια της Κοινότητας για να ενισχύσει την κερδοφορία των επιχειρήσεων», η αξιοκρατία είναι «προσπάθεια της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας να χτυπήσει τη μόνιμη και σταθερή δουλειά των εργαζομένων».
Αν ακούσεις προσεκτικά όσα λένε, θα αντιληφθείς ότι οι εκφοβιστικές κραυγές τους είναι στην πραγματικότητα υπεράσπιση του κατεστημένου. Φωνάζουν όχι για να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά για να μην αλλάξουν. Δεν είναι εχθροί του αντιπαραγωγικού, διεφθαρμένου και χρεοκοπημένου αυτού μοντέλου που εξάντλησε τη δυναμική του. Αντίθετα, θέλουν ακόμα μεγαλύτερη δόση απ’ αυτό. Περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους, περισσότερες κρατικές επιχειρήσεις, περισσότερη γραφειοκρατία, περισσότερη διαπλοκή, μεγαλύτερη χρεοκοπία.
Είναι αντίθετοι σε κάθε αλλαγή, υπερασπίζονται κάθε αρτηριοσκληρωτική δομή που μπλοκάρει την ανάπτυξη και κρατάει τη χώρα καθηλωμένη χωρίς παραγωγή, χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς καλά αμειβόμενες δουλειές, βυθισμένη στην ανεργία και την ακρίβεια. Είναι αντίθετοι στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, γιατί «δεν φταίνε οι συμβασιούχοι που τους υποσχέθηκαν μονιμοποίηση στο δημόσιο». Αντίθετοι με τις αποδείξεις, γιατί «βάζουν τους φορολογούμενους να τρέχουν να μαζεύουν». Αντίθετοι με την κατάργηση της «αυτοτελούς» φορολόγησης, γιατί «μεγαλώνει τη φορολογία και αφαιρεί λεφτά από την αγορά». Κατά τα άλλα, είναι εναντίον της φοροδιαφυγής.
Οι σκληροί υπερασπιστές του χρεοκοπημένου αυτού συστήματος έχουν κατασκευάσει μια μαγική εικόνα. Φωνάζουν περισσότερο απ’ όλους εναντίον του. Το κατηγορούν πιο σκληρά απ’ όλους. Αλλά όταν εμφανίζεται η παραμικρή υποψία για αλλαγή, είναι πάντα αντίθετοι. Τότε όλα όσα κατηγορούμε, μετατρέπονται αμέσως σε «κεκτημένα» που υπερασπιζόμαστε. Τα κλειστά επαγγέλματα, οι κλειστές ολιγοπωλιακές αγορές, ο νόμος πλαίσιο του ’82, οι ανισότητες του ασφαλιστικού συστήματος, η επετηρίδα στους εκπαιδευτικούς, οι πρόωρες συντάξεις, τα αφορολόγητα επιδόματα, οι εθελούσιες έξοδοι, οι αθρόες προσλήψεις χωρίς διαγωνισμούς. Περίεργο. Ποιος τα ψήφισε όλα αυτά που δεν πρέπει ν’ αλλάξουν, γιατί είναι κεκτημένα δικαιώματα του λαού; Ποιος τα εφάρμοσε; Ο δικομματισμός και κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Γιατί τότε 30 χρόνια ανάλγητο το ανεβάζουν, νεοφιλελεύθερο το κατεβάζουν; Αφού όλα είναι τόσο καλά που δεν πρέπει ν’ αλλάξουν γιατί τους κατηγορούσαν τόσα χρόνια;
Ο ελληνικός συντηρητισμός έχει αλλάξει. Οι νέοι συντηρητικοί μιλάνε «προοδευτικά», με όλα τα μεταπολιτευτικά κλισέ, για έναν «άλλο κόσμο», έναν παράδεισο δικαιοσύνης επί της γης. Και επειδή αυτός καθυστερεί, υποστηρίζουν προς το παρόν το παρελθόν. Μόνο γι’ αυτόν, για κανέναν άλλο λόγο, μην τους πείτε συντηρητικούς, θα στενοχωρηθούν.
Το πρόβλημα δεν είναι στην ποιότητα της δημοκρατίας και στους θεσμούς, αλλά στην εφαρμογή των νόμων που έχει θεσπίσει η δημοκρατία και στον διάχυτο λαϊκισμό μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού μας συστήματος
