Ο πολακισμός δεν εξομοιώνεται

Η πιο ανησυχητική διαπίστωση που διατυπώθηκε ποτέ για τον αυριανισμό ήταν πως κανονικοποιούσε τον τραμπουκισμό. Από ένα σημείο κι έπειτα το ύφος και η σχολή της εφημερίδας δεν αποτελούσαν έκπληξη. Ήταν ένας φασιστικός λόγος που υποδυόταν το λαϊκό ιδίωμα; Όχι μόνο. Ήταν και «νορμάλ», μέρος μιας κάποιας καθημερινότητας των 80s, η  «Αυριανή» απλώς «τα ‘λέγε». Και είναι ακριβώς αυτή η μπαναλοποίηση που εξηγεί γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις βρέθηκε απελπιστικά μόνος όταν συγκρούστηκε μαζί της. Το τέρας είχε αποκτήσει τρομακτική ισχύ όχι μόνο επειδή οι θαυμαστές του ταυτίστηκαν μαζί του ούτε μόνο επειδή έτυχε της εύνοιας μιας πρωθυπουργικής αυλής. Αλλά και επειδή όλοι εμείς οι υπόλοιποι είχαμε αρχίσει να του μοιάζουμε.

Σήμερα δεν είναι ένας εκδότης που επιχειρεί να κανονικοποιήσει τον τραμπουκισμό αλλά ένας πολιτικός. Δεν είναι ο φασιστικός λόγος του αυριανισμού που υποδύεται το λαϊκό ιδίωμα. Εκείνο το φαινόμενο που κυριάρχησε στα 80’s αναπαράγει σήμερα ο πολακισμός. Αναπαράγεται η ίδια τοξικότητα, χύνεται το ίδιο δηλητήριο, ενώ μέρα με τη μέρα συνηθίζεται όλο και περισσότερο, ο πολακισμός γίνεται νορμάλ, μέρος της καθημερινότητας, καμιά φορά φτάνει να γελάσει κανείς με τις γεμάτες κεφαλαία γράμματα και σημεία στίξης αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια και τους καβγάδες με τον Γεωργιάδη - στο κάτω κάτω ίδιοι δεν είναι όλοι αυτοί;

Μα αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη παγίδα στα 80s. «Έλα, μωρέ, όλες οι εφημερίδες είναι ίδιες, όλες παίζουν τα παιχνίδια τους, όλες γράφουν ψέματα». Αλλά ήταν αυτή η εξομοίωση που έκανε τον αυριανισμό μέρος του συστήματος ή, ακόμη χειρότερα, μια νορμάλ εκφορά του. Ο πολακισμός στήνει σήμερα την ίδια παγίδα. Δεν θέλει να πάρεις το μέρος κάποιου στους καβγάδες που στήνει, θέλει να ταυτίσεις μαζί του εκείνους που παρασύρει στους καβγάδες του, να πεις πως όλοι ίδιοι είναι, ο Τασούλας είναι Πολάκης χωρίς μουστάκι, ο Γεωργιάδης Πολάκης με πιο τσιριχτή φωνή, γιατί ο Πολάκης ξέρει πως στο τέλος θα κερδίζει πάντα ο αυθεντικός τραμπουκισμός, θα σαρώνει ο φασισμός που υποδύεται τον λαό, όπως δεν θέλει ή δεν μπορεί να το κάνει κανείς, ούτε καν οι δηλωμένοι φασίστες.

Ο πολακισμός στο μεταξύ δεν μετράει τη δύναμή του μόνο με τα λάικ στα σόσιαλ μίντια και με τα «πες τα μεγάλε», αλλά και με τις οκάδες της εύνοιας που του προσφέρει μια κομματική ηγεσία. Είναι ακριβώς εδώ που η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα ή ως τραγωδία αλλά και ως λάθος. Κάποια στιγμή ο αυριανισμός στράφηκε κατά του πολιτικού ευεργέτη. Τι κάνει σήμερα τον πολιτικό ευεργέτη του πολακισμού να πιστεύει πως έχει στα πόδια του ένα πιστό ροτβάιλερ ή πως αρκεί ένα του σφύριγμα για να κατασπαράξει τους εχθρούς του και να επιστρέψει μετά πειθήνια στη θέση του;

Ο πολιτικός ευεργέτης  του πολακισμού δεν έχει μόνο αρχίσει να μοιάζει στο τέρας που δημιούργησε, έχει αρχίσει να ταυτίζεται μαζί του. Είναι αυτό που δεν θα έπρεπε να κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι. Δεν θα έπρεπε όχι μόνο να μοιάσουμε στο τέρας του πολακισμού, αλλά και να ταυτίσουμε μαζί του οποιονδήποτε επιχειρεί να κατασπαράξει  - όποιος και αν είναι αυτός. Να μην πούμε «έλα, μωρέ, όλοι ίδιοι είναι». Γιατί κανένας φασισμός που υποδύεται το λαϊκό ιδίωμα δεν ανήκει στο δημοκρατικό τόξο.