Σχόλιο για τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό και τον χώρο της Κεντροαριστεράς μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.
Η προβολή της τηλεοπτικής σειράς «Καταστροφές και θρίαμβοι» του Στάθη Καλύβα και η ενδιαφέρουσα συζήτηση που προκάλεσε γύρω από τους σημαντικούς σταθμούς της ιστορικής διαδρομής του ελληνικού κράτους είναι ίσως μια καλή αφορμή για μια ανάλογη αναδρομή κεντροαριστερού, και όχι μόνο, ενδιαφέροντος στα κρίσιμα χρόνια. «Από τον θρίαμβο της Εθνικής Αντίστασης, στην καταστροφή του εμφυλίου» ή «Από τον θρίαμβο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην καταστροφή της “Πρώτη Φορά Αριστερά”» ή «Από τον θρίαμβο της “Αλλαγής” στην καταστροφή του ΠΑΣΟΚ» θα μπορούσε να είναι οι τίτλοι μερικών επεισοδίων της σειράς.
Και φυσικά, αρκετά επεισόδια θα ήταν αφιερωμένα στον «εμφύλιο πόλεμο» στον χώρο της κεντροαριστεράς που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, επί 50 σχεδόν χρόνια. Πρόκειται για έναν εμφύλιο ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τις δυνάμεις της παραδοσιακής Αριστεράς που κηρύχτηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή της ίδρυσης του κινήματος του Ανδρέα Παπανδρέου, παίρνοντας κατά διαστήματα διαφορετικές μορφές, ανάλογα με τις ηγεσίες των δύο πλευρών. Άλλοτε η έκβαση της σύγκρουσης κρινόταν από λαϊκιστικές και πελατειακές πρακτικές ενώ σπανιότερα, επί Σημίτη κυρίως, κρινόταν από πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές. «Συμφιλιωτικές» κινήσεις, όπως οι πανηγυρισμοί του Κύρκου το 1981 ή οι προσπάθειες πολιτικής σύγκλισης που έγιναν, στην πρώτη κυρίως τετραετία ΠΑΣΟΚ, από το ΚΚΕ του Φλωράκη είχαν μάλλον περιστασιακό χαρακτήρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που έβαλε τέλος στο ιδρυτικό όραμα του Συνασπισμού, διάλεξε τον δρόμο του λαϊκισμού τόσο στις αντιμνημονιακές της δεσμεύσεις, όσο και στις κυβερνητικές της συμμαχίες, για να αναρριχηθεί και να διατηρηθεί στην εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να εμφανισθεί ως ο νέος Ανδρέας εκμεταλλευόμενος τον θυμό των πολιτών και την απογοήτευση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν μαζικά στο νέο τους σπίτι. Ήταν η πρώτη μεγάλη ανατροπή στην έκβαση του κεντροαριστερού εμφύλιου, μόνο που η νίκη της Αριστεράς αποδείχτηκε Πύρρειος αφού αναγκάστηκε να αλλάξει τη φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα της για να νικήσει.
Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη φαίνεται να αλλάζει ξανά τους εσωκεντροαριστερούς συσχετισμούς. Ο νέος ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης ανταποκρίνεται με αξιοπιστία στο καθολικό αίτημα για ανανέωση, σε επίπεδο προσώπων αρχικά, γεννώντας την προσδοκία μιας τολμηρής ανανέωσης και σε ιδεολογικό-προγραμματικό επίπεδο. Έχοντας γαλουχηθεί πολιτικά στα χρόνια του εκσυγχρονισμού, γνωρίζει καλά ότι η χώρα χρειάζεται σχέδιο, αποφασιστικότητα και ικανότητα υλοποίησης. Το στοίχημα για τη δημοκρατική παράταξη είναι να ανατρέψει τους συσχετισμούς στο πολιτικό σκηνικό όχι αποκτώντας νέους «πελάτες» αλλά συσπειρώνοντας τους δημοκρατικούς πολίτες σε μια νέα πορεία όπου η εκλογική εναλλαγή διαφορετικών ιδεολογικά κομμάτων στην εξουσία θα αποτελεί κέρδος για τη δημοκρατία χωρίς να βάζει σε κίνδυνο την πολιτική σταθερότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
