Το παζλ της ομορφιάς με τα χίλια κομμάτια

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην ύπαρξη και στη δράση των Δρακονιανών, κάποιων ερπετόμορφων ανθρωποειδών που συνυπήρχαν με τους δεινοσαύρους και σήμερα κατοικούν στη Μέση Γη. Μαζί τους, πιστεύουν ακόμη, υπάρχουν και οι Ανουνάκι, και οι Γκρίζοι, και κάποιες άλλες φυλές εξωγήινων και «εσωγήινων» οντοτήτων. Όλες αυτές, φύσει σκληρόκαρδες, απεργάζονται το κακό μας. 

Οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτά τα τέρατα δεν μένουν όλοι μαζί στο ίδιο μέρος του πλανήτη, ούτε έχουν την ίδια πηγή ενημέρωσης. Μπορούν να ζουν οπουδήποτε: μοιράζονται σε κάθε μεριά της γης. Μπορεί να είναι λίγοι, μπορεί να είναι περιθωριακοί, λούμπεν, γραφικοί — αλλά ναι, υπάρχουν. Κυρίως όμως: δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.

Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που δεν έχουν απολύτως καμία ομοιότητα μεταξύ τους, καμία συνάφεια —εννοώ ότι προέρχονται από τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, ας πούμε κάποιος είναι γέννημα-θρέμμα του Οχάιο, ενώ ένας άλλος ζει στη Θεσσαλονίκη — που πιστεύουν ακράδαντα ότι τα εμβόλια, φορείς μίας πολύ συγκεκριμένης και ανεπτυγμένης σε μυστικά εργαστήρια των Big Pharma σκοτεινής 5G τεχνολογίας, είναι εδώ για να μας κάνουν μέγα κακό, ότι κατασκευάστηκαν από κάποιες ομάδες ισχυρών ανθρώπων για να μας παρακολουθούν, να μας ποδηγετούν, να μας σκοτώνουν και ούτω καθεξής.

Τα παραπάνω είναι μόνο δύο από τα ακραία πράγματα που μπορούν να πιστέψουν οι άνθρωποι (υπάρχουν βέβαια πολύ περισσότερα), και μάλιστα να τα πιστέψουν από τα άλφα ώς το ωμέγα, σαν ένα παρανοϊκό παζλ χιλίων κομματιών από το οποίο δεν λείπει ούτε μισό. Όμως δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό — όχι; Δεν γίνεται να πιστεύει κανείς σε ένα σύνολο ακροτήτων. Μία ή δύο θα έπρεπε να ήταν αρκετές. Ας πούμε: «Τα εμβόλια σκοτώνουν, θέλουν να πεθάνουμε όλοι». Παρά ταύτα, ισχύει το αντίθετο. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν όλο το σετ.

Υπάρχει ένας κανόνας στη Λογοτεχνία του Φανταστικού: μη χρησιμοποιείς πάνω από ένα εξωλογικό στοιχείο τη φορά. Για παράδειγμα, γράψε για εξωγήινους, ή γράψε για αόρατους ανθρώπους, αλλά μη γράφεις για αόρατους εξωγήινους: είναι κιτς, είναι λάθος, και εντέλει δεν λειτουργεί. Κάποιοι ανάμεσά μας ζουν μια ζωή σαν κακό μυθιστόρημα. Όμως τη ζουν. Γιατί; Γιατί παίζουν άριστα τον ρόλο τους. Και γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.

Έχω μία εξήγηση. Το κύμα της ιστορίας πρώτα γεννά ρόλους και κατόπιν βρίσκει ποιοι ηθοποιοί θα τους υποδυθούν. Αυτοί οι ρόλοι δεν είναι άπειροι: είναι λίγοι, μετρημένοι και συγκεκριμένοι, όπως ακριβώς λίγα, μετρημένα και συγκεκριμένα —για να συνεχίσουμε με την ίδια αναλογία— είναι και τα θέματα που πραγματεύεται η παγκόσμια λογοτεχνία. Ανάλογα με το προσωπικό μας κράμα γενετικής προδιάθεσης, συνθηκών, εκπαίδευσης και τύχης, θα κληθούμε να παίξουμε τον ένα ή τον άλλο ρόλο, να γίνουμε το ένα ή το άλλο λογοτεχνικό «θέμα». Αίφνης, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την ησυχία και τα βιβλία. Άλλοι, που χαίρονται να χαϊδεύουν μια γάτα, να διαβάζουν αυτήν ή μια άλλη εφημερίδα, να περιμένουν να δουν εκείνη ή την άλλη σειρά στην τηλεόραση, να ’ναι σ’ αυτή ή στην άλλη αγκαλιά. Νά δύο ακόμη ρόλοι. Όσοι τυχεροί, ας τους υποδυθούν με πάθος. Κι ας ψάξουν να βρουν και τα υπόλοιπα κομμάτια των προσωπικών τους παζλ ομορφιάς. Γιατί τους περιμένουν — και τους περιμένουν εδώ, όχι στη Μέση Γη.