Πώς και γιατί το Κέντρο δεν διεκδίκησε αυτόνομα την πολιτική του παρουσία στη μεταπολίτευση, πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν ευτύχησαν πολιτικά.
Με την «αριστερή στροφή» του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο, μάλλον ολοκληρώθηκε ο κύκλος των διεκδικητών του «μεσαίου χώρου», εκτός αν το ΚΚΕ κάνει την έκπληξη να διεκδικήσει για λογαριασμό του τον τίτλο του «ΚΚΕ του Κέντρου». Πρόκειται για έναν ανταγωνισμό κομματικών μικροπωλητών που θέλουν να προσθέσουν στην πολιτική πραμάτεια τους έναν χώρο που έπαιζε πάντα αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ωστόσο, το σύγχρονο Κέντρο δεν είναι μια πανσπερμία αμφιταλαντευόμενων και αναποφάσιστων πολιτών ή, ακόμα χειρότερα, πολιτών που παρασύρονται από τον άνεμο της εξουσίας, όπως ίσως θέλουν να το παρουσιάζουν οι διεκδικητές της επιρροής του, αλλά ένα «Πολιτικό Κέντρο» με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και επιδιώξεις, που κάνει ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία του. Η συμμαχία μαζί του δεν μπορεί να γίνει παρά σε πολιτική-προγραμματική βάση.
Το Κέντρο δεν διεκδίκησε αυτόνομα την πολιτική του παρουσία στη μεταπολίτευση, πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν ευτύχησαν πολιτικά. Στα πρώτα ιδιαίτερα χρόνια, το πανίσχυρο δικομματικό σκηνικό και η ακραία πόλωση μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν άφηνε περιθώρια να ευδοκιμήσουν οι ψυχραιμότερες φωνές της κοινής λογικής. Το ΠΑΣΟΚ, ως συνέχεια της Ένωσης Κέντρου, εκπροσώπησε το ισχυρό δημοκρατικό μεταπολιτευτικό ρεύμα, μετεξελισσόμενο σε ένα ιδιόμορφο αρχηγικό κόμμα εξουσίας χωρίς σαφή σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Γι αυτό άλλωστε και ταλαντεύτηκε σε μια σειρά από κρίσιμα για το μέλλον της χώρας ζητήματα, όπως η ένταξη στην ΕΟΚ κλπ. Η ΝΔ εξελίχτηκε, αποκλειστικά χάρη στον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε μια φιλοευρωπαϊκή δεξιά παράταξη που όμως δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τους κεντρώους «αποστάτες» στις γραμμές της ακόμα και όταν την οδήγησαν, δια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην εξουσία το 1991. Η ανατροπή της τότε κυβέρνησης της ΝΔ από δικά της ηγετικά στελέχη, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη.
Το πρώτο ουσιαστικό μεταπολιτευτικό παρών του «Πολιτικού Κέντρου» δόθηκε με τη στήριξη του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος του Κώστα Σημίτη που είχε σαφή προγραμματική στόχευση και κεντροαριστερά ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Το Πολιτικό Κέντρο έβαλε αργότερα πλάτη για ν’αποφευχθεί η καταστροφική πτώχευση της χώρας και στάθηκε όρθιο όταν οι αντιμνημονιακές πλατείες των άκρων απειλούσαν να γκρεμίσουν όσα με κόπο είχαν κτιστεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Το Πολιτικό Κέντρο αποτέλεσε τον σκληρό πυρήνα των «μενουμευρωπαίων» του δημοψηφίσματος, την ώρα που ανεύθυνοι λαϊκιστές δοκίμαζαν τις αντοχές της χώρας και της Ευρώπης. Αλλά και στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα, το Πολιτικό Κέντρο κινήθηκε πάντα τολμηρά και αποτελεσματικά στηρίζοντας την ενίσχυση του κύρους των θεσμών, την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας, τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και την κατοχύρωση της ευρωπαϊκής της προοπτικής.
Το φιλελεύθερο Κέντρο εκπροσωπεί σήμερα τον πολιτικό ορθολογισμό και την ανάγκη να πρυτανεύσει στη δημόσια ζωή η κοινή λογική του αυτονόητου. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για την αυθαίρετη αξιοποίηση του μεσαίου χώρου ως διακοσμητικού πολιτικού συμπληρώματος για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων και προσωπικών φιλοδοξιών, πολύ περισσότερο από ηγεσίες κομμάτων που, ενώ φιλοδοξούσαν να εκπροσωπήσουν προνομιακά τον Κεντρώο χώρο, στάθηκαν απαξιωτικά απέναντι στα στελέχη του και την προσφορά τους με αποτέλεσμα να τον εκχωρήσουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ιδιαίτερα, σε μια χρονική συγκυρία που η συμβολή του «Πολιτικού Κέντρου» στη νέα σελίδα που γυρίζει η χώρα αποκτά καθοριστική σημασία.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
