Το κίνημα της πατάτας

Το τσουβάλι με τις πατάτες των είκοσι κιλών είναι ένα απλό (μη καπιταλιστικό) εμπόρευμα, ... που εξασφαλίζει στον κάτοχό του, τον αγρότη-μικροπαραγωγό, απλώς ένα ατομικό εισόδημα διαβίωσης... Σε αντιδιαστολή, η συσκευασία των 2,5 κιλών αποτελεί καπιταλιστικό εμπόρευμα, που η μετατροπή του σε χρήμα στοχεύει να εξασφαλίσει στον ιδιοκτήτη του όχι (απλώς) ένα ικανοποιητικό εισόδημα, αλλά το «κανονικό», δηλαδή το κοινωνικά μέσο ποσοστό κέρδους. 

Το κείμενο το ψάρεψα από τα παλιά, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο συγγραφέας ήταν καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο ΕΜΠ. Το όνομα αυτού Γ. Μηλιός που μετά θυμήθηκα ότι ήταν ο οικονομολόγος του Σύριζα μαζί με τον Γ. Βαρουφάκη, πριν διαφωνήσει και αποχωρήσει/διαγραφεί whatever. Επειδή το έψαξα από περιέργεια βρήκα ότι σε σημερινές τιμές, η τιμή της πατάτας στον παραγωγό είναι 0,69 ευρώ το κιλό, ενώ υπάρχουν σουπερ-μάρκετ που πουλάνε σε οικονομική συσκευασία 0,80 (σήμερα!). Προφανώς το κέρδος τους προκύπτει από τη διαφορά λόγω διακύμανσης μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, και όχι από την ταυτότητα του εμπόρου. Άσε το καύσιμο του φορτηγού από 600 χλμ μακριά, άσε τα οδοιπορικά, άσε τους καυγάδες με τις «λαϊκές», άσε τα μαύρα δίφραγκα (σιγά μην είχαν ταμειακές). Παρά ταύτα, τότε, αν θυμάμαι γύρω στο 2012, εμφανίστηκαν σε διάφορα επίκαιρα σημεία φορτηγά με πατάτες από το Νευροκόπι και γύρω τους Συριζαίοι εθελοντές – πελάτες, με το χαμόγελο του σοσιαλισμού στα χείλη. Φαντάζομαι και ένα φορτηγό στην είσοδο του Πολυτεχνείου στην Κατεχάκη, με τον κ. Μηλιό και συνεργάτες καθηγητές, με σηκωμένα τα μανίκια να κουβαλούν τα σακιά από το φορτηγό, διότι κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό. Ο καπιταλισμός το πέτυχε δια της οργάνωσης της παραγωγής, ο σοσιαλισμός δεν έχει φτάσει ακόμα σ’ αυτό το σημείο. Έκτοτε, όπως θα ξέρετε, γέμισε η αγορά αντικαπιταλιστικές πατάτες και καθηγητές πατατοπώλες που εκτός από υδραυλική μηχανική, δίδασκαν και πώς ανατρέπει κανείς με λίγη εφευρετικότητα το σύστημα.

Αντίστοιχα τότε και πριν το 2015 που ανέλαβε ο Σύριζα, οργανώθηκαν διάφορα αυθόρμητα κινήματα, όπως το «δεν πληρώνω» με όλους αυτούς που σήκωναν ή ξήλωναν τις μπάρες των διοδίων. Αφού έσπασαν ότι έσπασαν, ξεφούσκωσαν, και επειδή κάποιος έπρεπε να πληρώσει τα σπασμένα, διέταξε τότε ο Τσίπρας όλους τους πρωτοκλασάτους να πάρουν κατσαβίδια και σκεπάρνια και να ξεχυθούν στις εθνικές οδούς, μαζί με τα συνεργεία αποκατάστασης. Έτσι, αρκετοί, εκτός από πατάτες, έμαθαν και μαστορική. Το θυμόμαστε αυτό, έτσι;

Ολοσέλιδη στη Αυγή για τον «Χρυσό»

Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθαν και οι εξεγερμένοι από τη Χαλκιδική, πολύ πιο άγριοι αυτοί και πιο αποφασισμένοι (non passaran), με εμπρησμούς και βιαιότητες ανάλογες των πιο λαμπρών από τις παραδόσεις, αν και η Αυγή των χρόνων εκείνων άλλα έλεγε για τον «Χρυσό» με τις ολοσέλιδες διαφημίσεις: «Για μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις... με την κοινωνία δίπλα μας». Όταν ήρθαμε στα πράγματα όμως, το θέμα της εν λόγω βιομηχανίας καταχωνιάστηκε, με κινήσεις ψευτο-διαδικαστικού χαρακτήρα: άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι... Προχτές διάβασα ότι κάποιοι το έβγαλαν κι ότι προχώρησε, να χτυπήσω ξύλο, με χλιαρές αντιδράσεις από αντιπολίτευση, στο ίδιο όμως πνεύμα (αποικιακές συμβάσεις, ξεπουλήματα). 

Ως μόνιμη εφεδρία στην πορεία για την άλωση των χειμερινών ανακτόρων, ήταν βέβαια και οι καταλήψεις σχολείων και ΑΕΙ, διαρκής και δοκιμασμένη μέθοδος μπαχαλοκρατίας, κάτι που ανέκαμψε όπως ξέρουμε με τις γνωστές επιθέσεις εναντίον πρυτάνεων και άλλων αντιδραστικών δυνάμεων και με την υπεράσπιση του ασύλου. Με αυτά όμως και τα άλλα, ο Σύριζα πήρε τις εκλογές, κι ας κάνουμε οι υπόλοιποι τους έξυπνους. Ο λαϊκισμός φίλοι μου, δεν είναι κάποια σοφιστικέ επιστήμη, πατάει γερά σε παραδόσεις αιώνων και σε πρακτικές αυτοσχεδιασμού: ποντάρουμε σε ό,τι μας κάτσει. Παράδειγμα, το παλλαϊκό αίτημα για τη μη μεταφορά του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό, κάτι που δεν μπορώ να διανοηθώ βέβαια ότι υποκινείται, αλλά πηγάζει από το βαθύ αίσθημα δικαιοσύνης που διακατέχει αυτόν τον λαό. Άλλο πράγμα να έχεις σκοτώσει καμιά δεκαριά, και άλλο να πεις σε κάποιον ή σε κάποιαν «άντε από δω μωρέ (ή)». Στην πρώτη περίπτωση είσαι ήρωας, στη δεύτερη εγκληματίας και πω! πω! πω! δεν το πιστεύω.

Μια μικρή μετατόπιση Αριστερά

Παράλληλα λοιπόν προέκυψε και αυτό με τη Μενδώνη που ο μεγάλος ο Κούγιας το απέδωσε σε πόλεμο πλουσιοπαραγόντων για το Ελληνικό (ότι δήθεν δηλαδή η υπουργός είναι η σκληρή και θέλουν να τη φάνε μέσω της υπόθεσης Λιγνάδη). Και επ’ αυτού ο Σύριζα είπε «ότι πιάσουμε καλό είναι» και έβαλε και την Κονιόρδου να ζητήσει και αυτή την κεφαλή της υπουργού επί πίνακι και όχι βέβαια ότι κι αυτή ήξερε ούτε για Κιμούλη ούτε για κανέναν, κι αυτή από τα σύννεφα έπεσε και όταν είδαν τη φωτογραφία από την Επίδαυρο που ήταν με το Λιγνάδη είπε στην Αυγή τι πράγματα είναι αυτά, εμένα να με βγάλετε από το κάδρο, και όντως την κόψανε και έμεινε μόνος ο Λιγνάδης με τη Μενδώνη και το ζεύγος Μητσοτάκη ότι καλά και δήθεν αφού το τέρας στέκεται δίπλα στη Μαρέβα και παραδίπλα δεν είναι κανείς, η θέση είναι άδεια, όπως κάνανε τότε με τον Τρότσκι που έφυγε απ’ όλες τις φωτογραφίες, το πιάσατε το υπονοούμενο...τι χρείαν έχουμε άλλων μαρτύρων;