Η τελευταία συνάντηση έγινε την Παρασκευή το βράδυ στα γήπεδα του Φωκιανού, απέναντι από το Καλλιμάρμαρο. Ωραία ιδέα, γιατί στο βάθος του πλάνου έπαιζαν παιδιά και οι τιμές είναι καλές στο καφενείο, οπότε πολλοί έμειναν για να ακούσουν μετά τις μουσικές που διάλεγε η Μαργαρίτα Μυτιληναίου.
Ακριβώς επειδή ήταν η τελευταία φορά πριν από τις ευρωεκλογές που ο Σταύρος θα έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο για να απαντήσει σε ερωτήσεις, ήρθε αργά και η μητέρα του, η κυρία Αργυρώ, με ψηφοδέλτια στην τσάντα - όχι σταυρωμένα, γιατί αυτό είναι εκτός λογικής Ποταμιού. Ήρθε για να αγκαλιάσει το γιο της και δυσκολεύτηκε να τον φτάσει αφού ο διάλογος με τους πολίτες είχε τελειώσει και ο πρόεδρος, όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του γελώντας, μιλούσε πια με τους πολίτες χωρίς μικρόφωνο.
Η τελευταία τους φορά ήταν διαφορετική γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης ζήτησε από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές που ήταν εκεί να πουν την πιο δυνατή στιγμή που έζησαν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Δεν ήταν προετοιμασμένοι, αυτός τους πίεζε να είναι σύντομοι, τους έκοβε αν πήγαιναν να διηγηθούν ένα δεύτερο περιστατικό, θα ήταν μια δύσκολη άσκηση ακόμη και για επαγγελματίες πολιτικούς. Ενας-ένας σηκώνονταν από το χορτάρι στο οποίο κάθονταν και έρχονταν μπροστά στο κοινό για να πουν για τη γιαγιά που πήγε στο εκλογικό κέντρο την προηγούμενη Κυριακή ζητώντας να ψηφίσει Ποτάμι, για την άλλη γιαγιά που έπεσε στον ώμο του Μίλτου Κύρκου ζητώντας «να μην μας προδώσετε», για κουβέντες στο ουζερί Ποταμιά στη Λάρισα, «δηλαδή εσύ περνιέσαι για πολιτικός;» ρώτησε κάποιος τον Π. Αβραμίδη, για την τελευταία ερώτηση στα Χανιά που γινόταν συνεχώς προτελευταία. «Ψηφίστε Ποτάμι αλλά όχι εμένα» είπε ο Γ. Γραμματικάκης εξηγώντας πως έχει άλλη δουλειά αφού πάει για Νόμπελ στην επιστήμη του, μια και κατάφερε να αλλάξει το χωροχρόνο, η μέρα απέκτησε πιο πολλές ώρες από τις 24 και η Κρήτη με τη Μακεδονία ενώθηκαν.
Επειδή ήταν αυθόρμητο ήταν ωραίο και σε κάποιες στιγμές συγκινητικό για τους ίδιους. Είναι φανερό ότι το απολαμβάνουν, έζησαν μια μοναδική εμπειρία που δεν είχαν φανταστεί, είδαν την πολιτική διαδικασία από μέσα αλλά αλλιώς, αρκετοί από αυτούς δοκιμάστηκαν -όχι πάντα με επιτυχία- στα τηλεοπτικά πάνελ, αισθάνθηκαν τον πειρασμό του χειροκροτήματος, ίσως και τους κινδύνους της έκθεσης στο κοινό, εκπαιδεύτηκαν στην ομαδική δουλειά και γνώρισαν τις λεπτές ισορροπίες που προϋποθέτει, τσακώθηκαν και τα ξαναβρήκαν, πειθάρχησαν σε έναν αυστηρό αρχηγό που είναι και κοντά και μακριά.
Κανείς τους δεν ξέρει «τι γίνεται τώρα.. Ολα εξαρτώνται από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της Κυριακής και ο Σταύρος έχει την τάση να μην ανακοινώνει τις προθέσεις του πριν έρθει η ώρα. Το “δεν ξέρω πώς να αρχίσω”, το κείμενο με το οποίο έκανε γνωστό το Ποτάμι, ξάφνιασε ακόμη και πολύ δικούς του ανθρώπους που ακόμη ψάχνουν να βρουν γιατί παράτησε μια τόσο επιτυχημένη δουλειά και τέτοιες ευκολίες για να χτυπηθεί στον «μικρό τελικό» -κατά την έκφραση που χρησιμοποιεί- με τη Χρυσή Αυγή για την τρίτη θέση.
Οι υποψήφιοι του Ποταμιού που είναι στην Αθήνα- επειδή ο νόμος τους δίνει το δικαίωμα να ψηφίσουν σε όποιο εκλογικό τμήμα θέλουν- θα ψηφίσουν στον Άγιο Παντελεήμονα. «Εμείς δεν πιστεύουμε στα γκέτο, δεν πιστεύουμε στις περιοχές τις στιγματισμένες και οι υποψήφιοί μας χωρίς κάμερες, χωρίς φωτογράφους θα ψηφίσουν στον Άγιο Παντελεήμονα, στον Κολωνό, στα Σεπόλια. Δεν πιστεύουμε στα άβατα».
Στο Ηράκλειο, το είπε η Αννα Λυδάκη, τον ρώτησε κάποιος «γιατί άργησες;». Αν γινόταν μια εκπομπή για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ποταμιού, θα έπρεπε να είναι πολύ ψυχρή η ματιά του σκηνοθέτη για να μην υπάρξει διολίσθηση στο μελό - πέφτει πολύ συναίσθημα. Το παράγει ο ίδιος, έρχεται από κάτω, είναι στον αέρα, γίνονται όλα μαζί. Ο Σταύρος μάλλον προσέχει να μην το παρακάνει. Ενας πολίτης έβαλε στην ερώτησή του τη λέξη «ευτυχία» και ο Σταύρος είπε ότι το αρχικό σύνθημα του Ποταμιού πήγαινε έτσι, «για μια ευτυχισμένη ζωή σε μια όμορφη πατρίδα».
Το απέφυγε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ξέχασε. Μετά τις ευρωκλογές, είτε έτσι είτε αλλιώς, ανοίγει ένας νέος κύκλος, και ίσως πάλι δεν θα ξέρει πώς να αρχίσει.
12°
