Podcast: Όχι στα κράτη των ιμάμηδων

«Ελλάς-Γαλλία συμμαχία» φώναζαν οι πατεράδες μας –εν ευρεία εννοία– το ’74 υποδεχόμενοι το προεδρικό αεροπλάνο του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν που έφερνε στην Αθήνα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

«Ελλάς-Γαλλία συμμαχία» λέμε και χαμογελάμε αυτή την εποχή –επίσης εν ευρεία εννοία– ακούγοντας τον Εμμανουέλ Μακρόν να μας στηρίζει στη σύγκρουσή μας με τον Ερντογάν.

Όμως έχετε αναρωτηθεί αν αυτές οι «βαθιές ιστορικές, πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις», που υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε με την Γαλλία, μας επιβάλλουν να αντιλαμβανόμαστε και τα δυσάρεστα μηνύματα που έρχονται από το Παρίσι;

Ο αποκεφαλισμός του καθηγητή από τον ισλαμιστή είναι μια γαλλική είδηση ή είναι μια ευρωπαϊκή είδηση που πρέπει να μας ανησυχήσει; Προσοχή, λέω να μας ανησυχήσει και όχι απλώς να μας στεναχωρήσει.

Ποιοι ήταν οι γονείς και οι ιμάμηδες που θύμωσαν με τον καθηγητή που δίδασκε την ελευθερία του λόγου και όπλισαν τον 18χρονο δολοφόνο; Και μιλάμε για μια χώρα όπου ακόμα και ο χριστιανικός σταυρός απαγορεύεται στα σχολεία, όπως και σε όλα τα δημόσια κτίρια. Και μιλάμε για μια περιοχή σαν τον Άγιο Στέφανο, όπως μου εξηγούν Αθηναίοι που ζουν στο Παρίσι. Μια περιοχή καθόλου υποβαθμισμένη και με ανύπαρκτη εγκληματικότητα.

«Έχουμε πόλεμο, πόλεμο με την ισλαμική τρομοκρατία» είπαν γάλλοι πολιτικοί και διανοούμενοι. Μήπως όμως είναι αργά γι’ αυτή τη διαπίστωση;

Σήμερα οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας, που τοποθετούν τον ισλαμικό νόμο πάνω από τον νόμο του κράτους, υπολογίζονται γύρω στα 3.500.000. 

Από το 2002, όμως, ένα βιβλίο με τίτλο «Τα χαμένα εδάφη της δημοκρατίας» περιέγραφε πώς πέρασαν στον αστερισμό του Ισλάμ συνοικίες, δήμοι, σχολεία και πανεπιστήμια.

Το βιβλίο, παρά το κύρος του αριστερού συγγραφέα του, ιστορικού Ζορζ Μπενσουσάν, θεωρήθηκε ισλαμοφοβικό και τα περισσότερα ΜΜΕ το μποϋκοτάρανε.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τα «εξισλαμισμένα γαλλικά εδάφη» κατέληξαν σε ισλαμικά μικροκράτη με την πλειοψηφία  των μουσουλμάνων μαθητών να δηλώνει ότι «δεν νιώθουν Γάλλοι» και δεν θέλουν να μάθουν για τις «γαλλικές αξίες».

Όπως γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου –που ζει μόνιμα στο Παρίσι– όλο και περισσότεροι μαθητές και σπουδαστές τεχνικών σχολών απομακρύνονται από το δημόσιο σχολείο και παρακολουθούν αποκλειστικά το κατηχητικό των ιμάμηδων.

Και το θέμα δεν είναι μόνο ότι δεν έρχονται σε επαφή με τη γαλλική κουλτούρα και γνώση -άλλωστε η Ιστορία, η Βιολογία, Γεωγραφία, η Διαδρομή του Πολίτη, έχουν θεωρηθεί έτσι κι αλλιώς ασύμβατα με το Ισλάμ και οι περισσότεροι μουσουλμάνοι μαθητές δεν τα παρακολουθούν- το σημαντικότερο, με τις διαρροές των μαθητών, είναι ότι δεν μπορούν να ανοίξουν καμία πόρτα στην αγορά εργασίας. Δεν αποκτούν γνώσεις, δεν έχουν δεξιότητες, περιθωριοποιούνται και πολλοί από αυτούς καταφεύγουν στην παραβατικότητα. Και ψάχνουν αφορμές να εκδηλωθούν βίαια απέναντι στον γαλλικό τρόπο ζωής όχι από κάποιου είδους εφηβική πολιτική αντισυστημικότητα αλλά εξαιτίας του θρησκευτικού φανατισμού που καλλιεργείται μεθοδικά στα  κατηχητικά πολλών ιμάμηδων.

«Καλά όλα αυτά αλλά "το Ελλάς-Γαλλία συμμαχία" πού κολλάει;», ακούω τον σχολιασμό. Για να δούμε λοιπόν πού βρισκόμαστε.

Στην Αθήνα λειτουργούν πάνω από 100 τζαμιά. Τα περισσότερα εκ των οποίων κάθε Σάββατο διδάσκουν αραβικά και Κοράνι. Τίποτα το μεμπτό, αν οι μαθητές που πηγαίνουν στο κατηχητικό παρακολουθούν όλες τις άλλες μέρες το δημόσιο σχολείο.

Το παρακολουθούν; Και σε τι ποσοστό; Κανείς στην Ελλάδα δεν είναι σε θέση να σου δώσει ακριβή στοιχεία. Πληθαίνουν όμως οι καταγγελίες δασκάλων για κορίτσια που «χάνονται» από το σχολείο όταν φτάνει η στιγμή να φορέσουν μαντίλα. Αλλά και για αγόρια που απορροφώνται σε δουλειές της κοινότητας –για να το πω ευγενικά– αφού δεν ελπίζουν σε επαγγελματική αποκατάσταση σε μια οικονομία σε κρίση.

Η νομοθεσία όμως στην Ελλάδα προβλέπει ότι όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην υποχρεωτική παιδεία. Και βέβαια και τα παιδιά των μεταναστών και τα παιδιά των προσφύγων, είτε ζουν σε δομές είτε όχι. Θα πρέπει λοιπόν η πολιτεία να γίνει επιτέλους αυστηρή τόσο με τους μουσουλμάνους γονείς που «τραβάνε» τα παιδιά τους από τα σχολεία, όσο και με τους συμπατριώτες μας που σαμποτάρουν την παρουσία παιδιών μεταναστών και προσφύγων στα δημόσια σχολεία και τη δημιουργία «τάξεων υποδοχής». 

Το ένα λοιπόν είναι η παιδεία. Το άλλο είναι τα τζαμιά. Μια πονεμένη ιστορία στην Ελλάδα. 

Το 2000 αποφασίστηκε να δημιουργηθεί τζαμί στην Αθήνα. Στην αρχή λέγαμε «Παιανία με Σαουδάραβες χρηματοδότες» και τελικά -και ευτυχώς- έγινε μόνο με κρατικά κονδύλια στον Ελαιώνα. Και μάλλον πριν κλείσει το 2020, μετά από 20 χρόνια δηλαδή, θα ξεκινήσει η λειτουργία του.

Τις δύο αυτές δεκαετίες όμως έχουν ανοίξει εκατοντάδες τζαμιά στην Ελλάδα και κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι οι ιμάμηδές τους και τι υποστηρίζουν στα κηρύγματά τους.

Από αυτά μόνο 8 στην Αθήνα, και ένα στην Θήβα, έχουν πάρει άδεια λειτουργίας από το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Άδεια ιδιαίτερα εύκολη, αν σκεφθεί κανείς ότι απαιτείται αίτηση μόνο 5 προσώπων, που πρέπει να δηλώσουν όμως ποιος θα είναι ο θρησκευτικός λειτουργός.  

Ο πρόεδρος Μακρόν, αρχές Οκτωβρίου, παρουσίασε έναν νόμο στοχεύοντας να ανακτήσει «τα χαμένα εδάφη της Δημοκρατίας».

Τα μέτρα που μας ενδιαφέρουν είναι:

• Αυστηρός έλεγχος αθλητικών σωματείων και άλλων συλλόγων, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως βιτρίνα για ακραίες δράσεις
• Τέλος στην «εισαγωγή» ιμάμηδων από το εξωτερικό
• Καλύτερη επίβλεψη της χρηματοδότησης των τζαμιών
• Και περιορισμός της εκπαίδευσης των παιδιών στο σπίτι 

Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και ίσως να είναι αργά, όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για την Ευρώπη.

Γιατί ο σκοταδισμός αντιμετωπίζεται πριν σβήσουν οι πηγές φωτός. Πριν δηλαδή οι φανατικές ομάδες επιβάλουν τους δικούς τους νόμους στις μουσουλμανικές κοινότητες. Πριν η αμορφωσιά, ο μισογυνισμός, η ομοφοβία και το μίσος απέναντι στους άπιστους θεωρηθούν δικαιώματα και στοιχεία πολιτιστικής κληρονομιάς.

Δεν ξέρω αν ακούτε τους ήχους αλλά καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να τους ακούσουμε. Γιατί οι καμπάνες έχουν σημάνει στη Γαλλία με τα 2.500 τζαμιά, στη Βρετανία με τα 1.500 τζαμιά και στο Βέλγιο με τα 400 τζαμιά, οι καμπάνες λοιπόν δεν χτυπούν μόνο στο Παρίσι, στο Λονδίνο, τις Βρυξέλλες. Χτυπούν για όλους μας.