Γράφω γιατί θέλω να τα πω. Όταν μαθαίνω κάτι, θέλω να το πω. Όταν καταλαβαίνω κάτι συνδυάζοντας μερικά πράγματα που έμαθα, νομίζω ότι αισθάνομαι τις συνάψεις να κλείνουν, μια σχεδόν σωματική αίσθηση ηδονής, την μπίλια να χτυπάει στο φλίπερ, όλα τα φώτα αναμμένα, κατάλαβα. Όταν καταλαβαίνω κάτι θέλω να το πω στους άλλους, να το γράψω προκήρυξη, να το συζητήσω, να το επιβεβαιώσω, να ακούσω αντιρρήσεις, να σιγουρευτώ. Αυτό είναι, έτσι γίνονται τα πράγματα, κατάλαβα. Η ιστορία της ζωής μας, για λίγη γνώση παραπάνω, για ένα μήλο. Έπειτα φεύγουμε. Προς τι; Για τους επόμενους. Η γνώση ανήκει στον πλανήτη, στη φυλή. Η γνώση μεταδίδεται, όσα έμαθες πρέπει να τα πεις σε κάποιον άλλο, είναι πρωταρχική ανθρώπινη ανάγκη.
Δεν είμαι καλός δημοσιογράφος. Δεν ρωτάω, δεν πιέζω, ντρέπομαι να μαθαίνω τις ιστορίες των άλλων, να τους φέρνω σε δύσκολη θέση. Μόνο παρατηρώ. Πολύ, πάντα, συνέχεια. Τι σημαίνει. Αναρωτιέμαι. Γιατί; Η πιο συχνή λέξη του μυαλού μου. Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί κάτι άλλο. Αν κάποιοι λένε ότι είναι φίλοι του λαού, σημαίνει ότι είναι ή ακριβώς το αντίθετο; Γιατί οδηγούμε νευρικά; Γιατί φοβόμαστε τόσο το καινούργιο; Γιατί τα μπλουζάκια των γυναικών είναι κοντά στην κοιλιά, γιατί τα σουτιέν γίνονται χρωματιστά; Τόσα γιατί που στενοχωριέμαι. Χάνω συχνά την απόλαυση της παρατήρησης στην προσπάθεια να βρω το λόγο. Καλά, όχι πάντα, όχι με τα σουτιέν.
Για να γράψω, ακούω, διαβάζω. Συνέχεια, κρατάω σημειώσεις. Σε χαρτιά, μπλοκάκια, moleskine μαύρα, λευκές σελίδες, αποδείξεις διοδίων. Όσο πλησιάζει η ώρα να γράψω, διαβάζω πιο πολύ, πιο έντονα. Νιώθω μια φλέβα στον κρόταφο να χτυπάει. Πολλές σελίδες, λίγη ώρα, πολλή προσπάθεια μέχρι να κλείσουν οι συνάψεις, να σχηματιστεί η μία ολοκληρωμένη σκέψη που αξίζει να πεις σε κάποιον άλλο.
Πριν αρχίσω να γράφω, διαβάζω όσα σημείωνα με μικρά άσχημα γράμματα. Αδιάβαστες σημειώσεις, αδύνατη αποκρυπτογράφηση. Αρχίζω να σβήνω. Όσα δεν μπορώ να γράψω, όσα δεν θέλω να γράψω, όσα δεν πρέπει να γράψω. Σκέφτομαι αυτούς που θα τα διαβάσουν, τις αντιδράσεις τους. Προστατεύομαι, προστατεύω την ATHENS VOICE, τους φίλους μου. Μερικές φορές το καλύτερο μένει στις σημειώσεις. Δεν γίνεται κείμενο. Γιατί διστάζω, φοβάμαι. Το αλλάζω. Το κάνω πιο γενικό, πιο θεωρητικό, λιγότερο νομικά επικίνδυνο. Δεν αντέχω άλλες αγωγές περί Τύπου.
Λέω όμως σχεδόν πάντα αυτό που θέλω. Έστω κι αν για να το αποκρυπτογραφήσει, πρέπει να είναι ο αναγνώστης υποψιασμένος. Ελπίζω πάντα ότι είναι.
Οι σημειώσεις είναι τα καλύτερά μου editorial. Όταν τις διαβάζω, διαβάζω την πορεία ενός μπερδεμένου, λαχανιασμένου μυαλού που προσπαθεί να μάθει όσo πιο πολλά, όσο πιο γρήγορα. Να καταλάβει βιαστικά, σε λίγο χρόνο. Αύριο θα είναι αργά.
Όταν τις διαβάζω είμαι αναγνώστης ενός τρίτου. Μένω έκπληκτος με τις ξαφνικές αστραπές, τις περιπλανήσεις, τους συνειρμούς, τα συχνά χασίματα, τις παρεμβολές. Ξαφνικές προσωπικές επιθυμίες, σπαραξικάρδιες απορίες, ανάμεσα στις αιτίες κατάρρευσης των ταμείων και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου της εκκλησίας. Πράγματα που μου ’μαθε η ζωή ανάμεσα στα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων.
Ανάβω τσιγάρο, βγαίνω στο μπαλκόνι. Κοιτάζω τα σκοτεινά παράθυρα, το σιωπηλό δρόμο. Γυρνάω στο γραφείο. Διαλέγω αναγνώστη. Επείγον περιστατικό. Προτεραιότητα. Θεραπεία. Δικιά μου. Παίρνω το μαρκαδόρο. Αγγίζω τη σελίδα για να γίνει η πρώτη μελανιά, να ξεκινήσει η πρώτη λέξη. Γράφω, γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ.
13°
