Ο Λεωνίδας Καστανάς γράφει για την πολιτική βαρβαρότητα και την ανοχή της βίας στη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία.
Ο Samuel Paty, 47 ετών, καθηγητής Ιστορίας στη γαλλική Μέση Εκπαίδευση, νόμιζε ότι ζούσε σε μια καθ’ όλα ασφαλή και ανεκτική χώρα και μπορούσε να διανθίσει το μάθημά του με τα σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσίευσε πριν χρόνια το σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo. Έκανε λάθος και το πλήρωσε με τη ζωή του. Ένα απόγευμα του Οκτώβρη του 2020, ένας 18χρονος Τσετσένος του πήρε το κεφάλι. Η ισλαμική τρομοκρατία στη Γαλλία είναι ισχυρή και φθονερή και κυρίως δεν αστειεύεται.
Ο Παύλος Φύσσας, καλλιτέχνης του ελληνικού hip hop, νόμιζε ότι ζούσε σε μια καθ’ όλα ασφαλή και ανεκτική χώρα και μπορούσε να εκφράζει πολιτικές απόψεις μέσα από τα τραγούδια του. Έκανε λάθος και το πλήρωσε με τη ζωή του. Ένα βράδυ του Σεπτέμβρη του 2013, το στέλεχος της ΧΑ Γ. Ρουπακιάς τον δολοφόνησε με μαχαίρι για ασήμαντη αφορμή, καθ’ υπόδειξη των ανωτέρων του. Η φασιστική τρομοκρατία εκείνες τις μέρες δεν ήταν απλώς ισχυρή αλλά είχε και νόμιμη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (7%).
Ο Παύλος Μπακογιάννης, δημοσιογράφος και βουλευτής της ΝΔ με αντιστασιακή δράση κατά τη διάρκεια της χούντας, νόμιζε ότι ζούσε σε μια καθ’ όλα ασφαλή και ανεκτική χώρα, ώστε να υποστηρίζει την επούλωση των πληγών του εμφυλίου πολέμου και την εθνική συμφιλίωση. Έκανε λάθος και το πλήρωσε με τη ζωή του. Ένα πρωί του Σεπτέμβρη του 1989 δολοφονήθηκε στην είσοδο του γραφείου του, στο κέντρο της Αθήνας, από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Η αριστερή τρομοκρατία στην Ελλάδα δρούσε ανενόχλητη, για σχεδόν 30 χρόνια, έχοντας μάλιστα και σημαντική κοινωνική αποδοχή.
Κοινός τόπος τριών φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους δολοφονιών είναι η πολιτική βαρβαρότητα. Και αν σας ξενίζει το «πολιτική» στην περίπτωση της ισλαμικής τρομοκρατίας, να θυμίσω ότι το φανατικό Ισλάμ είναι πρωτίστως πολιτικό και μετά θρησκευτικό σύστημα. Οι ισλαμιστές τρομοκράτες επιτίθενται κατά των απίστων, δηλαδή όλων όσοι τολμούν να έχουν διαφορετική από αυτούς αντίληψη για τον κόσμο. Οι ναζιστές και οι αριστεριστές τρομοκράτες επιτίθενται κατά όσων πιστεύουν στην αστική δημοκρατία, δηλαδή όλων εκείνων που έχουν διαφορετική από αυτούς αντίληψη για την πολιτική οργάνωση της κοινωνίας. Πολιτικές σέχτες με τελείως διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά που δρουν ως εγκληματικές οργανώσεις, διαπράττουν εμβληματικές δολοφονίες αξιώνοντας μέσω αυτών πολιτική και κοινωνική ισχύ. Στόχος τους η ανεκτική και ασφαλής δυτικότροπη αστική δημοκρατία. Το ανεκτικότερο πολίτευμα της ιστορίας.
Ο πιστός μουσουλμάνος πιστεύει ότι το Ισλάμ είναι η μόνη αληθινή θρησκεία, η καλύτερη θρησκεία που επέλεξε ο θεός για τον άνθρωπο. Μέχρι εδώ όλα βαίνουν καλώς. Τουλάχιστον στη Δύση ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Η αλήθεια όμως που επιβάλλεται με τη βία είναι καταστροφική για την ανθρώπινη συνείδηση και εν τέλει για την ίδια τη θρησκεία. Ο φανατικός ισλαμιστής που δολοφονεί για τον λόγο αυτό περνάει σε μια φάση προανθρώπου, σε ένα περιβάλλον ανείπωτης αγριότητας και επικής βαρβαρότητας. Η εκδίκηση και ο τρόμος μετατρέπονται σε στοιχεία πολιτικής και όχι θρησκευτικής επιβολής. Πρόκειται για κοινωνικό ολοκληρωτισμό κάτω από την αιγίδα μιας ακραίας απόληξης ενός θρησκευτικού δόγματος.
Ο ναζισμός δεν έκρυψε ποτέ τις κακές προθέσεις του. Η πτώση της δημοκρατίας και η βίαιη επιβολή ενός ολοκληρωτικού συστήματος ήταν πάντοτε ο μεγάλος σκοπός που ταυτίστηκε με τη μη ιδεολογία του. Στον ίδιο δρόμο ο συντηρητισμός, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, ο κοινωνικός δαρβινισμός αλλά και ο κοινοτισμός είναι σπαράγματα ενός ιδεολογικού συνονθυλεύματος που λειτουργούν ως πολιτικό μήνυμα αυτοδιάθεσης, αλλά αποτελούν προκάλυμμα ενός ανελεύθερου καθεστώτος. Η ΧΑ επιτίθεται, σκοτώνει και ψηφίζεται επειδή είναι αντιπολιτική, επειδή συνιστά απειλή για τη δημοκρατία την οποία οι οπαδοί αλλά και ψηφοφόροι της μισούν συνειδητά ή όχι, μιας και τη συνδέουν με την αποτυχία ή τις δυσκολίες της ζωής τους. Η προβαλλόμενη μέσω λόγου και εικόνας βαρβαρότητα και μάλιστα υπό καθεστώς νομιμότητας και κοινοβουλευτικής παρουσίας νομιμοποιεί τη βία και εξιδανικεύει το απόλυτο κακό. Το εγκαθιστά κραταιό στα πλευρά της δημοκρατίας.
Η Ελλάδα δεν έκλαψε για τους νεκρούς της αριστερής τρομοκρατίας. Και δεν έκλαψε γιατί η αποτρόπαια πολιτική βία ήταν αριστερή, μιλούσε δήθεν στο όνομα της δικαιοσύνης και της ισότητας και αυτό εξασφάλιζε τουλάχιστον την ανοχή ενός μέρους της κοινωνίας. Η παλαιά τρομοκρατία της «17Ν» αναζητούσε τρόπους πολιτικής επικοινωνίας. Επεδίωκε τη λαϊκή εύνοια, ήθελε να εγκαταστήσει σχέσεις αντιπροσώπευσης με το κοινό της και γι’ αυτό δικαιολογούσε τις δολοφονίες της μέσω των περίφημων προκηρύξεων. Η βία ήταν γι’ αυτήν ένα εργαλείο ωρίμανσης των συνθηκών και συνειδητοποίησης των μαζών, το λίπασμα της χειραφέτησής τους, ο επικρουστήρας της επανάστασης. Ο απώτερος σκοπός της ήταν η ανατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και η ανάδυση ενός άλλου κόσμου, ολοκληρωτικού. Η 17Ν κατά βάθος πίστευε ότι ήταν εθνική δύναμη.
Η δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία ανέχτηκε τη βία. Ικανά τμήματα την αποδέχτηκαν υπόρρητα ως στοιχείο πολιτικής δράσης. Ως το μόνο όπλο των αδυνάμων. Η εγκατεστημένη αντίληψη ότι η κοινωνία μας είναι ένοχη για αδικίες και ανισότητες της έδεσε τα χέρια και της έκλεισε τα μάτια. Και το πληρώνει. Θυμάστε τον σάλο που σηκώθηκε όταν η ηγεσία της ΕΕ πήγε να ορίσει επίτροπο προστασίας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής και την υποχώρηση που ακολούθησε.
Γιατί να προστατεύεται ένας τρόπος ζωής που είναι άδικος; Που βάζει στο περιθώριο τους μετανάστες, που εξαθλιώνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που ευνοεί τον καπιταλισμό, το απόλυτο κεφάλαιο του κακού; Αυτά έχουν φίλους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όταν ανέχεσαι τέτοιου είδους σαθρά στερεότυπα και μάλιστα τα ενσωματώνεις ως δημοκρατία μέσα στην κουλτούρα σου, γίνεσαι εύκολος στόχος αντιπολιτικών και αντιδημοκρατικών βελών. Όταν ενθαρρύνεις την παράνομη μετανάστευση και άρα την εκμετάλλευση, ενώ ταυτόχρονα δικαιολογείς ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές δίνεις λαβές στους εχθρούς της δικής σου υπόστασης. Που δήθεν επιζητούν έναν άλλον καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο, όχι βέβαια ελευθερίας, αλλά ανείπωτης δουλείας. Βάζεις τα χέρια σου και βγάζεις τα μάτια σου.
Όταν μια δημοκρατική κοινωνία ανέχεται την πολιτική βία, οδηγείται στη βαρβαρότητα.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
