Με τον Μακρόν αλλά και τη λογική

Είναι αφελές να αναζητούμε τα αίτια των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία στα βέβηλα σκίτσα. Αφελείς τουλάχιστον είναι και όσοι προσπαθούν, και το κάνουν χρόνια, να συνδέσουν τους αποκεφαλισμούς με αποικιοκρατία, κοινωνικό αποκλεισμό, φτώχεια και άλλα τέτοια που ο προοδευτικός και αριστερίζων κόσμος τα έχει πρόχειρα. Διαβάζω ότι το κυνήγι της μαντίλας οδήγησε πολλές συντηρητικές μουσουλμάνες στον φονταμενταλισμό. Μα στη Γαλλία; Την πιο ανεκτική και ανεξίθρησκη χώρα της Ευρώπης;

Πολιτισμικό είναι το ζήτημα και το είδαμε όχι μόνο στη Γαλλία αλλά τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στη Γερμανία, εμβληματικές χώρες του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού. Δέχτηκαν αλλά και θα συνεχίσουν να δέχονται παραδειγματικές αιματηρές επιθέσεις που θα επικαιροποιούν τον πόλεμο που έχει κηρύξει το Ισλαμικό Κράτος κατά της Δύσης. Ο αποκεφαλισμός του καθηγητή S. Paty στο Παρίσι και οι τρεις πρόσφατες δολοφονίες στην Νοτρ Ντάμ της Νίκαιας ήταν οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι. Η ανοιχτή σύγκρουση με τη μισαλλοδοξία εξελίσσεται. Απλώς τώρα η Δύση αντιδρά πολιτικά και αυτό σοκάρει πολύ κόσμο που είχε συνηθίσει στην «υποταγή» της.

«Στη Γαλλία υπάρχει μόνο μια κοινότητα, η εθνική κοινότητα» είπε ο Μακρόν και η φράση αυτή είναι όλη η ουσία της υπόθεσης. Η φράση αυτή από μόνη της δηλώνει ότι το μακρύ καλοκαίρι του μουσουλμανικού εξαιρετισμού στη Γαλλία τουλάχιστον απειλείται. Ο Μακρόν βάλλει ευθέως κατά της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, κατά οποιασδήποτε εξουσίας που θα μπορούσε να αναφέρεται στην καταγωγή ή το θρήσκευμα. Ο φυλετισμός και ο κοινοτισμός που είχαν θεριέψει, ειδικά στη Γαλλία, και είχαν επιβάλει τους δικούς τους κανόνες μέσα στο κοινωνικό σώμα, πλέον αμφισβητούνται. Ο Μακρόν λέει ότι μπορούμε να ζούμε εδώ όλοι μαζί αλλά υπάρχουν κάποιες σταθερές του δυτικού τρόπου ζωής που δεν διαπραγματεύονται πλέον. Μέσα σε αυτές είναι και η σάτιρα ακόμα και για τα ιερά και τα όσια του καθένα. Όποιου δεν του αρέσει μπορεί να αποχωρήσει.

Τέλος με τα ισλαμικά εξτρεμιστικά δίκτυα, με τα ύποπτα τζαμιά, τις εισαγωγές φανατικών ιμάμηδων που διδάσκουν στα αραβικά, τα γεύματα χαλάλ στα σχολεία, τα πιστοποιητικά παρθενίας, τους αναγκαστικούς γάμους, τα χωριστά κολυμβητήρια αντρών - γυναικών. Τέρμα σε όλα αυτά που είναι ξένα ή εχθρικά στον δυτικό τρόπο ζωής, στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Και φυσικά τέρμα στις πολιτικές που θέλουν να επιβάλουν άλλες πολιτιστικές αξίες ξένες με την γαλλική παράδοση. Ο Μακρόν ξεκινάει μια επανάσταση και λόγω συγκυρίας νιώθει το αέρα να φουσκώνει τα πανιά του. Το αν θα του βγει και αν θα τερματίσει νικητής μένει να αποδειχθεί. 

Η ευθεία βολή κατά της πολυπολιτισμικότητας και όσων την χρησιμοποιούν ως κριό απόσχισης και αποσταθεροποίησης τον φέρνει απέναντι στον φανατικό ισλαμικό τόξο. Και εδώ είναι το λεπτό σημείο. Μήπως τον φέρνει και κατά των μουσουλμάνων γενικώς που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν στη διαδικασία της ένταξης; Ο Μακρόν θέλει να κλείσει για τους φανατικούς τα κανάλια ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας σε μεγάλα τμήματα απλών ειρηνικών μουσουλμάνων. Αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας που κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά σκέφτεται για όσα συμβαίνουν. Εκτός και αν την εκπροσωπεί πραγματικά το Γαλλικό Μουσουλμανικό Συμβούλιο που πάντοτε καταδικάζει τις επιθέσεις. Το Ισλαμικό Κράτος μέσω της εξτρεμιστικής του δράσης και κυρίως μέσω των παραδειγματικών δολοφονιών αξιώνει πολιτική ισχύ και παράλληλη εξουσία μέσα στη γαλλική και κατ’ επέκταση την ευρωπαϊκή κοινωνία. Το αν θα τη βρει είναι ζητούμενο.

Όποιος νομίζει ότι ο όρος «πολυπολιτισμικότητα» περικλείει μόνο διαφορετικές θρησκείες, συνταγές μαγειρικής, τοπικές ενδυμασίες και μουσικές, ζει αλλού. Εμπεριέχει και τον αιώνιο φυλετικό ανταγωνισμό, τη μάχη για την ιδεολογική και πολιτισμική περιχαράκωση, το αδιαπέραστο της ταυτότητας, την απόλυτη κυριαρχία εντός της κοινότητας. Ειδικά, όταν η εγκατεστημένη κυρίαρχη δύναμη, δηλαδή η δυτική, έχει απέναντί της ένα παγκόσμιο θρησκευτικοπολιτικό σύστημα, το Ισλάμ, που πολλαπλασιάζεται αλματωδώς σε ευρωπαϊκό έδαφος και αναζητά ζωτικό χώρο. Δεν αξιώνει άμεσα πανευρωπαϊκή πολιτική κυριαρχία αλλά αξιώνει υπόρρητα τον έλεγχο στο δικό του «κράτος» μέσα στο οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος. Και αυτό είναι σήμερα το σημείο σύγκρουσης.

Αυτή την ιδεολογική και βαθιά πολιτική πτυχή του ιδιότυπου πολιτισμικού πολέμου συνέλαβε εδώ και χρόνια ο Ερντοάν και γι’ αυτό προσπαθεί να ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου της Ευρώπης. Και γι’ αυτό η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, οι προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας, οι επιθέσεις κατά του Μακρόν, οι τσαμπουκάδες απέναντι στον δυτικό κόσμο που αναβιβάζουν την Τουρκία σε κράτος προστάτη του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Προωθεί τη σύγκρουση των θρησκειών και προβάλλει ως συστημικός παράγοντας κινδύνου για την Ευρώπη. Και ο τρόπος που διαλέγει να πολιτευτεί είναι ο αποσχιστικός, ο υπονομευτικός αυτός που κατά τη γνώμη του μπορεί να βρει φίλους σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα των μουσουλμάνων της Ευρώπης.

Στο ίδιο σημείο θα βρούμε και ένα μέρος της παγκόσμιας αριστεράς που νομίζει ότι η εγκατάσταση αυτόνομων σχεδίων μέσα στο ευρωπαϊκό σώμα ενισχύει την πολιτική αυτονομία και το «εναλλακτικό κάτι» που οδηγεί στην εξέγερση. Και νομίζει ότι η ισλαμική κοινότητα είναι μια τέτοια ρωγμή που, αν την βοηθήσει να βαθύνει, θα συμβάλει στην επίτευξη του αιώνιου στόχου, την κατάρρευση της δυτικής αστικής δημοκρατίας. Η μάχη κατά της κοινωνικής συνοχής θέλει το ισλαμικό στοιχείο σύμμαχο με τη ριζοσπαστική αριστερά. Μόνο που αμφιβάλλω αν είναι πολλοί οι μουσουλμάνοι που το καταλαβαίνουν ή το συμμερίζονται.

Αλλά ακόμα και η φιλελεύθερη αριστερά αδυνατεί να καταλάβει τον κίνδυνο του κατακερματισμού των δυτικών κοινωνιών και μέσα στην αφέλειά της πιστεύει ότι το Ισλάμ γενικώς αποτελεί μια ανανεωτική δύναμη στη γερασμένη ευρωπαϊκή κοινωνία. Και γι’ αυτό υποστηρίζει με τόση θέρμη την ανεξέλεγκτη μετανάστευση από την Ασία και την Αφρική. Εμφανίζει μια ιδιαίτερη απέχθεια για την χριστιανική θρησκεία και τη γνωστή υποκριτική της αμφισβήτηση για τον δυτικό τρόπο ζωής, μιας ζωής που η ίδια γλεντάει ατελείωτα και βλέπει συμμάχους μεταρρύθμισης ακόμα και στα ξένα προς τη Δύση δόγματα. Ένας και πάλι απίστευτος ιδεολογικός μύλος. Να αγωνίζεσαι και καλώς για το παραμικρό δικαίωμα της γυναίκας στο δυτικό κόσμο αλλά και στο δικαίωμα της άλλης να φοράει μπούργκα και να βγαίνει στον δρόμο μόνο συνοδευόμενη από τον άντρα-αφέντη. 

Οι πρόσφατες σφαγές είναι υποδηλώσεις κυριαρχίας. Είτε οργανωμένες είτε όχι σηματοδοτούν με ακραίο τρόπο την εσωτερική διαμάχη των πολιτισμών. Οι θύτες έχουν αμιγώς ιδεολογικά κίνητρα, αναζητούν αποδοχή από τους ομόθρησκους ή ομοεθνείς τους, θυσιάζονται και οδεύουν για τον δικό τους παράδεισο. Πίσω, δίπλα, έξω από αυτούς ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα αιτείται θρησκευτικών προνομίων και διαχωριστικών διατάξεων. Και ένα πολυπληθές ακροατήριο που μόνο στη Γαλλία αριθμεί τα 8,6 εκατομμύρια ψυχές στέκει σιωπηλό επωμιζόμενο ένας βάρος που αδυνατεί να φέρει και συνθλίβεται. Προσπαθεί και τα καταφέρνει να ενσωματωθεί στον ένα ή άλλο βαθμό, αλλά διεκδικεί και τα δικά του πολιτισμικά στοιχεία που έχουν χαρακτήρα ξένο από τον δυτικό πολιτισμό στους κόλπους του οποίου θέλησε αυτό να ζήσει. Και εκεί επέρχεται η σύγκρουση.

Όσο η ευρωπαϊκή κοινωνία υποχωρεί πολιτιστικά και εξασθενεί πολιτικά, τόσο άλλα συστήματα ξένα προς αυτήν θα αναζητούν πολιτική ισχύ στο δικό της έδαφος. Τόσο θα ενθαρρύνονται οι ακραίοι όλων των πλευρών. Ο αγώνας σήμερα εστιάζεται στην απομόνωση των φανατικών. Και αυτό δεν θα γίνει μόνο με τη μετωπική σύγκρουση που σήμερα δοκιμάζεται στη Γαλλία από τον Μακρόν για πρώτη φορά σε τέτοια ένταση. Ζητούνται και τρόποι ανανέωσης του κοινωνικού συμβολαίου από όλους. Πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε πολλά παιδιά να μην εγκαταλείπουν το σχολείο για να «μορφωθούν» σε τζαμιά από Ιμάμηδες. Πρέπει να προωθηθούν οι διαδικασίες ενσωμάτωσης, να σπάσουν τα γκέτο, να δοθούν ίσες ευκαιρίες σε όλους, να υποχωρήσουν οι κοινωνικές αντιθέσεις. Ο κίνδυνος στιγματισμού όλων των μουσουλμάνων είναι προφανώς ορατός και κανείς δεν είναι έτοιμος για έναν τέτοιο ολέθριο εσωτερικό ή και εξωτερικό πόλεμο, αν λάβουμε υπόψη το ισχυρό μουσουλμανικό τόξο που περιβάλει την Ευρώπη.

Είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να ζήσουμε μαζί και θα το κάνουμε. Αλλά να ζήσουμε στην ενιαία Ευρώπη. Και οι σταθερές του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής είναι αδιαπραγμάτευτες. Με τη Γαλλία και τον Μακρόν λοιπόν, αλλά και με τη λογική.