Ο Εμανουέλ Μακρόν, το μέτωπο κατά του πολιτικού ισλάμ και των τζιχαντιστών, το Κατάρ, ο Ταγίπ Ερντογάν και η σύγκρουσή του με τη Δύση.
Ο Εμανουέλ Μακρόν ζύγισε την κατάσταση και άδραξε αμέσως την επικοινωνιακή ευκαιρία που του παρουσιάστηκε με τη βάρβαρη τρομοκρατική ενέργεια του 18χρονου Τσετσένου. Ο αποκεφαλισμός του Γάλλου καθηγητή μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα απέκτησε χαρακτηριστικά εθνικού συμβόλου. Σε μία εβδομάδα γύρω από αυτή την αποτρόπαια πράξη μίσους συγκροτήθηκε μία ευρεία συμμαχία για την προστασία της Δημοκρατίας και των θεσμών της Republique από το πολιτικό Ισλάμ. Η συμμαχία για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγκρουσης του Ισλάμ με τη Δύση, συμβολικά δηλαδή από την 1η Σταυροφορία, επεκτείνεται και στους βασικούς πυλώνες του μουσουλμανικού κόσμου.
Τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, τα Αραβικά Εμιράτα και τους φιλοδυτικούς - φιλοευρωπαϊκούς πολιτικούς σχηματισμούς που ελέγχουν κυβερνητικά χώρες όπως την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, τις μουσουλμανικές χώρες της γαλλόφωνης Αφρικής κ.λπ. Σε αυτές τις χώρες οι αντιπολιτεύσεις, οι οποίες σχεδόν όλες ανήκουν στο ισλαμιστικό στρατόπεδο, επιχειρούν να κερδίσουν πολιτικά οφέλη προπαγανδίζοντας την επίθεση του Μακρόν κατά του Ισλάμ συνολικά. Από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις εκπορεύονται και τα «εμπάργκο» προς τα γαλλικά προϊόντα κ.λπ. Πρόκειται για αστειότητες βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα χωρίς σημαντικής εμβέλειας επιπτώσεις. Στην πραγματικότητα ο Εμανουέλ Μακρόν κατάφερε κάτι το εξαιρετικά σπάνιο, αν όχι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Να συγκροτήσει ένα μέτωπο κατά του πολιτικού ισλάμ το οποίο επικεντρώνεται στρατηγικά κατά του πυρήνα διαμόρφωσης του οικοδομήματος του φανατικού ισλαμικού τόξου, της ενεργούς Τζιχάντ δηλαδή. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, σε αυτό το τόξο συμπεριλαμβάνεται και μάλιστα ως κύρια ενεργός δύναμη η Τουρκία. Ο Ερντογάν αναδεικνύεται μέσα από την προσωπική του σύγκρουση με τον Μακρόν ως κεντρικό πρόσωπο που εκφράζει τη σουνιτική επιθετικότητα στο σύγχρονο κόσμο με τη συγκροτημένη πολιτική μορφή της Τζιχάντ. Του Ιερού Πολέμου. Πρόκειται για ένα νέο στοιχείο που καλά θα κάνει η Αθήνα να το διερευνήσει και να το εκμεταλλευτεί. Η Τουρκία δεν απειλεί μόνο την Ελλάδα, την Κύπρο και κάποιες ιδιωτικές πετρελαϊκές εταιρείες για πέντε σταγόνες υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν εξαντλείται η απειλή στις χαμηλών ταχυτήτων πλεύσεις του Oruc Reis μεταξύ του συγκροτήματος Μεγίστης και του νοτίου Αρχιπελάγους, νοτιοανατολικά της Κρήτης. Η Τουρκία απειλεί ευθέως τη συγκροτημένη δυτική κοινωνία, τις αξίες της και τους θεσμούς της εκφράζοντας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την πρόθεση του ηγέτη της, του Ταγίπ Ερντογάν, να εκπροσωπήσει το σύνολο του Σουνιτικού Ισλάμ σε όλες τις εκδοχές σύγκρουσής του με τη Δύση. Είτε αυτή η σύγκρουση προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά της αναμέτρησης στον Καύκασο, είτε της αντιπαράθεσης στη Συρία, στη Λωρίδα της Γάζας, στη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη και τον Περσικό Κόλπο. Σε όλα αυτά τα σημεία του πλανήτη η Τουρκία έχει ιδιοποιηθεί τον ρόλο του προστάτη του Ισλάμ επιχειρώντας να αφαιρέσει αυτή την ιδιότητα από παραδοσιακές ηγετικές δυνάμεις του παγκόσμιου Σουνιτισμού, που είναι η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος.
Την ώρα που κάποιες αλυσίδες τροφίμων στο Κουβέιτ ανακοινώνουν την απόσυρση γαλλικών προϊόντων από τα ράφια, βασικοί θεσμοί του Ισλάμ εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στη Γαλλία και εξηγούν πώς οι αποφάσεις του Εμανουέλ Μακρόν δεν στρέφονται κατά του Ισλάμ αλλά κατά της τρομοκρατίας των Τζιχαντιστών.
Για κάποιο λόγο και σε επικοινωνιακό επίπεδο δίνεται η εντύπωση πως έχει συγκροτηθεί ένα ευρύ μέτωπο κατά της Γαλλίας το οποίο μάχεται τον Μακρόν διεθνώς και μάλιστα αποτελεσματικά. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Το «μέτωπο» επί της ουσίας είναι η ισχνή μειοψηφία που έχει κατορθώσει να συγκροτήσει η Τουρκία εντός του Σουνιτικού Ισλάμ, συμμαχώντας με το Κατάρ που είναι πλέον και ο αποκλειστικός χρηματοδότης, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο, του Ερντογάν, με το αζημίωτο. Η πολιτική ηγεσία του Εμιράτου ελέγχει πλέον με συμβόλαια, αγορές γης, επενδύσεις σε ξενοδοχειακές μονάδες και βιομηχανικούς κολοσσούς, νέες ιδιοκτησίες στον τομέα της ενέργειας αλλά και χρηματοδοτήσεις δραστηριοτήτων της ευρύτερης οικογένειας Ερντογάν στο εξωτερικό, ένα μεγάλο κομμάτι της τουρκικής οικονομικής ζωής. Το Κατάρ κρύβεται πίσω από κάθε επιθετική ενέργεια του προέδρου της τουρκικής δημοκρατίας. Είναι ο εν κρυπτώ «ευεργέτης» του καθεστώτος Ερντογάν και άρα υπόλογος για όλες τις βαρβαρότητες που έχουν συντελεστεί εντός και εκτός Τουρκίας.
Πίσω λοιπόν από τη χρυσοποίκιλτη κουρτίνα του πολιτικού Ισλάμ με τις αναφορές στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή και τον Μωάμεθ τον Πορθητή, κρύβεται η αέναη μάχη κυριαρχίας μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, που είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου στον πλανήτη.
Σε αυτό τον στρατηγικό «κόμπο» επιχείρησε να «βάλει χέρι» ο Εμανουέλ Μακρόν. Η απόφασή του αυτή δεν ελήφθη μετά τον αποτρόπαιο αποκεφαλισμό του Γάλλου καθηγητή από τον Τσετσένο τρομοκράτη. Η απόφαση αυτή κυριάρχησε στον στρατηγικό σχεδιασμό της Γαλλίας ήδη από την επίθεση στo Charlie Hebdo και το Μπατακλάν. Η πλήρης εμπλοκή της Γαλλίας στον πόλεμο κατά του Χαλιφάτου στο Μαλί και τον Νίγηρα καθώς και η αποφασιστική εμπλοκή της στον πόλεμο της Συρίας, στη Λιβύη και στις εξελίξεις στον Λίβανο κατέδειξαν εδώ και καιρό τις πραγματικές επιλογές του προέδρου της Γαλλίας. Η επιλογή της Αιγύπτου ως βασικού στρατηγικού εταίρου στη Μεσόγειο ήταν μία πρώτη ένδειξη των γαλλικών προθέσεων. Η ανάδειξη της Κύπρου ως βασικού προγεφυρώματος της γαλλικής δύναμης κρούσης ήταν μία δεύτερη ένδειξη. Η ανάδειξη της Τουρκίας και του Ταγίπ Ερντογάν προσωπικά ως βασικού στόχου στη μάχη κατά του πολιτικού Ισλάμ, αμέσως μετά μάλιστα την εμπλοκή της Άγκυρας στη σύγκρουση του Καυκάσου, κατέστησε σαφέστατο τον στρατηγικό προσανατολισμό του Παρισιού στις σύγχρονες συγκρούσεις σε στρατηγικά σημεία του πλανήτη. Η Γαλλία επιθυμεί να είναι παρούσα (και πάλι) και στη νέα δομή ασφαλείας και ενεργειακών οδών που σχεδιάζεται στην Εγγύς, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική. Συρία, Λίβανος, Αίγυπτος, Ανατολική Μεσόγειος, Λιβύη, Αλγερία Μαρόκο. Σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο κινείται παραδοσιακά η Γαλλία. Η Τουρκία επιχείρησε να αμφισβητήσει τη γαλλική παρουσία σε αυτό τον γεωγραφικό χώρο. Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε αυτό που τελικά συνέβη.
Καλά θα κάνει η Αθήνα να το καταλάβει και να το εκμεταλλευτεί. Ο γερμανικός παράγων προβαίνει στα ίδια ακριβώς λάθη στα οποία υπέπεσε και κατά τον Πρώτο αλλά και κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στηρίζει επιμόνως την Τουρκία αναδεικνύοντας πως επί της ουσίας το Βερολίνο διαδραματίζει τον ρόλο «επικίνδυνου ουδέτερου».
14°
