Η χώρα των βασανιστών των ζώων

Δεν ξέρω αν υπάρχει χώρα σ’ αυτό που ονομάζουμε δυτικός δημοκρατικός κόσμος και του οποίου είμαστε κομμάτι (το λιγότερο δυτικό, ίσως και το λιγότερο δημοκρατικό, αλλά παρ’ όλα αυτά κομμάτι) στο οποίο ο βασανισμός των ζώων να είναι τόσο διαδεδομένος. Αλλά θα στοιχημάτιζα πως όχι.

Θα στοιχημάτιζα πως σε καμία άλλη δυτική δημοκρατική χώρα δεν θα μπορούσε ένα κάθαρμα να κρεμάσει ένα σκυλί και να του κόψει τους όρχεις με ψαλίδι γνωρίζοντας πως κανένας από τους συμπατριώτες του που άκουγαν τα ουρλιαχτά του σκύλου δεν θα συγκινηθεί στο ελάχιστο ή πως, ακόμα κι αν κάποιος συγκινηθεί, σίγουρα δεν θα τολμήσει να το σταματήσει.

Το περιστατικό έλαβε χώρα στη λεβεντογέννα Κρήτη (αν και ο βασανισμός των ζώων είναι σπορ στο οποίο έχει παράδοση όλη η περήφανη ελληνική επαρχία, η λεβεντογέννα πρέπει κάθε χρόνο να παίζει για τσου λου) όπου ένας λεβέντης, ενοχλημένος από το σκυλί που ήθελε να παίξει μαζί του και δεν τον άφηνε να δουλέψει, το κρέμασε και προσπάθησε με ένα ψαλίδι να κόψει τους όρχεις του. Το σκυλί ούρλιαζε αλλά οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού (οπωσδήποτε λεβέντες κι αυτοί) απλώς γύρισαν πλευρό είτε από αδιαφορία είτε επειδή ξέρουν ότι, αν στην Ελλάδα έρθεις σε οποιαδήποτε ρήξη με οποιονδήποτε εγκληματία, είσαι εντελώς απροστάτευτος.

Επειδή ξέρουν ότι το πραγματικό όνομα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη είναι Υπουργείο Εγκατάλειψης του Πολίτη στη Μοίρα του.

Για κακή τύχη του λεβέντη βασανιστή, εκτός από τους λεβέντες συγχωριανούς του, τα ουρλιαχτά του σκύλου άκουσε και ένας περαστικός Γερμανός ο οποίος, επειδή ως Γερμανός δεν είναι καθόλου λεβέντης, έλυσε τον σκύλο και τον πήγε αιμόφυρτο σε κτηνίατρο όπου το ζωάκι χειρουργήθηκε και (σωματικά τουλάχιστον) σώθηκε.

Προφανώς ο δράστης (τουλάχιστον την ώρα που γράφω) δεν συνελήφθη καθώς κρύφτηκε για να γλιτώσει το αυτόφωρο και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να σε βρουν οι συντοπίτες σου έτσι κι αποφασίσεις να κρυφτείς.

Το περιστατικό είναι ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό βασανισμού ζώων, από τα δεκάδες μεμονωμένα περιστατικά που μαθαίνουμε και τα χιλιάδες τα οποία δεν παίρνουμε χαμπάρι. Και είναι μια ακόμα απόδειξη του τι συμβαίνει όταν σε μια κοινωνία η οποία έχει γαλουχηθεί να βιάζει τον αδύνατο, οι αρμόδιοι για την επιβολή του νόμου έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν από τη δουλειά τους.

Γιατί καθάρματα σαν τον λεβέντη που βασάνισε το σκυλί απλώς εκμεταλλεύονται την ανοχή (που καταλήγει συνενοχή) της κοινωνίας στην οποία ζουν και την αδιαφορία των αρχών.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κανείς πως ένας άνθρωπος που κάνει αυτό το τόσο ακραίο που έκανε ο λεβέντης Κρητικός, έχει κάνει και πολλά άλλα στο παρελθόν. Και ακόμα λιγότερη φαντασία χρειάζεται για να είναι κανείς σίγουρος πως ο λεβέντης δεν τιμωρήθηκε ποτέ και για τίποτα. Πως έμεινε ατιμώρητος. 

Όπως ατιμώρητοι μένουν εκατοντάδες συμπολίτες των οποίων η πραγματική θέση είναι σε ένα κελί, αλλά η αστυνομία και οι τοπικές κοινωνίες τους θέλουν εκεί, μαζί τους, να βασανίζουν τα σκυλιά, τις γυναίκες, τα παιδιά και όποιον άλλο αδύναμο βρεθεί στο δρόμο τους. Κι ακόμα και οι λίγοι που μπορεί να θέλουν να τους δουν πίσω από τα κάγκελα δεν τολμούν να κάνουν τίποτα γιατί οι εκπρόσωποι του νόμου αδιαφορούν για τον νόμο. Κι όσοι δεν αδιαφορούν είναι κι αυτοί απροστάτευτοι επειδή αδιαφορούν οι προϊστάμενοί τους. Και οι φυσικοί και οι πολιτικοί.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κοινωνία χωρίς καθάρματα δεν υπάρχει. Αλλά δύσκολα μια κοινωνία που επιτρέπει στα καθάρματα τόσο μεγάλη ελευθερία κινήσεων μπορεί να επιβιώσει. Το ποσοστό των καθαρμάτων στη λεβεντογέννα ή στην Ελλάδα γενικώς μάλλον (μάλλον... δεν κόβω και το χέρι μου) δεν διαφέρει από το ποσοστό σε άλλες χώρες του πολιτισμένου κόσμου. Μόνο που στις άλλες χώρες τα καθάρματα ξέρουν πως, αν δεν συγκρατηθούν, θα τιμωρηθούν.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα. Ξέρουν ότι θα προστατευτούν από τους γείτονες που είτε όπως όλοι οι συνένοχοι «δεν θέλουν να γίνουν ρουφιάνοι», είτε φοβούνται. Ξέρουν ότι θα προστατευτούν από τα όργανα της τάξης που απρόθυμα ή απροστάτευτα δεν κάνουν τίποτα πέρα από το να παρατηρούν. Τέλος, ξέρουν ότι θα προστατευτούν από τους νόμους που θα φροντίσουν η τιμωρία τους να είναι δυσανάλογα μικρή.

Γιατί πέρα από το χωριό και την αστυνομία υπάρχει και ο νομοθέτης. Αυτός που αντί να τιμωρεί με εξαιρετική αυστηρότητα αυτόν που σηκώνει χέρι και τραμπουκίζει και βασανίζει, του χτυπάει απαλά την πλατούλα και του λέει να μην το ξανακάνει. Και επειδή αυτός που σηκώνει χέρι το κάνει γιατί έτσι έχει μάθει να κάνει, δεν φοβάται και δεν σταματάει να το κάνει ποτέ.

Τουλάχιστον στην Ελλάδα. Τον παράδεισο των βασανιστών των ζώων. Δηλαδή τον παράδεισο των βασανιστών κάθε απροστάτευτου. Και μπράβο της.