Ξεκατινιάσματα και εκλογολογίες

Δεν είναι πρωτομαγιάτικο χούι. Ενώ είναι λογικό να χάνει η μάνα το παιδί στον νέο μικρομέγαλο δικομματισμό, δεν πάνε πίσω και οι ενδιάμεσοι. Είναι μονιμότερη κατάσταση, αυτός ο εκνευρισμός που επικρατεί στις τάξεις του μεταρρυθμιστικού χώρου, που συνήθως λέμε Κεντροαριστερά. Δύο νέα περιστατικά σημειώθηκαν πάλι την τρέχουσα βδομάδα, στο χώρο που γεωγραφικά περιέχεται μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρώτο είναι αυτό το φοβερό θέμα τύπου drama queen, που κατατρύχει τις σχέσεις του κ. Παπανδρέου με το κόμμα του. Αλήθεια, είναι άραγε ακόμα κόμμα του, παρά τις απειλές του ότι θα το οδηγήσει στο μέλλον; Από την φθινοπωρινή εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ ο ΓΑΠ, μιλάει για «προδοσίες», που υποτίθεται κάποιοι διέπραξαν εις βάρος του. Εξ αιτίας τους αναγκάστηκε να προτείνει το δημοψήφισμα του Καστανίδη και να χάσει το πολιτικό βιός του πατέρα του, αν έχουμε καταλάβει καλά. Δεν τεκμαίρονται, όμως, από τη ζωή τέτοιες προδοσίες.

Περιφέρει και μια κοάζουσα κουστωδία χειροκροτητών Γιωργακιστών. Ο συντονισμένος παπαγαλισμός τους στα κοινωνικά δίκτυα είναι γραφικός, γιατί δεν πρόκειται για στήριξη κάποιων ιδεών. Αλλά για μηχανισμό προώθησης των αντιφατικών πρακτικών ενός προσώπου, το οποίο δεν ξέρει τι θέλει και δεν θα ησυχάσει αν δεν το αποκτήσει. Όλο σου λεν πόσο κακός είναι ο Βενιζέλος, γι αυτό και θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πάλι όλοι ομοθυμαδόν σου εξηγούν πόσο καλά τα λέει η ΔΗΜΑΡ. Τη μια μου λες πως μ’ αγαπάς, την άλλη με δουλεύεις, ένα πράμα. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η κριτική τους κατά Βενιζέλου δεν επιτίθεται στο ανυποχώρητο πελατειακό του προφίλ, αντιπροτάσσοντας κάποια μεταρρυθμιστική εισήγηση. Μόνο στην «προδοσία».

Όσο ήταν πρωθυπουργός λεγόταν Γιώργος, αλλά μετά πάλι έγινε Γιωργάκης, εξ αιτίας της ίδιας αδυναμίας του και όχι λόγω κάποιων προδοτών. Μην ξεχνάμε ότι Γιωργάκης ήτανε ο ΓΑΠ και έως αρχές 2009, οπότε έτρωγε πέντε χρόνια ανήμπορος τη σκόνη του Κωστάκη, που ολομόναχος κατέρρευσε υπό το βάρος των ανομημάτων του. Και ξαφνικά ο Γιωργάκης απέκτησε υπεραξία με την εμφάνιση Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου. Έτσι άλλαξε η μοίρα του και έγινε Γιώργος και Πρωθυπουργός. Πριν και μετά από αυτούς είχε για συμβουλάτορες αμφίβολης ολκής συγγενείς και φίλους, θυμάστε, όθεν και λεγόταν Γιωργάκης.

Ο κ. Παπανδρέου είχε ευεργετηθεί με τη στήριξη σχεδόν όλης της κοινωνίας, όταν προσπαθούσε φιλότιμα να αντιληφθεί από πού ξεφυσάει ο Μινώταυρος. Καλώς έφερε το Μνημόνιο, κακώς δεν προχώρησε στις δέουσες μεταρρυθμίσεις, κοροϊδεύοντας ξένους και ρωμιούς. Δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις ανάδρομες πιέσεις του πελατειακού αριστεροδεξιού παρακράτους, αλλά και η φωλιά του δεν ήταν πεντακάθαρη. Τα φέσια του ΠΑΣΟΚ στις τράπεζες και στους φορολογουμένους είναι δικά του, όχι του Σημίτη, ούτε του Βενιζέλου. Το άγος των γυμναστηρίων με τις κομματικές σάουνες είναι βαρύ και ανεξίτηλο.

Με την προχτεσινή εμφάνιση στον «Ιανό», όταν όλοι τον κατηγορούσαν πως αβαντάρει απροκάλυπτα τον κ. Κουβέλη, βεβαίωνε ότι δεν πρόκειται να προσχωρήσει στη ΔΗΜΑΡ. Πράγματι, τα έκανε όλα αυτά μόνο και μόνο για να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, με τον οποίο συμβαίνει να μένουν στο ίδιο σπίτι… Η παιδική αφέλεια του εγχειρήματος, καθοδηγημένη από το σύνδρομο του κακομαθημένου κληρονόμου, του ιδιότροπου έκπτωτου πρίγκηπα, δεν διευκολύνει τη θέση του. Όλα τα σχετικά σημαίνοντα και σημαινόμενα, που θριλλάρουν το πολιτικό μας ρεπορτάζ έχουνε πλάκα μεγάλη.

Τα «ήμουν, είμαι και θα είμαι ΠΑΣΟΚ», ενώ το ΠΑΣΟΚ είναι στην Ελιά, την οποία εγώ δεν αναγνωρίζω, θυμίζουν το «Όλοι τρελοί εκτός από μένα». Όσο και αν επικαλείται «προοδευτικά πρόσημα», προκαλεί θυμηδία. Γιατί η ζαβολιά τύπου πάμε όλοι παραδίπλα να φάμε, ώστε να κλείσει η ταβέρνα του πατέρα (που τώρα την έχει σφετεριστεί ο ψυχογιός), δεν λύνει το πρόβλημα. Το μεγαλώνει. Άμα κλείσει το μαγαζί, μπορεί να γίνεται ευκολότερη η ανακατάληψή του, όχι όμως και η επαναλειτουργία του. Μίκρυνε πολύ ο Γιωργάκης.

Το δεύτερο θέμα που ακούστηκε «κάπως» ήταν η απρόσμενη επίθεση της κυρίας Βάσως Κιντή κατά του Θάνου Τζήμερου στο πεδίο της Athens Voice. Αφορμή ήταν το άρθρο του δεύτερου «Η ποσόστωση προσβάλλει τις γυναίκες», στο οποίο επετέθη αποκλειστικά η πρώτη με το άρθρο της «Ασυναρτησίες και προσβολές». Η επίθεση φάνηκε ανοίκεια όχι μόνο γιατί οι δυο τους έχουν κάποια συγγένεια πολιτική και ιδεολογική, αλλά γιατί δεν τεκμαίρεται από την προβληθείσα επιχειρηματολογία. Όποιος διαβάσει προσεκτικά και τα δύο κείμενα, δεν μπορεί να δικαιολογήσει το ύφος της ατεκμηρίωτης επίθεσης, που έδειχνε κάπως ad hominem. Πολλοί συμφωνούμε με το συγκεκριμένο σκεπτικό (περί κινήτρων, αντί επιβεβαιωμένα -χρόνια τώρα- αλυσιτελών εξαναγκασμών) του Τζήμερου και δεν αντιλαμβανόμαστε τη σκοπιμότητά της.

Εντάξει, από καιρό έχει γίνει της μόδας και της καταξίωσης να λες ότι ο Τζήμερος είναι φασίστας, τρελός, αποδιοπομπαίος. Ιδιαίτερα στα κοινωνικά δίκτυα που (τον δημιούργησαν και) διακρίνονται για ροπή σε απομυθοποιητικά ντελίρια και ξεκατινιάσματα. Ψάχνουμε συχνά να βρούμε ένα εξιλαστήριο βλήμα για να κρύψουμε τις αδυναμίες μας. Αλλά δεν είναι ο Τζήμερος που ταιριάζει με κάτι τέτοιο, όσο κι αν η πολυπραγμοσύνη του τον οδηγεί σε υπερβολές. Συχνά οι ευφυείς δυσκολεύονται να διαχειριστούν τις ικανότητές τους, ιδίως όταν δεν έχουν ισχυρό δίκτυο συμβούλων που να τους προστατεύει.

Δεν παύει, όμως, να είναι τροφοδότης σημαντικών ιδεών στην πολιτική Αγορά και εμπνευστής κάποιου κοινού προς την κατεύθυνση της Μεταρρύθμισης. Εν προκειμένω, μεταξύ άλλων με το κείμενό του «Μία Ευρώπη, ή καμία Ευρώπη», ο Θάνος Τζήμερος πέρσι μάρκαρε εντυπωσιακά. Δεν γίνεται αυτό να αγνοείται από μια υποψήφια ευρωβουλευτή όπως η Βάσω Κιντή. Ο συγκεκριμένος λίβελλός της κατά Τζήμερου ήταν μια ατυχής στιγμή, όχι ικανή να αναχαιτίσει βέβαια τη δυναμική της προς το Ευρωκοινοβούλιο. Δεν ξεχνάμε ότι η κυρία Κιντή είναι μια μοναχική γενναία αμαζόνα που τόλμησε να σπάσει αβγά, που τα ‘βαλε κατά της αντιμεταρρυθμιστικής Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου στα πανεπιστήμια.

Δυστυχώς, όμως, έχουμε πολλούς καλούς και αγαπητούς φίλους που αυτονοηματοδοτούνται επιτιθέμενοι, άλλος στον Τζήμερο, άλλος στον μπήξε, άλλος στον δείξε. Όλοι εναντίον όλων και όλοι μεταρρυθμιστές. Λέει; Δεν λέει. Αφήστε που μάλλον έχουν αισθητικό θέμα, παρά ηθικό, όταν εκδηλώνουν την αποστροφή τους αυτή. Κάτι που ταιριάζει σε προσωπικά θέματα, παρέλκει, όμως, στην πολιτική. Κι άμα το πας πιο πέρα, βλέπεις ότι ο Τζήμερος είναι υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής, με αντίπαλους τη χειροτεράντζα του παλαιοκομματισμού. Γιατί να μην προσφέρει Το Ποτάμι της Βάσως Κιντή (αφού εδώ δεν έχει υποψήφιο) στήριξη στις συγγενείς «Γέφυρες» και τον Θάνο Τζήμερο;

Μην ξεχνάμε ότι αύριο μεθαύριο, στις εθνικές εκλογές, όλοι θα είναι χρήσιμοι στην συγκρότηση του ευρύτερου Μεταρρυθμιστικού Αστερισμού. Μάλιστα, πιθανότατα θα πάρει την Pole Position που λέγαμε, προς αυτή την κατεύθυνση, το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη, ο οποίος όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τονίζει ότι στοχεύει σε μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα πραγματοποιήσουν την Αλλαγή. Γιατί να δημιουργηθεί τέτοια εχθρότητα μεταξύ δύο συγγενών, των Γεφυρών και Του Ποταμιού; Για κανένα λόγο δεν στέκει. Κι όμως, το στάτους όλοι εναντίον όλων είναι κυρίαρχο στους μεταρρυθμιστές. Τι συμβαίνει και παίζουν το παιγνίδι του νέου Δικομματισμού;

Φταίει που οι φιλελεύθερες ψυχές του χώρου τονίζουν ιδιαίτερα τα Εγώ των στελεχών του και αυτό αποτελεί τη βάση του πολυ-κατακερματισμού του; Ψάχνουμε να οριοθετηθούμε διακριτά απέναντι στους Άλλους, φτιάχνοντας «καθαρά» μικρά σχήματα. Αυτά τελικά δεν διαφωνούν με τα γειτονικά τους σε αρχές, αλλά σε ανόητα μικροϊδεολογήματα, πίσω από τα οποία συχνά κρύβονται προσωπικές και μικροκομματικές διαφορές.

Ίσως η συνειδητοποίηση αυτής της στραβωμάρας ώθησε την Δημιουργία Ξανά και τη Δράση, να κάνουν αυτό που έπρεπε από καιρό, συνέργεια και ένωση δυνάμεων στο σχήμα «Γέφυρες». Κατανοούν πια ότι ο ελιτισμός δεν βγάζει πουθενά. Ότι το υποκείμενο της Αλλαγής είναι η κοινωνία και όχι η πρωτοπόρα ελίτ που απλώς την κινητοποιεί. Αν η πλειοψηφία της κοινωνίας αρνείται να κατανοήσει τις προχώ θέσεις μας, δεν σημαίνει πως αποτελείται από γίδια, αλλά πως εμείς δεν ήμασταν ικανοί να την μεταπείσουμε. Είναι λοιπόν καιρός να αφήσουν τα μίση οι μεταρρυθμιστές και να προετοιμάζονται για συνθέσεις, όχι άλλες διαιρέσεις.

Και περνάμε σε ένα άλλο θέμα. Μια που σύντομα θα αρχίσει το πίρι πίρι, σπεύδουμε εδώ να προαναγγείλουμε, ότι εκλογές τώρα, γιοκ! Εφόσον την ερχόμενη βδομάδα υπερψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, με δεδομένη και την αναδίπλωση του ΓΑΠ που κατέβηκε από τα κεραμίδια, δεν προβλέπονται εκλογές. Τουλάχιστον με τα τρέχοντα δεδομένα και όσο δεν εμφανίζεται κανένας τυφώνας που θα σαρώσει δραματικά την επικαιρότητα.

Το τεκμήριο της κυβερνησιμότητας μοιάζει με το τεκμήριο της αθωότητας. Είσαι αθώος ώσπου να αποδειχθεί η ενοχή σου. Κυβερνάς όσο δεν είναι τεχνικά εφικτό να σου αποδείξουν ότι αδυνατείς να συνεχίσεις. Όσο δεν φαίνεται έμπρακτα ότι κάποιος είναι τόσο ενισχυμένος που σου αμφισβητεί τη δεδηλωμένη, δεν υπάρχει ζήτημα. Μπορεί εσύ να χάνεις δυνάμεις στις ενδιάμεσες τοπικές και άλλες εκλογές, αλλά πρέπει και ο αντίπαλος να ενισχυθεί δραματικά. Ας μην πνίγονται οι ποικιλώνυμοι μουστερήδες σε μια κουταλιά νερό.

Υπάρχει φυσικά το υπερτιμημένο θέμα του πολιτικού ρεπορτάζ, σχετικά με το τι θα γίνει έτσι και πέσει στις ευρωεκλογές η δύναμη της Ελιάς, όπως περίπου αποτυπώθηκε και στις ανήσυχες δηλώσεις του κ. Κωνσταντινόπουλου. Λοιπόν, να του πείτε ότι δεν υπάρχει ζήτημα εκλογών, όσο τις απώλειές της Ελιάς τις καρπώνεται Το Ποτάμι, το οποίο δείχνει να κινείται επιθετικά στη λογική μιας ριζοσπαστικότερης αντιμετώπισης της πελατοκρατίας. Έτσι θα προεξοφλείται και ότι η βάση ευρύτερης στήριξης της λογικής του «Μνημονιακού Δρόμου» μένει πάνω κάτω η ίδια. Και όσο η αντίπαλη λογική δεν ενισχύεται, τότε δεν τίθεται ζήτημα εκλογών.

Η επικοινωνιστική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο το ξύλο που τρώει από τη ζωή πέρσι και φέτος με τις φθινοπωρινές και χειμερινές εφόδους που ποτέ δεν του κάθονται, πάλι τα ίδια λέει. Ότι «Ψηφίζουμε για τη ζωή μας» (!!!), εννοώντας ότι θέλει ισχυρή νίκη για να προκαλέσει εκλογές. Και όμως, παρά τις φορολογικές αθλιότητες που τρώει η κοινωνία, παρά τα αδιανόητα που υφίστανται οι ελεύθεροι επαγγελματίες (ΟΑΕΕ, τώρα και ΕΤΑΑ), παρά τις νέες υπερτιμήσεις στα φάρμακα, παρά, παρά, η πλειονότητα δεν θέλει εκλογές.

Είναι δυσβάστακτα τα ζόρια που ο Ανεξυριζαυγιτισμός θεωρεί «μνημονιακιά συνέπεια», ενώ πρακτικά είναι αποτέλεσμα της άρνησης του αριστεροδεξιού πολιτικού συστήματος να εγκαταλείψει επίορκους και άγαμες θυγατέρες. Και να κατανείμει ισότιμα τα βάρη της κρίσης του πελατειακού παρακράτους. Εν τούτοις, η πλειονότητα προτιμάει να φάει τις αθλιότητες του παλαιοκομματικού πελατειασμού, παρά να ρισκάρει να δοκιμάσει το αργεντίνικο πνεύμα των ξεσαλωμένων επερχόμενων κομισσάριων του νεοκομμουνιστικού πελατειασμού.

Γι αυτό δύσκολα θα του βγει του ΣΥΡΙΖΑ. Και το σχετικό κριτήριο είναι, αν θα ενισχυθεί δραματικά ο Ανεξυριζαυγιτισμός έναντι των «καθεστωτικών» (χε,χε). Δηλαδή, αν ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Χ.Α. στις ευρωεκλογές κερδίσουν κάτι περισσότερο από όσο είχαν στις εθνικές εκλογές, τότε υπάρχει ζήτημα. Αν όχι, ξεφουσκώνει η πιπερολογία τύπου «Εκδρομές, εδώ και τώρα!». Είμαστε πραγματικά πολύ άτυχοι, τελικά, να έχουμε να διαλέξουμε ποιους πελατοκράτες προτιμάμε, τους έμπειρους ή τους νεόκοπους, να τα λέμε κι αυτά.

Τούτο ας γίνει οδηγός για όλους τους μεταρρυθμιστές που προτάσσουν το κριτήριο της καθαρότητας από εκείνο της αποτελεσματικότητας. Όποιος θέλει να εξουδετερώσει το θλιβερό δίλημμα «απερχόμενο ή επερχόμενο πελατειακό ιδιωτικό παρακράτος», ας ενισχύσει τη δυναμική του μεταρρυθμιστικού Αστερισμού, που μόνος αυτός θέλει και μπορεί να βάλει χέρι σε αυτό το παρακράτος.

Ας μην τσακώνεται ο μεταρρυθμιστής με τον μεταρρυθμιστή. Think big, think large, folks! Αντιθέτως, ας εξηγεί αδιαλείπτως στην κοινωνία, πόσο είναι για γέλια, όταν ο αντιμνημονιακός ανεξυριζαυγιτισμός μιλάει για «συστημικά» και «καθεστωτικά» κανάλια, τη στιγμή που μαζί τους περνάει το μήνυμα «κάτω τα χέρια από το πελατειακό παρακράτος!». Και πόσο είναι γελοίο να αποκαλεί τους μεταρρυθμιστές «εφεδρεία του συστήματος», όταν κάνει μπαμ ότι αυτός ο Ανεξυριζαυγιτισμός είναι το απόλυτο άλλο πόδι ΤΟΥ Συστήματος, ΤΟΥ Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους. Αλλά πάλι τέτοια θα λέμε; Δύο χρόνια τώρα, ακόμα να εμπεδωθεί;