Τριάντα μέρες για τις εκλογές. Ακριβώς τόσες από σήμερα. Μετράω ανάποδα, αποζητώντας ήδη την επιστροφή στην κανονική ζωή, στην ησυχία της. Κλείνουν αρκετοί μήνες που είμαι σε κλίμα εκλογικό, σχεδιάζοντας κομμάτια καμπάνιας για πελάτες και φίλους, συζητώντας για στρατηγικές και θέσεις. Κι όμως είναι άλλη η προσωπική εμπλοκή, η παράδοξη προσπάθεια να "προωθήσεις" τον εαυτό σου.
Χτες το πρωί, μια φίλη με ρώτησε σε πόσους Επιτάφιους θα πάω απόψε. Για να μοιράσω κάρτες και να σφίξω χέρια, όπως είπε. Η απάντηση ήταν άμεση και ευθεία. Σε έναν, εκεί που πηγαίνουμε όσες Μεγάλες Παρασκευές βρεθήκαμε στην Αθήνα. Στους Αγίους Ισιδώρους, εκεί όπου βαφτίστηκε ο Οδυσσέας και πάντρεψα τη Ναταλία, την καλύτερή μου φίλη, δεκαπέντε χρόνια πριν. Στη γειτονιά μου, στο Λυκαβηττό, που τόσες φορές φιλοξένησε τις διαδρομές μου.
Απόφαση πρώτη και αταλάντευτη: δεν θα αλλάξω αυτό που είμαι για να εκλεγώ. Πορευόμαστε στα χρόνια με προσπάθεια διαρκή να μάθουμε ποιοι είμαστε και να συμφιλιωθούμε μ΄αυτό. Κι αυτό που είμαστε, αυτό που γίναμε, δεν αλλάζει για κάποιες μέρες ή κάποιες ψήφους..
19/4
Εικοσιεννέα μέρες από σήμερα. Χτες, Μεγάλη Παρασκευή, αφέθηκα στη μέρα, στο ρυθμό και στο κλίμα της. Σε μια σπάνια για μένα χαλάρωση, που τη λες χαϊδευτικά και "τεμπελιά". Ένας πρωινός καφές στη λιακάδα της πλατείας με τα αγόρια, Αποκαθήλωση στον Άγιο Διονύσιο, frozen margaritas με τη Ναταλία το απογευματάκι, κόκκινη κουβέρτα και παλιά περιοδικά, Επιτάφιος. Ευτυχία.
Ο Jeff Galloway, διάσημος προπονητής του Μαραθωνίου, ανάμεσα σε πολλές προπονητικές συμβουλές για τις μεγάλες αποστάσεις συνιστά "να προπονείσαι σκληρά όταν δεν προπονείται ο αντίπαλος". Με άλλα λόγια, να κερδίζεις κι από τη δική του απραξία. Ναι, ισχύει για την προπόνηση, την επιστήμη, την τέχνη, μα κάπου εκεί παύει το ενδιαφέρον μου για την υπερπροσπάθεια.
Χτες βράδυ αργά, γύρω στις 11, περιμέναμε με τον Κωστή και τον Οδυσσέα να επιστρέψει ο Επιτάφιος στον Άγιο Διονύσιο, έπειτα από ώρα στους δρόμους με τα κεράκια μας. Κόσμος ελάχιστος στην πλατεία, αν εξαιρέσεις τους αστυνομικούς. Δίπλα μας, στη γωνία της Σκουφά, τρεις νέοι αστυνομικοί συζητούσαν χαλαρά, άλλοι δυο-τρεις δίπλα τους. Τους προσέγγισε με φόρα, ντυμένη άψογα, πλησείστια, με όλα τα αξεσουάρ. Σταμάτησε δίπλα τους και ρώτησε μεγαλόφωνα "τι κάνετε παιδιά;" με τη σιγουριά του μεγάλου που απευθύνεται σε μικρούς, του "επώνυμου" στους "ανώνυμους". Έριξε και μια μάγκικη στην πλάτη του μικρότερου. Κι έπειτα συνέχισε: "Είμαι η xxxx, είμαι υποψήφια Ευρωβουλευτής με xxxx. Να με θυμάστε!". Σκέφτηκα πολλά, με πρώτο πως δεν θα ήθελα να με θυμούνται έτσι, ούτε να έχει τέτοια αφετηρία η "επιβεβλημένη θύμηση"....
20/4
Εικοσιοκτώ μέρες ως τις εκλογές. Μια σύντομη υπόμνηση από την αξεπέραστη "Τέχνη του Πολέμου" του Σουν Τζου. "Νικά εκείνος που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει". Με άλλα λόγια, εκείνος που αντιλαμβάνεται τη στιγμή και το πλαίσιο. Οι γιορτινές μέρες είναι ξεχωριστές, δικές μας. Είναι μέρες για να χαρείς και να συνυπάρξεις, να ευχηθείς και να ακούσεις, να γνωρίσεις και να ξαναβρεθείς με τους ανθρώπους της επιλογής σου. Να χαρείς απρόσμενες ευχές από πρόσωπα χαμένα. Να συγχωρήσεις και να τολμήσεις να πεις τα κρατημένα από καιρό. Να ταπεινωθείς. Δεν είναι μέρες για προεκλογικά sms ούτε για έξυπνα μηνύματα αγνώστων που κυνηγούν υποστήριξη. Δεν χωρούν τακτικές.
Χτες πήρα διάφορα προεκλογικά μηνύματα, στο τηλέφωνο και στο facebook. Αφήνω στην άκρη τα από άλλες περιφέρειες, εντελώς χαμένα στο πρόσωπό μου. Γελώ με τις προεκλογικές προτροπές αγνώστων, υποψηφίων σε άλλα ψηφοδέλτια, στην ίδια πόλη, που μου ζητούν να τους ψηφίσω. Θλίβομαι με ευχές φίλων υποψηφίων, αμπαλαρισμένες μαζί με προεκλογικό υλικό, μέρες που είναι. Δεν πιάνουν, σε εμένα τουλάχιστον. Με θυμώνουν. Η μέρα είναι για χάδια και λόγια τρυφερά, για κανονική ζωή στα απλά της. Αυτά, τα πιο ξεχωριστά. Χρόνια πολλά!
21/4
27 μέρες ως τις εκλογές. Πρωϊνό τρέξιμο στη βροχή, με το λευκό μου αδιάβροχο και μουσικές. Σε γνώριμα μέρη, πλυμένα από την μπόρα που προηγήθηκε. Τέτοιες μέρες, ήσυχες, ανακαλύπτεις την πόλη αν δεν την ξέρεις, την ξαναθυμάσαι αν αφήνεις τις μέρες να περνούν χωρίς το βλέμμα σου να τη διατρέχει.
Συζητούσαμε χθες με τον Κωστή για την Αθήνα που τη χαρήκαμε αυτές τις μέρες. Τη βρίσκει όμορφη επειδή είναι άδεια και "χαλαρή", χωρίς το συνηθισμένο βουητό της. Τη βρίσκω όμορφη επειδή είμαι εγώ πιο χαλαρή, πιο έτοιμη να την χαρώ.
Όμορφη είναι η πόλη στην αλήθεια της, στη στιγμή της. Με τις ρωγμές της, τις μικρές ασχήμιες της, τα μοναδικά της μέρη. Όμορφη με το παλίμψηστο των ανθρώπων της. Με την ιστορία της, αρχαία και πρόσφατη, ένδοξη και ταραγμένη. Χωρίς πολλά φτιασίδια, αλλά με τη δύναμη της στιγμής.
Βλέπω τη λέξη "όμορφη" ή "πιο όμορφη" αρκετές φορές αυτόν τον καιρό, ως προεκλογική εξαγγελία και μέγα ζητούμενο "καλαίσθητων" υποψήφιων δημάρχων μα και ορισμένων συνυποψηφίων μου για την Αθήνα. Ζητούν μια Αθήνα "πιο όμορφη". Αυτό το δέχομαι από ορισμένους μεγαλύτερους, εξόχως ρομαντικούς, που αναπολούν "τα χρόνια εκείνα" αδυνατώντας να σταθούν στο σήμερα. Με δυσκολεύει για τους δικούς μου, για τη γενιά μου και τους μικρότερους. Στη δική μου ανάγνωση, ομορφιά δεν είναι το φτιασίδι που κάποτε αρκούσε να κρύψει τα ενδότερα. Ομορφιά είναι η κατανόηση του σήμερα. Η αλήθεια της πόλης και των ανθρώπων της.
22/4
26 μέρες για τις εκλογές. Επίσημο τέλος των γιορτών από σήμερα, επίσημη η επιστροφή στην "πραγματικότητα". Σήμερα τα μηνύματα υποψηφίων και συνυποψηφίων ξεκίνησαν πολύ νωρίς, καταιγιστικά. Σαν να περίμεναν να σπάσει το εμπάργκο της γιορτής για να ξεχυθούν στον κόσμο. Παρατηρώ και σημειώνω στις δικές μου οδηγίες τι θέλω και τι δεν θέλω να κάνω. Αφετηρία ένας κανόνας που έμαθα δουλεύοντας στην επικοινωνία. Όταν απευθύνεσαι στους άλλους, φρόντισε αυτό που θέλεις να πεις να αφορά κατά 90% τους άλλους και τις ανάγκες τους και μόνο κατά 10% εσένα. Δύσκολο ως προεκλογική τακτική, μα αξίζει την προσπάθεια. Έτσι κι αλλιώς, κατεβαίνεις στις εκλογές γι΄αυτό το 90% της συμπόρευσης -δίνοντας όμως το 100% σου στη διαδρομή.
8°
