Κάθε μέρα οι συνδικαλιστές οργανώνουν δράσεις που στρέφονται αποκλειστικά εναντίον όσων ζουν ή κινούνται στην πόλη και εναντίον του ίδιου του συνδικαλισμού.
Χθες το πρωί η πόλη μπλόκαρε επειδή λίγες εκατοντάδες υγειονομικοί υπάλληλοι θέλησαν να διαδηλώσουν από την πλατεία Μαβίλη μέχρι το υπουργείο Υγείας. Δεν ξέρω ποια ήταν τα αιτήματά τους, δεν ξέρω αν ήταν λογικά ή παράλογα, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία για έναν πολύ απλό λόγο: δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα η πορεία αυτή να οδηγήσει στην ικανοποίησή τους. Γιατί καμία πορεία, από αυτές που καθημερινά ταλαιπωρούν την πόλη, δεν έχει οδηγήσει στην ικανοποίηση κανενός αιτήματος εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γιατί το μόνο κατόρθωμα κάθε πορείας είναι η ταλαιπωρία των δύστυχων συμπολιτών. Και επειδή (μάλλον) δεν επέστρεψαν πριν από λίγες μέρες στην Ελλάδα μετά από μακροχρόνια παραμονή στο εξωτερικό, αυτό είναι κάτι που οι διαδηλωτές το ξέρουν καλά. Και παρ' όλα αυτά διαδηλώνουν.
Μπορεί να ακούγεται παρανοϊκό αλλά σχεδόν κάθε μέρα η ζωή στην πόλη γίνεται χειρότερη από πορείες των οποίων οι διοργανωτές ξέρουν καλά ότι κανένα αίτημά τους δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί και πως το μόνο αποτέλεσμα της πορείας τους θα είναι να ευτελιστεί ακόμα περισσότερο η συνδικαλιστική δράση. Κάθε μέρα οι συνδικαλιστές οργανώνουν δράσεις οι οποίες στρέφονται αποκλειστικά εναντίον όσων ζουν ή κινούνται στην πόλη και εναντίον του ίδιου του συνδικαλισμού.
Είναι εντελώς ανόητοι ή πρόκειται για προβοκάτορες που μοναδικό σκοπό έχουν να υποβιβάσουν τον συνδικαλισμό στα μάτια των πολλών;
Νομίζω πως το δεύτερο μπορούμε να το αποκλείσουμε εύκολα και το πρώτο, αν και πάρα πολύ πιθανό, δεν έχει καμία σημασία. Γιατί οι συνδικαλιστές και οι ακόλουθοί τους πολύ απλά δεν νοιάζονται ούτε για τους συμπολίτες ούτε για τον συνδικαλισμό. Οι πορείες και οι συγκεντρώσεις τους δεν διοργανώνονται με σκοπό την ικανοποίηση αιτημάτων. Τα αιτήματα είναι η αφορμή, αλλά ο πραγματικός ο σκοπός είναι α) η απόκτηση κομματικών παρασήμων που θα βοηθήσουν στην ανέλιξη στο κόμμα β) η δικαιολόγηση της θέσης τους και γ) η ψυχολογική ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει η ψευδαίσθηση αγώνα. Και αυτός ο τριπλός σκοπός ικανοποιείται πλήρως με τις συνεχείς πορείες στο κέντρο και, αν η παράπλευρη απώλεια είναι η δυσφήμιση του συνδικαλισμού, μικρό το κακό για τους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Αυτοί έτσι εξασφαλίζουν τη θέση τους ή κάποια ακόμα πιο αναπαυτική.
Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν πως ο τριπλός σκοπός θα μπορούσε να επιτευχθεί και χωρίς τον βασανισμό των συμπολιτών, αλλά δεν θα έχει δίκιο. Με δεδομένη την απουσία της παραμικρής πιθανότητας για ικανοποίηση των αιτημάτων, το μόνο που μπορεί να πιστοποιήσει την «αγωνιστική» δράση είναι η ταλαιπωρία του κοινού. Αν λείψει και αυτή, δεν θα υπάρχει τίποτα που να ικανοποιεί τις «συνδικαλιστικές» ανάγκες. Λάβετε υπόψη σας επίσης ότι τα περισσότερα αιτήματα είναι εξωφρενικά μαξιμαλιστικά όχι από ανοησία αλλά γιατί η πιθανότητα ικανοποίησης θα ακύρωνε μελλοντικές δράσεις και έχετε ολόκληρη την εικόνα αυτού που ονομάζεται «συνδικαλιστικό κίνημα» στην Ελλάδα του 2020 (προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, μη λέμε κάθε φορά τα ίδια).
Αν δεν ήταν αυτή η θλιβερή πραγματικότητα, οι συνδικαλιστές θα προσπαθούσαν να βρουν τρόπους δράσης που ενίοτε θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην ικανοποίηση των αιτημάτων του κλάδου τους. Ή θα είχαν αιτήματα που να υπήρχε έστω και μια μικρή πιθανότητα να ικανοποιηθούν. Ή θα φρόντιζαν οι κινητοποιήσεις τους να μη γίνονται σε βάρος της ζωής των υπολοίπων.
Αλλά έτσι δεν θα ικανοποιούνταν οι πραγματικοί σκοποί των πορειών και των συγκεντρώσεων που έχουν να κάνουν με τον συνδικαλισμό όσο έχει να κάνει το ψάρι με το ποδήλατο.
Φυσικά δεν έχω καμία απαίτηση οι συνδικαλιστές να αλλάξουν στάση, από τη στιγμή μάλιστα που η στάση αυτή δικαιώνεται στις κάλπες (στις οποίες βέβαια όλο και λιγότεροι συμμετέχουν – ο ευτελισμός του συνδικαλισμού που λέγαμε). Απλώς καλό είναι να ξέρουν ότι ξέρουμε πως ο λόγος που ο συνδικαλισμός μοιάζει όλο και περισσότερο με κακό ανέκδοτο είναι οι ίδιοι. Και μπράβο τους.
8°
