Η Πολιτική Επιστήμη υποτιμά, ως βασική παράμετρο ανάλυσης, το δραματικά τοξικό ενοποιημένο ανορθολογικό/βίαιο φαινόμενο Τραμπουκαριάτο-Κατιναριάτο-Λαϊκισμός.
Ως αμφιλεγόμενη κοινωνία έχουμε πολλά αχαρτογράφητα θέματα με ανορθολογικές απολήξεις. Έτσι, ματαίως τα καθιερωμένα ερμηνευτικά σχήματα της Πολιτικής Επιστήμης προσπαθούν να τα κατανοήσουν: οι ορθολογικές κεραίες τους προφανώς αδυνατούν να «συλλάβουν»/επεξεργασθούν τέτοια θέματα.
Είτε, λοιπόν, από ακαδημαϊκή ευπρέπεια είτε από σνομπισμό τύπου «Στρατηγέ/τι-ζητούσες-στη-Λάρισα/συ/ένας/Υδραίος;», η Πολιτική Επιστήμη επιφυλάσσεται. Και δεν ταξινομεί εντός της φαινόμενα περιγραμμένα εδώ (και στο προηγούμενό μας). Ίσως αρνείται να λερωθεί με την χυδαιότητά τους. Πάντως, αυτά επιμένουν να κυριαρχούν, οπότε έχει πρόβλημα.
Παλαιόθεν ισχυριζόμαστε πως μάλλον φταίει αυτό ακριβώς το κουσούρι για τις στραβωμάρες της Πολιτικής Επιστήμης, ιδιαίτερα για την αλυσιτελή ανάγνωση του Νεοελληνικού Σχηματισμού ως «Νεωτερικού» (θα επανέλθουμε σύντομα).
Πολιτική Επιστήμη εθελοτυφλούσα
Ποικιλώνυμα χυδαία φαινόμενα, λοιπόν, με νέες αναρίθμητες γελοίες καθημερινές αφορμές, μπουκώνουν εσχάτως το εθνικό καρακατσουλιό. Ορμητικά «αλληλοδιαγράφονται» όλοι στα σόσιαλ-μήντια, επειδή, ας πούμε, κάποιοι γελοίοι διοργάνωναν δολίως (!) αντι-λαθρομεταναστευτικά μπάρμπεκιου και κάποιοι άλλοι φαιδροί ζητούσαν την ποινικοποίησή τους. Ή, νωρίτερα, άλλοι φαιδροί ήθελαν ποινικοποίηση της ακτιβιστικής κρυάδας των «κοριτσιών της παρέλασης» (όμως, συντρόφισσες και σύντροφοι, άλλο-στηλιτεύω-και-άλλο-ποινικοποιώ)…
Εν τούτοις, Πολιτική Επιστήμη και Ανάλυση τα προσπερνούν περιφρονητικά όλα αυτά, κρυπτόμενες πίσω από τα ληγμένα ερμηνευτικά σχήματα, χάνοντας έτσι πολύτιμες διεισδυτικές αναλύσεις της σύνθετης/πολυπαραγοντικής πραγματικότητας.
Νταξ, περί αριστερής ηγεμονίας κατά αστικής δημοκρατίας και περί κουμουνιζμένης κοινωνίας, αποφάνθηκε ο προηγούμενος αιώνας. Όπως και για κάποια δίπολα «Δεξιούληδες»-«Αριστερούληδες»/«Αντιδεξιούληδες», ή «Πατριωτισμός-Εθνομηδενισμός-ως-μετα-αριστεροδεξιό-φαινόμενο» (εννοούν μάλλον το ακραίο δίπολο «Εθνικισμός-Εθνομηδενισμός,-όπου-συνθλίβεται-ανάμεσά-τους-ο-Πατριωτισμός»...).
Τώρα, όμως, είπατε τω Βασιλεί ότι ενώπιον της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης αυτά δεν σημαίνουν μία. Οι ληγμένες αναλύσεις δονούν/φανατίζουν/αποπροσανατολίζουν τους ψηφοφόρους (κάποιος να τους μιλήσει για το Ρεξόνα), όμως και η Κοινωνία Πολιτών άλλα κελεύει, προσλαμβάνοντας βιωματικά την αποτυχία των παλιών θεωρημάτων. Όσο η κρίση εμμένει, απαιτούνται λυσιτελέστερες ερμηνευτικές διέξοδοι.
Τα αριστεροδεξιά προτάγματα πλέον λαθροβιούν σαν το γνωστό προσχηματικό κλείσιμο ματιού στον περιπτερά «Δώσε μου τις ασπιρίνες μου!» (για να αγοράσει κρυφά ο νοικοκυραίος προφυλακτικά). Όμως, δεν χρεωκοπήσαμε από ιδεοπροτάγματα, αλλά από την μεταπολιτευτική διακομματική δουλεία απέναντι στις προσοδοθηρικές απαιτήσεις των συντεχνιών.
Έτσι καλοπιάναμε τον βολεψιματία τσιφτετέλληνα/τεμπέλληνα, μέσω του Κουτσογιώργειου Εκδημοκρατισμού της Διαφθοράς, ανάγοντας σε επιστήμη την διαλεκτική λαϊκιστής-λαϊκιζόμενος και τις μεθόδους προσοδοθηρικής συναλλαγής. Το ίδιο ακριβώς υιοθέτησαν σταδιακά όλα τα «κόμματα ΠΑΣΟΚ»: Γαλάζιο-Πράσινο-Ροζ-Κόκκινο-Μαύρο ΠΑΣΟΚ.
Ως κοινό διακομματικό μήνυμα πανταχόθεν αναδυόταν η ήσσων προσπάθεια: «ανταμείβομαι περισσότερο δουλεύοντας λιγότερο». Θέριευε το «δικαίωμα», εξαερωνόταν η «υποχρέωση» και κατέρρεε η έννοια ιδιωτική-δημόσια-ευθύνη. Πηγαίνοντας φαντάρος, ας πούμε, διδασκόσουν «Λούφα και παραλλαγή», και «πέταγες το μπαλάκι» όπου βρεις, ενώ η (προσχηματικών-«αντιαυταρχικών» ιδεοληπτικών βλέψεων) Παιδεία άρχισε να φυτεύει αντιαριστεία/αδημιουργικότητα/άρνηση. Δεν άργησαν οι καρποί.
Σταδιακά υποχώρησε το παράδειγμα των κατά τα άλλα ασθενών προχουντικών δεκαετιών (φτωχών-πλην-φιλότιμων/φιλόδοξων) έναντι του πιο δημοκρατικού πλην συμφεροντολογικού/έκλυτου μεταπολιτευτικού, της γαλαντόμας δανεικής ευφορίας. Τελικά μεταξιώθηκε/υποχώρησε ο Οδύσσειος Λογισμότυπος υπέρ του Καραγκιόζειου και δεν προνόησαν οι «θρίαμβοι» να αποκλείσουν τις «καταστροφές».
Όλα πελατειοκρατία μας, κι αυτά κι εκείνα
Συνεπώς, τα διαβόητα αριστεροδεξιά/«κοινωνικοπατριωτικά» ιδεοπροτάγματα έπαιζαν μόνο για το ξεκάρφωμα, για να μας δεσμεύει προσχηματικά κάθε λαϊκισμός, χωρίς επαφή με την πραγματική ζωή. Παρομοίως ουδέποτε απείλησε κανείς σοβαρά την «αστική δημοκρατία» πλην ελαχίστων ιδεοληπτικών φρικιών τύπου 2015, που άμεσα εκΣΥΡΙΖωσε ο Τσίπρας από έκδηλη καρεκλοφοβία. Cosi fan tutte, έτσι συμβαίνει πάντα, λόγω είτε Ετερογονίας των Σκοπών είτε απλής δολιότητας των λαϊκιστών εξουσιολιγούρηδων, που ιδιοτελώς εργαλειοποιούν κατά το δοκούν τον Πελατειακό Εθνολαϊκισμό και το Πολιτικό-Κόστος (τον Φόβο-της-Χαμένης-Καρέκλας, δηλαδή).
Συνεπώς, παρά την οδυνηρή εμπειρία της Τσιπρασιατικής Καταστροφής, παρέλκει να λέμε «Κάτω η Αριστερά», βγάζοντας λάδι την «Δεξιά» (ξεχνάμε τον χρεωκόπο Κωστάκη;), όταν είναι όλες ένα μάτσο βιόλες: αμφότερες έβλαψαν την Πατρίδα το ίδιο. Ενώ την Αστική Δημοκρατία -όταν είχε νόημα ως όρος- μάλλον το «Κέντρο» (Τρικούπης-Βενιζέλος) την υπηρέτησε καλύτερα, ώσπου και αυτό να αναδείξει άλλες συμφορές. Έτσι νοείται καλύτερα και το «Αρχή Κυριάκον δείκνυσι», που λέγαμε προ Προεδρίας Κυριάκου, προ τετραετίας.
Ελληνικός Λαϊκισμός και Ψεκαζμένη Διεθνής
Εμπλουτισμένο πλέον με «τεχνοφασιστικά» στοιχεία, αυτό ήταν το κυρίαρχο ζήτημα της χρεωκοπημένης Ελλάδας στην απερχόμενη δεκαετία. Μετά την διαβόητη «Αραβική Άνοιξη» και την «Ισπανική Αγανάκτηση», το φούντωσε ο τρολλιάρης Ελληνικός Εθνολαϊκισμός και το εξήγαγε στην Δύση. Ξεχάσαμε τις περιοδείες στο Παρίσι και τις Αντι-«Ολαντρέου» εξαγγελίες που ξεστόμιζε ο Ευρωσωτήριος Ποδεμισμός-Νεοαριστερισμός-Σκέψη-Τσίπρα-Ζίζεκ (γέλια);
Κάπως έτσι χτίστηκε σταδιακά η Ψεκαζμένη Διεθνής (Τραμπ, Φαράτζ-Τζόνσον, Λεπέν, Τσίπρας, Γκρίλλο, Ποδέμος, «Γιάνης», αλλά και Γκρέτα κτλ). Και μην λέτε πως ο Τσίπρας ήταν πολύ λίγος για κάτι τέτοιο: κάθε μηδαμινότητα (μέσω της θηριώδους τροφοδότησης των σόσιαλ-μήντια) κάλλιστα φουσκώνει και γίνεται πανύψηλο/κραταιό θηρίο…
Εκτός, λοιπόν, από τα καθιερωμένα (οικονομικά-πολιτιστικά-κοινωνικά-ιστορικά-γεωπολιτικά) κριτήρια δεν χρησιμοποιεί άλλα η Πολιτική Επιστήμη.
Έσχατο παράδειγμα αστοχίας είναι η αδυναμία της να κατανοήσει/συνυπολογίσει την ισχυρή επιδραστικότητα των σόσιαλ-μήντια στην καθημερινή δημόσια σφαίρα. Ιδιαίτερα τώρα, που ποικιλώνυμοι λαϊκισμοί τα εργαλειοποιούν περίτεχνα, διαμορφώνοντας δραματικά/καθοριστικά τα μείζονα πολιτικά αποτελέσματα.
Σημαντικότατη πτυχή αυτού του φαινομένου αποτελούν τα «τρολλ» (στημένοι αμοιβόμενοι προβοκάτορες δημιουργούντες πολιτικά γεγονότα προς το συμφέρον των εργοδοτών τους). Αυτά τελικά συνιστούν βασική παράμετρο της οικουμενικής (Δυτικο-Σινο-Ρωσο-ισλαμικής) πλέον Δικτατορίας του Κατιναριάτου.
Προχτές, ένας φίλος μάς θύμισε το σχετικό «Αξίωμα του Τρέβορ»* (όπου ο Τραμπ απορεί: «Χμ, κάπως έτσι με εξέλεξαν και εμένα…»), εξαιρετικά επισχολιασμένο-συνδεδεμένο με την πρόσφατη επικαιρότητα. Το Υπερδιεγερμένο Κατιναριάτο (Σκάνδαλο-Παπαγγελόπουλου, «Τζόκερ», «Κορίτσια-Νέας-Φιλαδέλφειας» «Μαθητικά-ετοίματα», «Χοιρινά-Τσικνίσματα-Γιαννούλη», «Μολότοφ-Λάππας»), δηλαδή. Συνεπώς, είναι τραγικό να αγνοεί η Πολιτική Επιστήμη τέτοια πολιτική σεκάνς, που «εκλέγει» Πλανητάρχη…
Τρολλαρισμένη Πολιτική: ζημιές και λύσεις
Ο ξεσαλωμένος τρολλοπόλεμος κυριαρχεί, παράγοντας πανίσχυρα πολιτικά αποτελέσματα (από την «Αγανάκτηση» και εντεύθεν τουλάχιστον). Κάκιστα, λοιπόν, τα ερμηνευτικά σχήματα της Πολιτικής Επιστήμης υποτιμούν/προσπερνούν (ως χυδαία ορνιθοσκαλίσματα;) τέτοια επεισόδια ελάσσονος-αλλά-και-μείζονος πολιτικής κλίμακας.
Μπορεί ως πολιτική διεργασία οι φουντωμένες τρολλιές του λαϊκισμού να είναι σκουπίδια, όμως καθορίζουν την Πολιτική. Αντίστοιχα, τα ληγμένα μονοσήμαντα παραδοσιακά θεωρήματα δεν είναι χυδαία, αλλά δυστυχώς -μη «διαβάζοντας» την πραγματικότητα- έχουν καταντήσει πλέον για τα σκουπίδια.
Ας αξιολογήσει η Πολιτική Επιστήμη, λοιπόν, την φυσιολογία του εσχάτως κυρίαρχου «Trevor’s Axiom» και άλλων λαϊκιστικών εφέ στο οικουμενικό πολιτικό γίγνεσθαι. Και εφόσον πράγματι κριθούν ζημιογόνο/επικίνδυνο φρούτο, ας ερευνηθούν πιθανές διέξοδοι απεμπλοκής της Πολιτικής και της Κοινωνίας από τέτοιες δυσάρεστες πραγματικότητες.
Δια ταύτα
Μην ντρεπόμαστε, ας εισαγάγουμε λίγη αυτονόητη Ψυχανάλυση στις βασικές συνθήκες πολιτικής έρευνας. Γιατί, πάντοτε η εξουσιολαγνεία (είτε απόκρυφο κίνητρό της είναι τα μάτια μιας Ασπασίας είτε απλώς η ηδονή της Καρέκλας καθ’ εαυτήν) θα συνιστά προνομιακό αντικείμενο στοχασμού. Απαγορεύεται πλέον να αγνοούμε αυτό «το πάθος του γυπαετού για το άσπρο περιστέρι».
Γενικότερα, κακώς η Πολιτική Επιστήμη υποτιμά, ως βασική παράμετρο ανάλυσης, το δραματικά τοξικό ενοποιημένο ανορθολογικό/βίαιο φαινόμενο Τραμπουκαριάτο-Κατιναριάτο-Λαϊκισμός. Ας το κοιτάξει. Μήπως, λόγω ακαδημαϊκής σνομπ ευπρέπειας, εμμονικά αδικεί και καταστέλλει την ίδια την επιστημονική ελευθερία, χάνοντας τελικά τον στόχο;
8°
