Το μοναδικό ασήμαντο (πίστευε ο κρεοπώλης) πρόβλημα ήταν το γοητευτικό μούσι του υποψηφίου.
Φίλος κρεοπώλης, σωστότερα ιδιοκτήτης μπουτίκ κρεάτων, στα Βριλήσσια. Αναζητεί απεγνωσμένα εδώ και δύο χρόνια έναν υπάλληλο για το μαγαζί του. Είναι σε πολύ ευνοϊκό και κεντρικό σημείο πάνω στην πλατεία. Για το λόγο αυτό θέλει ο εργαζόμενος να είναι εμφανίσιμος και να αποπνέει καθαριότητα. Ει δυνατόν να δείχνει και κάπως κυριλέ, όπως και η πελατεία του.
Λόγω των προϋποθέσεων αυτών οι επιλογές του είναι σχετικά περιορισμένες, καταλαβαίνετε, μη γράψω τίποτε και παρεξηγηθώ. Τη θέση αυτή ως τώρα την καλύπτει ο γιος του, που σπουδάζει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο. Μετά από 2 χρόνια που έχει αναρτήσει την αγγελία στο μαγαζί του, σε site εύρεσης εργασιών κ.λπ., έχει απορρίψει δεκάδες υποψηφίους.
Ενώ λοιπόν ο γιος του φεύγει τον άλλον μήνα για φαντάρος, έχει ήδη χαμηλώσει τις προσδοκίες του. Ο τελευταίος υποψήφιος που είδε, ταίριαζε στη θέση. Τα ελληνικά του ήταν άψογα, η εμφάνισή του τον βοηθούσε. Επιπλέον ήταν αρκετό καιρό άνεργος και έψαχνε για δουλειά, χωρίς να θεωρεί μειωτικό για το image του να εργαστεί σε κρεοπωλείο. Τα €800 καθαρά μηνιαίως του φάνηκαν ικανοποιητικότατα.
Το μοναδικό ασήμαντο (πίστευε ο κρεοπώλης) πρόβλημα ήταν το γοητευτικό μούσι του υποψηφίου. Του εξήγησε ότι για λόγους hygiene perception, δηλαδή για το πώς αντιλαμβάνεται ο πελάτης και η πελάτισσα την καθαριότητα του κρέατος που «κόβεται παρουσία του πελάτη», το μούσι έπρεπε να ξυριστεί. Εκεί ξύπνησε η εθνική (και γκομενική ίσως) περηφάνεια του άνεργου νεαρού, που αρνήθηκε με τη φράση: «Ε όχι, και για €800 το μήνα να ξυρίσω το μούσι μου».
16°
