Πανεπιστημιακό άσυλο: Η μισή κοινωνία υποκρίνεται και το ξέρει

Ορίζω ως κοινωνική υποκριτική στάση μια κατάσταση στην οποία ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ενίοτε πλειοψηφικό, θεωρεί ή καμώνεται πως θεωρεί ότι ισχύει μια πραγματικότητα, που ωστόσο α) ξέρει πως δεν ισχύει, αλλά ακολουθεί το ρεύμα των πολλών (=κοινωνικός κομφορμισμός) β) υποπτεύεται πως μπορεί να μην ισχύει, αλλά αρνείται να την ερευνήσει, γιατί θα καταπέσει γ) έχει συμφέρον να παριστάνει ότι ισχύει.

Η κοινωνική αυτή υποκριτική στάση οδηγεί σε «αυταπόδεικτες αλήθειες», πολλές από τις οποίες δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, παράγουν ωστόσο –δυστυχώς–  πολύ πραγματικά αποτελέσματα, τα οποία με τη σειρά τους αυτοεμπεδώνονται και αυτοθωρακίζονται απέναντι σε πρόσωπα που ψάχνουν την πραγματικότητα, αμφισβητούν, εναντιώνονται.

Τέτοιες αυταπόδεικτες «αλήθειες» είναι η ύπαρξη του (όποιου) θεού, η ανωτερότητα του (όποιου) έθνους / λαού / κράτους / φύλου, το εθιμικό Δίκαιο κλπ, αλλά και άλλες, πολύ πιο ειδικές. Σε μας εδώ έχουμε το ξεκίνημα της Επανάστασης στις 25 Μαρτίου, το αυτοαναφλεγόμενο και «Άγιο» φως, το «η Μακεδονία είναι μια και ελληνική», τους  προαιώνιους εχθρούς Τούρκους / Βούλγαρους / Γερμανούς κλπ (διαλέγετε ανάλογα), το «Άραβες = καλοί, Εβραίοι = κακοί» (και φυσικά ανθέλληνες), το ότι η Ελλάδα είναι «πειραματόζωο των μνημονίων»,  την «ανάγκη» ύπαρξης της ΕΡΤ σε οποιεσδήποτε συνθήκες και άλλα συναφή. 

Μια κορυφαία υποκριτική αλήθεια, την οποία ενστερνίζεται η μισή ίσως κοινωνία, είναι η ανάγκη να διατηρηθεί το μέχρι τώρα καθεστώς του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο ο νέος κυβερνητικός νόμος προσπαθεί στοιχειωδώς να διευθετήσει.

Όλος ο κόσμος ξέρει ότι το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώθηκε έτσι ώστε να είναι το πανεπιστήμιο χώρος ελεύθερης διδασκαλίας και διαπάλης ιδεών, να γίνεται απρόσκοπτη έρευνα, να προάγεται η γνώση. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι στο σημερινό πανεπιστήμιο κανένας πανεπιστημιακός, φοιτητής ή άλλος δεν διώκεται για τις ιδέες του ή τη διάδοσή τους, με μια πιθανή, πιθανότατη εξαίρεση: να μην είναι αρεστές αυτές οι ιδέες στην Αριστερά - κάτι που έχει επανειλημμένα συμβεί, ακόμα και ενάντια σε σπουδαίους αλλοδαπούς εκπροσώπους (νομπελίστας Γουάτσον, ιστορικός Κουρτουά), αλλά και σε ημεδαπούς μη αρεστούς. Πάντως το αντίθετο ποτέ δεν συμβαίνει: ποτέ κανείς δεν απαγόρεψε έκφραση αριστερών ιδεών στο πανεπιστήμιο. Αν υπάρχει μια απαγόρευση σήμερα στα πανεπιστήμια, αυτή είναι μια άτυπη αλλά υπαρκτή απαγόρευση των φιλελεύθερων ιδεών.   

Επιπλέον, στην παρούσα κατάσταση του λεγόμενου «πανεπιστημιακού ασύλου»:

• Οι φοιτητικοί σύλλογοι εδώ και πολλά χρόνια δε λειτουργούν, ώστε να εκδίδονται κοινά αποδεκτά αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών, να εκλέγονται Διοικητικά Συμβούλια, να γίνονται πανσπουδαστικά συνέδρια και, κυρίως, να εκλέγονται αντιπρόσωποι στα πανεπιστημιακά όργανα. Επειδή δεν υπάρχουν αντιπρόσωποι κοινής αποδοχής, δεκάδες πρόσωπα, φοιτητές και μη, μπουκάρουν κατά βούληση στα όργανα αυτά παριστάνοντας τους εκπροσώπους και διαλύοντας βίαια τις συνεδριάσεις.
• Τα ίδια αυτά πρόσωπα εισβάλλουν γενικότερα στα πανεπιστήμια, απαγορεύοντας την πρόσβαση καθηγητών σε γραφεία, αίθουσες διδασκαλίας και εργαστήρια, αρκετές φορές και με σωματική βία (απώθηση, προπηλακισμοί, χτίσιμο εισόδων, λουκέτα κλπ).
• Στους ίδιους χώρους γίνονται καταλήψεις από οποιουσδήποτε θέλουν, οποτεδήποτε, με αποτέλεσμα κλοπές, καταστροφές πολύτιμου εξοπλισμού, απώλεια χρημάτων από διακοπή επιστημονικών πειραμάτων κλπ. Καταστροφές γίνονται πάντα ατιμωρητί, ενώ η αντικατάσταση του υλικού αυτού και είναι εξαιρετικά χρονοβόρα κι επιβαρύνει τους φορολογούμενους.
• Κλοπές και/ή καταστροφές γίνονται και εκτός καταλήψεων.
• Τα παραπάνω σπάνια γίνονται γνωστά, αφού οι άνθρωποι που τα υφίστανται φοβούνται να τα καταγγείλουν.   
• Τα μαθήματα κι οι εξεταστικές περίοδοι που χάνονται αναπληρώνονται βεβιασμένα εις βάρος των κανονικών φοιτητών και των καθηγητών.
• Έχουν καταγραφεί επανειλημμένα περιπτώσεις κακουργηματικών πράξεων, με ορμητήριο και/ή καταφύγιο πανεπιστημιακούς χώρους (στη Θεσσαλονίκη οι διδάσκοντες φοβούνται να κυκλοφορήσουν στην πανεπιστημιούπολη, όταν πέσει η νύχτα).

Ισχυρίζομαι ότι η κατάσταση αυτή ενοχλεί, δεν μπορεί παρά να ενοχλεί, ακόμα και αριστερούς/ες καθηγητές/ήτριες. Δεν μπορώ να φανταστώ διδάσκοντες να δέχονται προπηλακισμούς, λογοκρισία, καθεστώς φόβου κλπ. Μπορώ όμως πολύ καλά να φανταστώ αέργους, «αιώνιους» φοιτητές, οιονεί εργαζόμενους (διοικητικούς, ΕΤΕΠ κλπ) και ποικίλους ανεπάγγελτους που συχνάζουν στο πανεπιστήμιο να μη το θέλουν να λειτουργεί.

Διάφορες πρόσφατες ανακοινώσεις υποστηρικτών της παρούσας κατάστασης («Πρωτοβουλίες», «Σχήματα», (δήθεν) «Φοιτητικοί Σύλλογοι», σωματείο διοικητικών υπαλλήλων κλπ έβγαλαν πρόσφατα ανακοινώσεις διαστρέφοντας την πραγματικότητα κατά το δοκούν και προαναγγέλλοντας «θερμό» φθινόπωρο.

• Μεταξύ άλλων, καταγγέλλουν ότι η όποια αλλαγή στο άσυλο εξυπηρετεί «ιδιωτικά συμφέροντα»- ενώ προφανώς υπονοούν ότι το παρόν καθεστώς προφανώς προασπίζει το «δημόσιο πανεπιστήμιο». Αφήνω στην άκρη ότι είναι άλλο θέμα το άσυλο και άλλο το καθεστώς ιδιοκτησίας του πανεπιστημίου. Στην ουσία του θέματος,  στην πραγματικότητα, το παρόν καθεστώς είναι που μπαχαλοποιεί και απαξιώνει το δημόσιο πανεπιστήμιο, φέρνοντας πιο κοντά το ιδιωτικό, είτε άμεσα, μετά από τροποποίηση του Συντάγματος, είτε έμμεσα (παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, φοιτητική μετανάστευση) ιδιωτικά συμφέροντα.
• Γράφουν: «Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι λαϊκή κατάκτηση που πλήρωσε φόρο αίματος» (ασύντακτο. Εννοούν ότι πληρώθηκε με φόρο αίματος). Αυτό πράγματι ισχύει για το παρελθόν, πλην η Ελλάδα εδώ και σχεδόν μισό αιώνα έχει δημοκρατία. Η τελευταία φορά που δυνάμεις καταστολής μπήκαν σε πανεπιστημιακό χώρο ενάντια σε δημοκρατικές ιδέες ήταν το Νοέμβρη του 1973, στα Πολυτεχνεία Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Πάτρας. Μόνο που τότε υπήρχε δικτατορία.
• Γράφουν: «Όλοι οι αγώνες για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα μπορούν και πρέπει να βρίσκουν χώρο έκφρασης και ανάπτυξης μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους». Αλλά αυτό μετατρέπει το πανεπιστήμιο σ’ ένα είδος Χάιντ Παρκ, ενώ δεν είναι αυτός ο ρόλος του.
• Γράφουν: «Η Ιστορία έχει και μαύρες σελίδες και θα καταγράψει τη στάση του καθενός. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν καταργείται με νόμους». Εδώ συνυπάρχει η απειλή με τη δήλωση της ανομίας.  

Όλοι ξέρουν την πραγματικότητα, πόσοι όμως την ομολογούν και την παραδέχονται; Είναι ή δεν είναι κοινωνική υποκρισία, φόβος και συγκάλυψη;