Ο εξυπνακισμός συνήθως είναι ο παραδοσιακός σύντροφος της αμηχανίας. Η αμηχανία οδηγεί συνήθως στον κυνισμό. Και στις δύο περιπτώσεις υψώνεται ως ανάχωμα ευκαιρίας το … «χιούμορ».
Βρέθηκα και εγώ το βράδυ της Δευτέρας στην Ιπποκράτους. Αντίκρισα και εγώ τους ψαρομάλληδες, τους «πάνω από τα πενήντα», τον Βενιζέλο, τον Σημίτη, τον Ψαριανό και τους άλλους. Είδα και εγώ παλιούς της Ανανεωτικής Αριστράς, νυν της ΔΗΜΑΡ, παλαιότερους του ΠΑΣΟΚ, γνωστούς παρατηρητές. Ναι, παρακολούθησα και εγώ τους μορφασμούς των παρατηρητών αυτών, το αινιγματικό χαμόγελο του Πετρουλάκη και τη «λαϊκή εμφάνιση» του Σκανδαλίδη, που όντως ήταν έξω από τα λαϊκιστικά νερά του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Είδα όμως και άλλους με πρόσωπα που πρόδιδαν αγωνία και συνοφρύωμα που έκφραζε προβληματισμό και… γιατί όχι, ακόμη και προθυμία.
Σίγουρα στη ΔΗΜΑΡ δεν χάρηκαν με το γεγονός ότι οι παροικούντες την Ιπποκράτους έκλεισαν το δρόμο, έστω και εν είδει συμβολικής εικόνας, για να μην τρελαθούμε κιόλας. Έχει ωστόσο δίκιο ο Γεωργάτος όταν σημειώνει πως αν ο ανάλογος κόσμος ακολουθούσε κάποια πολιτική εκδήλωση της Αγ. Κωνσταντίνου, το πολιτικό σκηνικό ενδεχομένως να είχε ήδη αλλάξει. Προφανώς αναφέρεται στους συσχετισμούς.
Μένει η πικρόχολη γεύση που αφήνουν τα σχόλια της επόμενης ημέρας, κυρίως από τους υποβαθμισμένους μαϊντανούς που έχουν απολέσει το πρωτογενές άρωμά τους και περιορίζονται σε δευτερογενείς εξάρσεις δήθεν τάχα μου «αντικειμενικού σχολιασμού». Είναι προφανές πως τέτοιες εξάρσεις «λογικοφανών» προβληματισμών στόχο δεν έχουν τη διαμόρφωση ενός πλαισίου δυναμικής οργάνωσης της πρωτοβουλίας των 58, αλλά, και είναι κρίμα, τον ευνουχισμό της.
Όχι, δεν είναι αθώα ούτε τα αστειάκια που έχουν να κάνουν με την ηλικία των ανθρώπων που συμμετείχαν στην εκδήλωση της Ιπποκράτους, ούτε το αστειάκι του Γ. Βέλτσου στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος» με το λακωνικό «58 συν Βενιζέλος». Ηλίου φαεινότερη η αμηχανία, αν όχι η ελάχιστα κεκαλυμμένη κακία του διανοούμενου μπροστά στην προφανή απουσία του ιδίου και των συν αυτώ παραγόντων που επιστρατεύουν τον υπερχειλίζοντα κυνισμό τους για να συμπληρώσουν την πολιτική ανεπάρκεια. Ναι, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πια διαθέσιμοι ρόλοι για θλιβερά μονόπρακτα, εκτός εάν κάποιοι επιθυμούν να μιμηθούν την ιστορική πλέον φιγούρα του Πελεγρίνη να υποδύεται τον κραυγάζοντα αρλεκίνο.
Θα συμβούλευα, λοιπόν, τους μοναχικούς αναβάτες, τον κ. Φλωρίδη, τον κ. Ραγκούση, τους «προβληματισμένους» καταθλιπτικούς που, αν και δεν το ομολογούν, πλησιάζουν και αυτοί τα εξήντα, να επιλέξουν τη συμμετοχική διαδικασία αφήνοντας στην πάντα την άλλωστε αναποτελεσματική «λατρεία του καθρέφτη τους». Ξέρω, η συμμετοχική διαδικασία σε αυτή την περίπτωση, και προς το παρόν, δεν είναι ανταποδοτική. Είναι όμως ενδεχομένως λυτρωτική, αν κανείς τοποθετήσει στη ζυγαριά από τη μία τη μελαγχολική λύση της κυνικότητας μετά «Προζάκ» και από την άλλη την ομιχλώδη ομολογουμένως προοπτική ανασυγκρότησης του κινήματος της λογικής.
12°
