Η σιγουριά του Αλέξη Τσίπρα για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και το αρχηγικό σύστημα στο Μαξίμου
Στον ορυμαγδό των γεγονότων που έφεραν οι τελευταίες ευρωεκλογές, χάθηκε μια μικρή λεπτομέρεια που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ εντυπωσιακή και ερμηνεύει πολλές από τις συμπεριφορές του κυβερνώντος κόμματος. Το τελευταίο προεκλογικό Σάββατο, στο καθιερωμένο τσίπουρο με τους δημοσιογράφους, ο Αλέξης Τσίπρας όχι απλώς ήταν σίγουρος για τη νίκη του, αλλά και με άτρωτη την αλαζονεία του περιέγραφε στους συνομιλητές του πώς θα απολαμβάνει την κατάρρευση Μητσοτάκη μασουλώντας ποπ κορν. Μιλάμε για στιγμή κατά την οποία είχε ολοκληρωθεί η προεκλογική εκστρατεία άρα και η υποχρέωση του πολιτικού να διαβεβαιώνει για τη σιγουριά της επιτυχίας του, και μάλιστα μιλώντας σε επαγγελματίες δημοσιογράφους και όχι ψηφοφόρους της τελευταίας στιγμής. Δηλαδή ο άνθρωπος αυτά που έλεγε τα πίστευε.
Πώς είναι δυνατόν αυτό που ήξερε και ο τελευταίος απληροφόρητος πολίτης, αυτό που μπορούσαμε να οσφρανθούμε όλοι, ότι το ρεύμα στην κοινωνία ήταν πλειοψηφικό υπέρ της ΝΔ, ο πρωθυπουργός της χώρας να μην το ’χει αντιληφθεί;
Και αναρωτιέσαι, πώς είναι δυνατόν αυτό που ήξερε και ο τελευταίος απληροφόρητος πολίτης, αυτό που μπορούσαμε να οσφρανθούμε όλοι γύρω μας, ότι το ρεύμα στην κοινωνία ήταν πλειοψηφικό υπέρ της ΝΔ, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν το να μην το ’χει αντιληφθεί; Πόσο δηλαδή αποκομμένος ήταν από την πραγματικότητα, πόσο αμέτοχος στο κοινωνικό γίγνεσθαι, πόσο ανυποψίαστος για το αίσθημα του λαού που κυβερνούσε. Έχει συμβεί κι άλλες φορές στο παρελθόν να είναι περίκλειστοι οι ηγέτες σε ένα απομονωμένο σύστημα εξουσίας και να χάνουν από το ραντάρ τους τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας, μόνο που εδώ μιλάμε για έναν σφυγμό που μπορούσε να ψηλαφήσει ο καθένας.
Και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου όλη την εικόνα. Το αρχηγικό σύστημα αυτού του κόμματος δεν στεγανοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Μαξίμου. Ήταν εξ αρχής ανέπαφο με το περιβάλλον. Ένας μεταφερόμενος μικρόκοσμος που ξεκίνησε την ανοδική του πορεία από τα 15μελή και τις μαθητικές καταλήψεις όπου με τον παιδικό ναρκισσισμό και την μετεφηβική αυταρέσκεια ένιωθε το κέντρο του κόσμου. Συνέχισε με τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τα αμφιθέατρα των κομματικών μαχών χωρίς κανένα αντίκρισμα στον κοινωνικό περίγυρο και πήρε προαγωγή στα ενήλικα κομματικά γραφεία και στις ατέλειωτες θεωρητικές, ανέξοδες συζητήσεις για πράγματα που σπάνια εύρισκαν εφαρμογές στην πραγματικότητα. Την κατάλληλη στιγμή ο περίκλειστος μικρόκοσμος καβάλησε ένα ισχυρό κύμα της κοινωνίας, το αντιμνημονιακό, χωρίς όμως ούτε τότε να αναμιχθεί, να βραχεί μέσα στην κοινωνία, ήταν μια βάρκα που πλέοντας πάντα στον αφρό έγινε κότερο και μετά θαλαμηγός.
Δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή με τον κόσμο της εργασίας, της επιστήμης, της παραγωγής, των επιχειρήσεων, της δημιουργίας, του καθημερινού ιδρώτα. Όλα αυτά για εκείνους ήταν σχήματα σε παιχνίδι Μονόπολης - το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν οι συγκρούσεις που γεννούσε το παιχνίδι και τα κέρδη τους από την υποδαύλιση αυτών των αντιθέσεων και συγκρούσεων. Όταν όμως η Μονόπολη γίνεται Πόλη, γίνεται κοινωνία, στους ανάδοχους παίχτες δεν μένει παρά να παρακολουθούν έκπληκτοι να εξελίσσεται μπροστά τους η πραγματική ζωή, τρώγοντας ή όχι ποπ κορν.
