Τα 22+1 πράγματα που μάθαμε σε αυτές τις Ευρωεκλογές

Μετά την «Πρώτη Φορά Αριστερά», θα ερχόταν κάποτε μοιραία και η «Πρώτη Φορά Χαμένη Αριστερά». Και κάπως έτσι θα καταλαβαίναμε ότι όπως δεν ξέρεις πραγματικά τη γυναίκα σου μέχρι να χωρίσετε, έτσι και δεν ξέρεις πραγματικά την κυβέρνησή σου μέχρι να τη δεις να αντιμετωπίζει μια ήττα.

Νο #01 Όποτε μια παράταξη ζητάει την ευλογία του Θύμιου Λυμπερόπουλου, χάνει. Έχει γίνει παράδοση. Όποιος πλησιάζει με δουλικότητα το κομοδινί μαλλί του προέδρου των ταξιτζήδων (με το ύφος μεγαλοεργολάβου των 80s), πρέπει να ετοιμάζει ένα λυπημένο λόγο για το βράδυ των εκλογών. Κι όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Θύμιου Λυμπερόπουλου είναι ότι έχει βρει θύματα τους απεγνωσμένους πολιτικούς και τους πείθει ότι είναι ένας «κίτρινος ινφλουένσερ»…

Νο #02 Οι Έλληνες δεν είναι Βενεζουελάνοι. Μπορεί να είναι λόγω του υπερ-ανεπτυγμένου «εγώ» που μας χαρακτηρίζει. Μπορεί να φταίει το ότι όποτε κοιτιόμαστε στον καθρέφτη, βλέπουμε μια ιδιοφυΐα που περιμένει την αναγνώριση ή περιμένει την εκδίκηση όσων μας εμπόδισαν να γίνουμε εκατομμυριούχοι. Μπορεί να φταίει η βαθιά αναρχική φύση μας που δεν αναγνωρίζει αρχές, νόμους και κανόνες. Ή η διαβόητη κιμπαριά του τζίτζικα του τύπου «δικός μου ο λογαριασμός γιατί είμαι άρχοντας» (έστω κι αν με παίρνουν τηλέφωνο οι εισπρακτικές). Πάντως το να ρίχνεις επιδόματα σε αυτό το τοπίο ελπίζοντας σε αιώνια ευγνωμοσύνη, είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τη Λιάνα Κανέλλη να κόψει το κάπνισμα.

Νο #03 Το κοινωνικό bullying αντέχεται μέχρι ενός σημείου. Στην αρχή μάς συναρπάζει ο ρομαντισμός των «κρανοφόρων εκδικητών» με τις μπογιές και τις βαριοπούλες. Αυτοί το εκλαμβάνουν σαν «ελευθέρας». Εκτροχιάζονται. Και τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι βάλαμε άλλο ένα «αφεντικό» στο κεφάλι μας. Που μπορεί ανά πάσα στιγμή να την πέσει όπου γουστάρει. Και μάλιστα με την ανοχή της κυβέρνησης. Και επιπλέον χτυπάει μόνο τους αντιπάλους της. Ε, κι εκεί αρχίζουν όλοι να ψιλο-φορτώνουν…

Νο #04 Όταν όλοι ονειρεύονται να ξεχωρίσουν και να βρεθούν με τους «λίγους», δεν μπορείς εσύ να προσπαθείς να τους πείσεις να ταυτιστούν με τους «πολλούς». 

Νο #05 Οι οργισμένοι μετακλητοί παράγουν αυθεντική κωμωδία. Έχεις βρεθεί γλείφοντας ή λόγω τσατσιλικιού σε καλοπληρωμένες θέσεις σε υπουργεία και γραφεία υπουργών. Νομίζεις ότι είναι τόσο εύκολο να πιάσεις την καλή. Αυτοπαραμυθιάζεσαι ότι δουλεύεις για τον λαό και την κοινωνία. Και ξαφνικά εκείνοι αποφασίζουν –όπως έχουν το δικαίωμα– ότι δεν θέλουν να σε έχουν συνέταιρο στα έσοδά τους και να σε πληρώνουν. Και τότε εσύ τους κατηγορείς για αχαριστία, για προδοσία και εύχεσαι να τιμωρηθούν. Τόσο εξευτελιστικό και αναξιοπρεπές, που καταντάει κωμικό. 

Νο #06 Τα επιδόματα και η πρόωρη καταβολή των συντάξεων δείχνουν απόγνωση. Και αν τα επιδόματα και η ταπείνωση των ψηφοφόρων όταν τους αντιμετωπίζεις σαν πληρωμένα γιουσουφάκια είχαν αποτέλεσμα, οι κυβερνήσεις δεν θα άλλαζαν ποτέ. 

Νο #07 Ο «τσιπουραδικισμός» είναι ψυχική και πνευματική κατάσταση. Το να αντιμετωπίζεις τη ζωή σαν μια αιώνια κοπάνα, με ατέλειωτες θεωρίες αλκοολούχας μεγαλομανίας, είναι ωραίο και φυσιολογικό όταν είσαι φοιτητής. Όταν αποφασίζεις να περάσεις έτσι μια ολόκληρη ζωή, τότε αναπόφευκτα δεν είσαι ικανός να φέρεις σε πέρας οποιαδήποτε στοιχειώδη αποστολή. Ακόμα και να συμπεριλάβεις τις λέξεις «Προοδευτική συμμαχία» στα ψηφοδέλτια που παραγγέλνεις. Και αργά ή γρήγορα καταλήγεις λόγω ιδρυματισμού να νομίζεις ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι σαν εσένα. Και πέφτεις από τα σύννεφα, όταν μαθαίνεις πως υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να δουλέψουν κανονικά από το να πίνουν όλη μέρα μαζί σου στα τσιπουράδικα ξοδεύοντας επιδόματα. Με αποτέλεσμα να ονομάζεις την επιθυμία για κανονικά αμοιβόμενη δουλειά «σκληρό νεοφιλελευθερισμό». 

Νο #08 Δεν είναι κακό να κάνεις διακοπές σε σκάφος. Κακό είναι να προσπαθείς να το κρύψεις. Γιατί μόνο όταν έχεις κάτι να κρύψεις μπορεί κάποιος να σε «αποκαλύψει». 

Νο #09 Όταν ασχολείσαι συνέχεια με τον αντίπαλο, τελικά τον διαφημίζεις. Βασικοί κανόνες ανθρώπινης ψυχολογίας: Όταν ακόμα και αν σου λένε μια απλή «καλημέρα» εσύ απαντάς κατηγορώντας τον αντίπαλό σου, εμμονικά με ξεκάρφωτες φράσεις αυθαίρετης αυτοεκπληρούμενης προφητείας (π.χ. «Ο κύριος Μητσοτάκης ονειρεύεται μνημόνιο γιατί είναι μνημονιακός») αρχίζεις να θυμίζεις χαλασμένο cd player που εκτοξεύει ακατάληπτες φράσεις τρώγοντας φάπες για να πάρει μπροστά. Και επιπλέον όλοι αρχίζουν να αναρωτιούνται ποια είναι η δική σου θεωρία. Και μήπως τελικά ο αντίπαλός σου λέει κάτι πιο ενδιαφέρον από εσένα.

Νο #10 Κανένα «πάρτι» δεν διαρκεί για πάντα. Αλλά πάντα υπάρχουν κάποιοι losers που επιμένουν να χορεύουν μόνοι τους στην πίστα φωνάζοντας με ενθουσιασμό και κάνοντας φιγούρες, σαν να μην έχει φύγει όλος ο κόσμος και σα να μην έχουν αρχίσει να μαζεύονται οι καρέκλες. Βγάζει μια κακομοιριά, έτσι; Ε, ακριβώς έτσι βλέπει και ο υπόλοιπος κόσμος τον ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να πολιτευθεί την ώρα του hangover, λες και βρίσκεται καβάλα στο θυμωμένο κύμα του 2015. Γιατί μόνο αν είχε σταματήσει ο χρόνος θα ήταν ακόμα αποτελεσματικό το μίσος, η εχθρότητα, ο «τραμπουκάς» και κυρίως η ρητορική εκείνης της εποχής. 

Νο #11 Κάθε σεζόν χρειάζονται καινούργιοι «γραφικοί» γιατί οι παλιοί χαλάνε. Τα «παρατράγουδα» που έρχονται μετά από μια εκλογική διαδικασία είναι σαν τα πολύ φτηνά ρούχα. Δεν κρατάνε πάνω από μια σεζόν. Και εκείνοι που τους ακολουθούν, το κάνουν με τον ίδιο πρωτόγνωρο ενθουσιασμό που ακολουθούσαν πριν από λίγο καιρό και τους προηγούμενους. Βέβαιοι ότι δεν κάνουν λάθος ούτε αυτή τη φορά. 

Νο #12 Όταν βάζεις στο ίδιο κόμμα τους πάντες, δεν απευθύνεσαι σε κανέναν. Άλλο να έχεις διαφορετικές γεύσεις που ταιριάζουν, όπως σε ένα «τουρλού», και άλλο να συνδυάζεις πεπόνι με λακέρδα (ή Θεοχαρόπουλο με Κόκκαλη και Κουντουρά με Λάμπρου) νομίζοντας ότι έτσι τους μαζεύεις όλους. Το πιάτο δεν τρώγεται και τελικά δεν το παραγγέλνει κανένας.

Νο #13 Ο Σωτήρης Καψώχας είναι στην πραγματικότητα έκθεμα της Documenta. Το alter ego της Κατερίνας Ακριβοπούλου δικαιολόγησε την πρόβλεψή του για νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή το «σλουρπ» στους πρϊσταμένους του) : «Υπερεκτίμησα το αξιολογικό κριτήριο των πολιτών. Και το έκανα από ρομαντισμό –αφελώς ως μη όφειλα– γιατί πίστευα ότι η συλλογική μνήμη του λαού μας δεν στόμωσε και η κοινωνική ευαισθησία του θα μπορούσε να διακρίνει το τι συνέβη στη χώρα και στον καθένα ξεχωριστά τα τελευταία χρόνια»... Δηλαδή σε μετάφραση: «Σας υπερκτίμησα, ηλίθιοι, που αντί να ακολουθήσετε τις προβλέψεις μου και να πειστείτε από αυτά που πιστεύω και σας έλεγα, πήγατε και κάνατε άλλα αντί άλλων. Κανονικά δεν θα έπρεπε να σας αφήνουμε να ψηφίζετε αφού ξέραμε ότι θα ψηφίζατε λάθος». Δηλαδή δεν είναι τυχαία ειδικός στο να διακρίνει ίχνη Μουσολίνι στους λόγους των αντιπάλων. Προφανώς μοιράζονται την ίδια αντίληψη. 

Νο #14 Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τον «μάγκα του δρόμου» από το «τσογλάνι». Συνήθως είναι μια μικρή λεπτομέρεια, που δεν την παίρνει κανείς χαμπάρι εκείνη τη στιγμή. Ένα «άντε γεια» που λέγεται τη λάθος στιγμή πάνω στο προεκλογικό τσακίρ-κέφι, ενώ από κάτω οι Ρομά σου ανεβάζουν το ηθικό με τα δικά τους συνθήματα και στην τσέπη σου έχεις μια δημοσκόπηση της Vox-Pop, ας πούμε, την οποία έχεις πιστέψει. Γιατί ο τρόπος που σέβεσαι τον αντίπαλο όταν νιώθεις δυνατός, είναι αυτό που ξεχωρίζει τον πραγματικό μάγκα που έχει πείρα στο πεζοδρόμιο και κουβαλάει την ηθική του, από τον τσόγλανο που νομίζει ότι επειδή κάνει 5 λάθη, ή έμεινε λίγο στο Αιγάλεω, το έχει για πάντα το κοινό. Και ακολουθούν αυτόν και όχι τους φλώρους τους «χαρβαρντιανούς». 

Νο #15 Η μεταξωτή προπαγάνδα θέλει και επιδέξιους προπαγανδιστές. Κανονικά η Κατερίνα Ακριβοπούλου θα έπρεπε στην αλλαγή της κυβέρνησης να διατηρήσει τιμής ένεκεν την εκπομπή της. Ως δείγμα ευγνωμοσύνης για τη συνεισφορά της στην ανάδειξη της πιο απεγνωσμένης και απροσχημάτιστης (με άλλα λόγια της πιο γελοίας) εκδοχής της προπαγάνδας. Το οποίο βοήθησε όσο κανείς άλλος την αντιπολίτευση.

Νο #16 Ο έξυπνος το παραδέχεται, ο μέτριος δικαιολογείται και ο ηλίθιος επιμένει. Μαντέψτε με τι στρατηγική κατεβαίνει ο πρωθυπουργός στις εκλογές. Με την ίδια που τον οδήγησε σε διαφορά 9,5%!!!

Νο #17 Οι άνθρωποι που αντέδρασαν όπως αντέδρασαν στο Μάτι, δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν αλλιώς στην εκλογική ήττα. Δηλαδή, είτε κατηγορούν τους ψηφοφόρους (όπως κατηγόρησαν τους καμένους), είτε το αποδίδουν στην αποχή (όπως απέδιδαν τις φωτιές σε οργανωμένο σχέδιο), είτε αρνούνται την πραγματικότητα αποφεύγοντας να πουν την λέξη «ήττα», όπως και εκείνο το βράδυ απέφευγαν να πουν ότι υπάρχουν νεκροί για να μη φανεί άσχημο. 

Νο #18 Η Εκκλησία δεν έχει πρόβλημα να περιφέρεται κάποιος που πουλάει χειρόγραφες επιστολές του Ιησού και να βγαίνει ευρωβουλευτής. Αρκεί να μην αμφισβητεί το Άγιο Φως. 

Νο #19 Όταν κάνεις σύσκεψη μετά την ήττα για να αποφασίσεις ότι πρέπει να δουλέψεις για να ανατρέψεις το αποτέλεσμα... δεν είναι καλό να χρειάζεσαι 3 μπουκάλια ουίσκι για να ξεπεράσεις τον τρόμο που σου προκαλεί η λέξη «δουλέψεις».

Νο #20 Πάντα θα υπάρχουν γλίτσες δημοσιογράφοι που θα προσκαλούν γραφικούς στις εκπομπές τους και θα τους αφήνουν να αλωνίζουν ελεύθερα, ενώ θα τους κοιτάζουν σαν ερωτευμένα κοριτσάκια επειδή τους ανεβάζουν την τηλεθέαση. 

Νο #21 Η αλήθεια βρίσκεται στις αποφάσεις της Θεοδώρας Μεγαλοοικονόμου. Δεν βρίσκεται στις συνεδριάσεις των εκλογικών επιτροπών. Α, βρίσκεται και στους Sex Pistols. Που είναι το ίδιο με τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου. 

No #22 (Extra Bonus) Όταν έχεις υπαρασπιστεί δημόσια τον Πολάκη, αλλά δεν έχεις το σθένος να τον αφήσεις να μιλάει δημόσια γιατί φοβάσαι ότι θα σου διώξει κόσμο, είσαι ένας κακομοίρης. Απλώς. Και –έκπληξη!– δεν το ξέρεις μόνο εσύ.