Αναμενόμενο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, αναμενόμενα λίγο-πολύ και αυτά που ειπώθηκαν. Πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για το γιατί την έκανε ο Τσίπρας την πρόταση, όπως και για το «γιατί τώρα;». Ούτε το «για να συσπειρώσει τους δικούς του», ούτε το «για να φέρει σε δύσκολη θέση τον Κουβέλη», ούτε το «για να επιβεβαιώσει τη συμπόρευση με τον Καμμένο», μου φαίνεται πειστική απάντηση.
Kατά τη γνώμη μου, οι χαμένοι απ’ την τριήμερη διαδικασία είναι η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δευτερευόντως, ίσως, και το ΠΑΣΟΚ, με την έννοια και μόνο ότι έχασε μία ακόμα μονάδα απ’ την κοινοβουλευτική του ομάδα.
Η ΔΗΜΑΡ, λοιπόν, για άλλη μια φορά τους τελευταίους μήνες εμφανίστηκε όχι ως «αριστερά της ευθύνης», όπως ιδρυτικά έχει αυτοπροσδιοριστεί, αλλά ως αριστερά της αποφυγής των ευθυνών, ξεχνώντας βέβαια, εκτός των άλλων, ότι οι μισοί περίπου απ’ τους ψηφοφόρους της του Ιουνίου του 2012 την ψήφισαν επειδή ακριβώς είχε δηλώσει «δεν θα αφήσουμε τη χώρα χωρίς κυβέρνηση». Όμως, με το να πετάς την μπάλα αράουτ, με το να κλίνεις την αντωνυμία «άλλος, η, ο» σε όλες τις πτώσεις («για μια άλλη πολιτική», «χρειάζονται άλλα μέτρα, όχι αυτά» κ.ο.κ.), δεν κάνεις πολιτική, όπως δεν κάνεις πολιτική και με το να ψηφίζεις «παρών» στο ερώτημα θέλεις ή δεν θέλεις να πέσει η κυβέρνηση (αυτό σημαίνει πρόταση δυσπιστίας). Τι είπε, λοιπόν, η ΔΗΜΑΡ με την ψήφο της; Δεν την θέλω αυτή την κυβέρνηση, αλλά δεν θέλω και την πτώση της. Δηλαδή;
Και αυτά μεν ως προς τη ΔΗΜΑΡ, της οποίας η αμηχανία εδώ και λίγους μήνες είναι φανερή. Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, ήθελα να ’ξερα, πιστεύουν άραγε πως βγήκαν ωφελημένοι από την όλη διαδικασία της πρότασης μομφής; Πιστεύουν, άραγε, πως τους συμφέρει να ακούει πολύ περισσότερος κόσμος απ’ ό,τι συνήθως (λόγω τηλεόρασης) αγορεύσεις όπως αυτές του Στάθη Παναγούλη, του Γιώργου Πάντζα, του προγλωσσικού Τσακαλώτου, του σύντροφου Διαμαντόπουλου, και άλλων λεβεντόπαιδων που δεν θυμάμαι το όνομά τους; Πιστεύουν πως ο άτυπος συναγωνισμός σε κορόνες και ύβρεις με κάποιους βουλευτές του Καμμένου τούς ωφελεί; Σε μια χώρα όπου λέξεις όπως ξένη κατοχή ή δικτατορία δεν παραπέμπουν απλώς σε έννοιες της πολιτικής επιστήμης αλλά και σε εμπειρίες και βιώματα, πιστεύουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι ευνοούνται τα πολιτικά τους σχέδια από την ακραία (και ήδη φθαρμένη λόγω κατάχρησης) ρητορική που κάνει λόγο για χούντα και για πραξικόπημα, για κατοχή, Τσολάκογλου και γερμανοτσολιάδες, για «ψυχές βαθιές» και για «γουναράδικα»;
Δεν αντιλαμβάνονται εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι ο συνδικαλισμός των Φωτόπουλων και των Καλφαγιάννηδων τα ’χει φάει τα ψωμιά του; Δεν βλέπουν ότι η γενική απεργία (sic) που κάθε τρεις και λίγο εξαγγέλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (για «να βγάλουν την υποχρέωση») καταλήγει κάθε φορά και σε μεγαλύτερο φιάσκο, με καμιά πεντακοσαριά τύπους, πάντα τους ίδιους, να σέρνουν τα βήματά τους στη Σταδίου, βαστώντας πανό από άλλες εποχές και φωνάζοντας κουρασμένα συνθήματα; Δεν τους απασχολεί ότι κάλεσαν προχτές το λαό (sic) να στηρίξει την πρόταση μομφής με διαδήλωση στο Σύνταγμα και μετά βίας μαζεύτηκαν 2.000-3.000 άτομα, λιγότερα δηλαδή και απ’ τα οργανωμένα μέλη τους;
Συμπερασματικά, καιρός είναι να αντιληφθούν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι πηγαίνει προς το τέλος της, αν δεν έχει τελειώσει ήδη, η εποχή όπου, για να μαζεύει ένα κόμμα ψηφαλάκια, αρκούσε να δηλώνει «αντιμνημονιακό». Άσε που, με το να έχει ήδη μεταπηδήσει στον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι πιο «βαθύ» υπήρχε στο ΠΑΣΟΚ, και αυτή η δεξαμενή οπαδών και ψήφων φαίνεται να έχει στερέψει. Άλλα είναι σήμερα τα (σοβαρότατα, χωρίς αμφιβολία) προβλήματα του κόσμου, και άλλες οι απαντήσεις και οι λύσεις που αυτά ζητούν. Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το σκουριασμένο οπλοστάσιο και την μπαγιάτικη ρητορική του 2010-11. Όσο για τις πολιτικές πρωτοβουλίες του, αυτές δείχνουν να εξαντλούνται σε σπασμωδικές κινήσεις όπως η πρόσφατη πρόταση μομφής.
10°
