Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν συνιστά πράξη εθνικής προδοσίας αλλά ούτε και εθνικό θρίαμβο. Αποτελεί έναν έντιμο συμβιβασμό, τον οποίο η Ελλάδα επιδίωκε με συνέπεια μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995. Όπως κι αν ορίσει κανείς το εύρος της, η εθνική ήττα ως προς την αποκλειστική χρήση των όρων «Μακεδονία», «Μακεδόνας» και «μακεδονικός» έχει συντελεστεί δεκαετίες πριν και σε αυτήν πρωταγωνίστησαν πολλοί από τους «Μακεδονομάχους» πολιτικούς του σήμερα.
H υπεράσπιση της ανάγκης επίτευξης ενός έντιμου συμβιβασμού με κανέναν τρόπο δεν περιλαμβάνει τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και μπορεί να αποτελέσει την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για απαράδεκτες πολιτικές επιλογές που καταλήγουν να συκοφαντούν το περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Είναι αδιανόητο να γίνονται προληπτικές προσαγωγές πολιτών που επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν για τη Συμφωνία. Δεν μπορείς να ζητάς να σου αναγνωριστεί το θάρρος ανάληψης του πολιτικού κόστους για τη Συμφωνία και ταυτόχρονα να επιχειρείς με τρόπο πρόδηλα αντισυνταγματικό να αποτρέψεις την εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας - η οποία και τελικά συνιστά το περίφημο «πολιτικό κόστος».
Είναι αδιανόητο να λέγεται στα σοβαρά ότι πριν τη Συμφωνία «αν η Μακεδονία ήταν ξακουστή, η Μακεδονία δυστυχώς ήταν ξακουστή ως Μακεδονία των γειτόνων». Μπορεί πράγματι οι περισσότεροι εκτός Ελλάδος να αποκαλούσαν τη γειτονική χώρα με το προηγούμενο συνταγματικό όνομά της, δηλαδή ως σκέτο «Μακεδονία», αλλά ουδέποτε ο κωμικός εθνικισμός του Γκρουέφσκι κατάφερε να θολώσει την παγκόσμια ακτινοβολία της «ξακουστής Μακεδονίας». Η Μακεδονία ως γεωγραφική περιοχή ουδέποτε ήταν μία και ελληνική, αλλά η «ξακουστή Μακεδονία», η χώρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν μία και ελληνική και ως τέτοια αντιμετωπιζόταν από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας.
Είναι αδιανόητο να λέγεται στα σοβαρά ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «είναι η μεγαλύτερη ελληνική διπλωματική επιτυχία από το 1974», λες και το χρονόμετρο της Ιστορίας άρχισε να μετρά από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί σπατάλη χρόνου και ενέργειας να αναμετρηθεί κανείς με ένα τέτοιο επιχείρημα, το οποίο κυρίως φανερώνει το εύρος της άγνοιας περί εξωτερικής πολιτικής και Ιστορίας εκείνου που το χρησιμοποίησε.
Είναι εντυπωσιακά βλακώδες να προτείνεται η ανταλλαγή ενός σπουδαίου αστικού μνημείου της Αθήνας, όπως είναι ο Δρομέας του Βαρώτσου, με κάποιο από τα πολλά κιτς μνημεία με τα οποία κατακρεούργησε το αστικό τοπίο της πόλης των Σκοπίων ο Γκρουέφσκι. Το μόνο που επιτυγχάνει μια τέτοια πρόταση είναι να συκοφαντήσει την ευκαιρία στενότερης συνεργασίας των δυο χωρών η οποία πράγματι ανοίγεται με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Συνοψίζοντας, η Συμφωνία των Πρεσπών δεν κινδυνεύει μονάχα από τους εμπόρους του εθνικιστικού μίσους και τα δεκάδες fake news που διακινούν. Κινδυνεύει κι από την αβάσταχτη ψευτοδιεθνιστική ελαφρότητα μελών και υποστηρικτών της σημερινής κυβέρνησης, οι οποίοι αποτυγχάνουν ξανά και ξανά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δυστυχώς, καμία διεθνής συμφωνία δεν μπορεί να περιέχει «ρήτρα σοβαρότητας» του πολιτικού προσωπικού που θα κληθεί να την εφαρμόσει.
13°
