Δεν είναι σπάνιο ένας θάνατος να γίνει αφορμή για οπαδικούς τσακωμούς, αλλά οι τσακωμοί για τον θάνατο (ή η δολοφονία ή ό,τι αποφασίσει το δικαστήριο) του Ζακ Κωστόπουλου έχουν κάτι το ξεχωριστό. Δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβεις για ποιο πράγμα ακριβώς διαφωνούν και τσακώνονται οι συμπολίτες, καθώς μια άποψη σύμφωνα με την οποία είναι απάνθρωπο να πλακώνεις στις κλωτσιές έναν πεσμένο εισβολέα σε κατάστημα, αντικρούεται με παραδείγματα διαρρηκτών που μπαίνουν βραδυ στο σπίτι οικογένειας με μωρά.
Επειδή πια η δυνατότητα σχολιασμού είναι απεριόριστη ακόμα και σε ανθρώπους με περιορισμένη τη δυνατότητα κατανόησης ή εκφρασης κι επειδή η σύγχυση ανάμεσα στο ζαμπόν και το ταμπόν είναι όλο και πιο συχνή, προσπάθησα να βρω και να γράψω με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο, πέντε πράγματα στα οποία οι περισσότεροι να μπορούμε να συμφωνήσουμε ανεξαρτήτως της γνώμης που έχουμε για τον Κωστόπουλο, το ΕΚΑΒ, την αστυνομία και τον αντιδραστικό ρόλο των καταστημάτων του κέντρου στην προσπάθεια για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Τελικά έγραψα 6.
1. Αν κλωτσάς έναν άνθρωπο ο οποίος είναι ανήμπορος και πεσμένος στο δρόμο, είσαι πολύ πιο κοντά στον χαρακτηρισμό «κάθαρμα» παρά στον χαρακτηρισμό «καλός άνθρωπος». Αν δεν είσαι ο πρωταγωνιστής μιας ιστορίας εκδίκησης για κάτι φρικτό που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος σε εσένα και τη οικογένειά σου δεν έχεις καμία δικαιολογία να κλωτσάς κάποιον αιμόφυρτο και ημιλιπόθυμο (και συνεχίζω με κεφαλαία για να το καταλάβουν και οι λιγότερο προσεκτικοί συμπολίτες) ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΙΣΒΟΛΕΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ. Μιλάμε για κάποιον που είναι ΠΕΣΜΕΝΟΣ και άρα για όποιον δεν θέλει να κινδυνεύσει..
2. Η απόπειρα εφαρμογής του νόμου του Λιντς πρέπει να προκαλεί αγανάκτηση πάντα και όχι ανά περίπτωση. Αν τη δικαιολογήσεις μια φορά την έχεις δικαιολογήσει όλες. Αν δικαιολογείς τις κλωτσιές στον πεσμένο Κωστόπουλο, δικαιολογείς και τις επιθέσεις στον συλληφθέντα κοσμηματοπώλη κι αν δικαιολογείς τις επιθέσεις στον συλληφθέντα κοσμηματοπώλη δικαιολογείς και τις κλωτσιές στον πεσμένο Κωστόπουλο. Διαφορετικά, είσαι απλώς οπαδός και η άποψη σου έχει την αξία που έχουν οι απόψεις των οπαδών. Ελάχιστη.
3. Οι απόψεις μας για τις κλωτσιές στον πεσμένο καλό είναι να μην αλλάζουν ανάλογα με το τι μπορεί να βρεθεί ή να μη βρεθεί στο αίμα του πεσμένου. Και η ένταση της φρίκης που νιώθουμε για τις κλωτσιές αυτές καλό είναι να μην εξαρτάται από τη σεξουαλικότητά του. Η ελληνική κοινωνία μπορεί να είναι βαθιά και άρρωστα ομοφοβική, αλλά νομίζω πως οι κλωτσιές στον Κωστόπουλο θα έπεφταν με την ίδια θρασύδειλη λύσσα και θα ήταν το ίδιο φρικτές ακόμα κι αν ήταν στρέιτ (κι επειδή είπαμε ότι το κείμενο γράφεται και για τους επιπόλαιους αναγνώστες να πω ότι φυσικά καταλαβαίνω πως η σεξουαλική κατεύθυνση του Κωστόπουλου είχε γίνει αιτία για πολλές κτηνώδεις επιθέσεις στο παρελθόν από διάφορα καθάρματα κι ο τραμπουκισμός που υφίστανται οι (κάθε τύπου) διαφορετικοί συμπολίτες είναι ένα πολύ-πολύ-πολύ σοβαρό ζήτημα που δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε, αλλά ΤΩΡΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ)
4. Οι νομικές απόψεις και οι ιατρικές γνωματεύσεις αφορούν δικηγόρους και γιατρούς. Οι υπόλοιποι κρίνουμε πράξεις και συμπεριφορες βάσει του αξιακού μας κώδικα ο οποίος ΔΕΝ ταυτίζεται με το ποινικό δίκαιο. Το ότι μπορεί να νιώθω τα χειρότερα για εναν άνθρωπο δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι πρέπει να καταδικαστεί και η συμπάθεια ή η κατανόηση που μπορεί να δείξω σε κάποιον δεν σημαίνουν και απαίτηση αθώωσης.
5. Δεν είναι έγκλημα να είσαι νοικοκυραίος, όπως δεν είναι έγκλημα να είσαι μικροαστός. Μπορεί να μη μας αρέσει ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά από εκεί μέχρι να φτιάχνουμε μια καινούργια κατηγορία εχθρών βάζοντας μέσα όποιον δεν ταιριάζει στην επαναστατική μας φαντασίωση (αλλά επιμένει μας θυμίζει την καθόλου επαναστατική καθημερινότητά μας) είναι κάπως αστείο στην καλύτερη περίπτωση.
5+1. ΔΕΝ έχει σημασία τί θα έκανα εγώ. Ή εσύ. Ή ο Χατζηπετρής. Σε μια έντονη στιγμή οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να κάνουν μια μαλακία. Από την πιο λάιτ μέχρι την πιο χοντρή. Και μπορεί η μαλακία να είναι εγκληματική. Αυτό δεν σημαίνει ότι παύει να είναι μαλακία. Σημαίνει μόνο ότι οι περισσότεροι είμαστε εν δυνάμει μαλάκες. Ας μην γίνουμε και εν τοις πράγμασι υπερασπιζόμενοι τις μαλακίες που μπορεί σε μια δύσκολη στιγμή να κάνουμε. Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
