Έτυχε να βρεθώ για πρώτη φορά στο Θεολόγο το περασμένο Σαββατοκύριακο, για μια κοινωνική εκδήλωση. Είχα ακούσει αρκετά για τη φυσική ομορφιά της περιοχής- και πράγματι έτσι είναι. Πευκόδασος, ελαιώνες, υπέροχοι κολπίσκοι καθώς πλησιάζεις τον οικισμό από τη Μαλεσίνα.
Κι ύστερα, ανώμαλη προσγείωση. Καθώς φτάνεις με το αυτοκίνητο στην καρδιά του οικισμού, ακριβώς μπροστά στη θάλασσα, διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει παραλία! Ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος αποτελεί το σύνορο του οικισμού με τη θάλασσα. Κάνεις αριστερά, δεν βλέπεις ίχνος άμμου. Στρίβεις δεξιά, το ίδιο. Η πρώτη σκέψη είναι πως η ακτή ήταν βραχώδης και έτσι για τις ανάγκες των κατοίκων-οι περισσότεροι παραθεριστές- έγινε ο δρόμος (αν και έτσι να ήταν, δεν σημαίνει πως τσιμεντώνουμε τα βράχια, ντε και καλά). Όμως με έκπληξη πληροφορήθηκα λίγο αργότερα πως, όχι, ήταν μια όμορφη αμμώδης παραλία που χαίρονταν οι μεγάλοι και τα παιδιά κάθε καλοκαίρι. Οι πιέσεις ωστόσο των ιδιοκτητών στην παραλία, οι απαιτήσεις παραθεριστών να βρίσκονται μια ώρα αρχύτερα στα σπίτια τους, σε συνδυασμό προφανώς με μια αδύναμη αρχή που υπέκυψε στις πιέσεις- είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει η παραλία δρόμος...
Ο Θεολόγος, μου λένε, έγινε γνωστός όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη επέλεξε τον τόπο για να φτιάξει τη βίλα της. Εκτός από αυτό, τι άλλο έχει κάποιος να δει; ρώτησα ένα φίλο. Τι να έχει, κάτι αρχαία στην παραλία. Πράγματι, καθώς περπατάς την παραλιακή, διακρίνεις μια μικροσκοπική αρχαιολογική ταμπέλα, αλλά είναι αδύνατο να διακρίνεις το χώρο, που πνίγεται στο αγριόχορτο και το σκουπίδι, ενώ η παμπάλαια συρμάτινη περίφραξη αποτελεί πλέον αρχαιολογικό εύρημα... Η εγκατάλειψη είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Στο σημείο αυτό του δρόμου, μετά βίας χωρούν δυο αυτοκίνητα ενώ αναγκάζονται να ριψοκινδυνεύουν και οι πεζοί... Πού μυαλό για τα αρχαία! Έχεις το νου σου να μην βρεθείς στη θάλασσα.
Αν και κάποιοι φίλοι μας έλεγαν αργότερα πως ακριβώς σε εκείνο το σημείο υπάρχουν μοναδικά ερείπια πόλης και λιμανιού. Η πόλη των Αλών, που άκμασε τον 6ο αιώνα π.Χ., είχε προηγηθεί της καθόδου των κατοίκων της Μαλεσίνας, στις αρχές του 20ού αιώνα, που ίδρυσαν το νέο οικισμό στο Θεολόγο αλλά και της εφόδου των παραθεριστών, που επέλεξαν να χτίσουν τα αυθαίρετα-εντυπωσιακά ορισμένα από αυτά σε όγκο και προβολή- δίπλα στα ερείπια της αρχαίας πόλης. “Αν ήμασταν σε κάποια πόλη της Βόρειας Ευρώπης” μας λέει ένας λάτρης του τόπου, μεγαλωμένος στην Αυστρία, “θα τα είχαμε αναδείξει όσο δεν έπαιρνε. Εκεί κάνουν μνημείο το σημείο πού διαλογίστηκε ο τάδε, πού εμπνεύστηκε μια μουσική σύνθεση ο δείνα, πού γευμάτισε ο τρίτος”.
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Σε παραλίες και νησιά δεν επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία; Ένα έχω πάντως να πω. Παρά τις άοκνες προσπάθειες να καταστρέψουμε τον τόπο, η ομορφιά του αντιστέκεται. Και στο Θεολόγο!
8°
