Φάε τη γλώσσα σου, ζει και βασιλεύει ο άνθρωπος. Το ζήτημα ήταν να μην επανακάμψει με το Ίλιντεν ως Στεπάν Ράικο (αρχηγός των κομιτατζήδων), την εποχή που οι «Γενναίοι του Βορρά» γενικότερον και ο Γιάννης Βόγλης με τον Πέτρο Φυσσούν ειδικότερον, έδιναν σκληρές μάχες για την ελευθερία της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης στο σινεμά. Στον ρόλο του Μάθιου Νίμιτς οι Καραγιάννης - Καρατζόπουλος, στον ρόλο της ηγουμένης η Μαλένα Αννουσάκη και στον ρόλο της χορεύτριας η Άννα Φόνσου, τι πιο φυσικό;
Το φυσικότερο όλων, αυτή τη στιγμή, θα ήταν να ήμασταν λιγότερο προπέτες και να μη μας τσίμπαγε αλογόμυγα κάθε που η γείτων πετούσε μια μπλόφα στο τραπέζι για να τουμπάρει την αντιπολίτευσή της. Αυτό είναι χάρισμά σας στα μούτρα τα δικά σας. Της δίνουμε το Ίλιντεν, της δίνουμε το Νόβα, της δίνουμε το Γκόρνια, της δίνουμε έναν ναύτη που όλο μύγες χάφτει.
Παρ' όλα αυτά. Όταν έσκασε αυτό το φασούλι, έβαλα τα δυνατά μου να πεισθώ από τις ενστάσεις (ένας λόγος παραπάνω επειδή ενίσταντο πολιτικά πρόσωπα που πολύ τα εκτιμώ), πλην όμως δεν τα κατάφερα. Δεν κατάφερα να διακρίνω πού ακριβώς ελλόχευε ο σλάβικος εθνικισμός του προπερασμένου αιώνα και πώς είναι δυνατόν να νεκραναστηθεί αυτό το χούφταλο και να με χάψει, δεδομένου ότι τα πρώτα που του πέφτουν στον άνθρωπο είναι τα δόντια του. Όχι πως δεν έχουμε κι εμείς έναν φαφούτη εθνικισμό που τα τελευταία χρόνια χράτσα χρούτσα με τις μασελίτσες του, αλλά τέλος πάντων…
Εκείνοι όμως που κυρίως με εμπόδισαν να πάρω στα σοβαρά το Ίλιντεν - Ίλιντεν και μια παντρεμένη αγαπώ ωχ αμάν αμάν, είναι οι συμμαθητές μου της Γ' Γυμνασίου, στούρνοι περιωπής, που όμως έκοβε το μάτι τους. Έτσι, όταν μας υποχρέωσε η χούντα σε ομαδική παρακολούθηση της ταινίας που ανέφερα παραπάνω, λυσσάξανε οι άτιμοι με τους κομιτατζήδες! Χειροκροτούσαν και ποδοκροτούσαν κάθε που ο Λάκης Κομνηνός επέλαυνε με το άλογό του να φρουμάζει, ποιος ξέρει γιατί; Ίσως επειδή είχε άλογο; Ίσως επειδή ήταν ομορφότερος από τον Φυσσούν; Ίσως επειδή τα παιδιά έχουν οξυμμένη την αίσθηση του γελοίου; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι, επειδή έπεσε ο σινεμάς από τις ιαχές τους, οι δάσκαλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν την προβολή και να μας γυρίσουν άρον άρον στο σχολείο. Γιατί η αίσθηση του γελοίου είναι, καμιά φορά, ισχυρότερη από κάθε άλλο επιχείρημα. Πολύ φοβάμαι, πως μέσα στα χρόνια, το χάσαμε το επιχείρημα, πατριώτη.
14°
