Έχει φοβερή ένταση η συζήτηση σχετικά με τις προοδευτικές συγκλίσεις, πρακτικά σχετικά με τη δυνατότητα διαλόγου ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια μετεκλογική συνεργασία.
Κάθε φορά που κάποιος υποστηρίζει ότι πρέπει να δημιουργηθεί το πλαίσιο για μια τέτοια πολιτική συνάντηση, είτε λέγεται Μουζέλης είτε Μαραντζίδης ή Μοσχονάς δέχεται αδιανόητης έντασης επίθεση, στα όρια του bullying ή και πέρα από αυτά, σαν να πρόκειται για πρόσωπο που υποστηρίζει την πολωνοποίηση ή μαδουροποίηση της χώρας.
Το βασικό επιχείρημα είναι ότι δεν πρέπει να κανονικοποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ και να αντιμετωπίζεται ως πολιτική δύναμη στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας γιατί είναι αμφίβολη η δημοκρατικότητα των αντιλήψεών του, ακόμη και οι προθέσεις του σε σχέση με την πορεία της χώρας στη Δύση.
Έχουν δίκιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προσπαθήσει στα σοβαρά να επανορθώσει για όσα έλεγε σε βάρος πολιτικών του αντιπάλων όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση (με κωδικό Γερμανοτσολιάδες). Έχουν επίσης δίκιο ότι είναι αντιφατικό να καλλιεργούν πόλωση και διχασμό, να θεωρούν τους ΑΝΕΛ συνομιλητές τους και μετά το τέλος του προγράμματος και την ίδια ώρα να εγκαλούν την κεντροαριστερά γιατί δεν απλώνει χέρι φιλίας.
Δεν έχουν, όμως, δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και αρκεί να φύγει για να ξαναπάνε, ούτε όταν λένε ότι για τη θεσμική υπανάπτυξη της χώρας, για τη διαπλοκή και τη συστημική διαφθορά ευθύνεται αποκλειστικά ή βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να πει κανείς ότι την άποψη αυτή δεν συμμερίζονται οι ευρωσοσιαλιστές στους οποίους αναφέρεται η κεντροαριστερά είναι εύκολο. Το πιο ενδιαφέρον ίσως είναι να αναλογιστούμε, αποδεχόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια κανονική αριστερά, ποια είναι η κανονική αριστερά και πόσο κανονική είναι η ελληνική κεντροαριστερά. Εδώ οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Γιατί ο Μελανσόν της Γαλλίας έχει αποκηρύξει τον Τσίπρα ως περίπου νεοφιλελεύθερο και θεωρεί πούρα αριστερή τη Ζωή, γιατί οι Podemos πιάστηκαν να έχουν ύποπτες σχέσεις με τη Βενεζουέλα, γιατί το γερμανικό Die Linke τασσόταν σταθερά κατά των πακέτων στήριξης στη χώρα μας. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μη κανονική αριστερά σε σχέση με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη και ποιο είναι το πρότυπο ή το μέτρο σύγκρισης; Και από την άλλη: Να καταγγελθεί ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Κόστα που συμμάχησε με την αριστερά στη χώρα του ή εκεί είναι καλή και κανονική η αριστερά, οπότε καμία σχέση με τα δικά μας;
Η άλλη ερώτηση είναι ακόμη πιο δύσκολη: Στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, που είναι η μεγάλη συνιστώσα του Κινήματος Αλλαγής, υπάρχει βουλευτής που έκανε μετάνοιες στην εκλογική του περιφέρεια αφού ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, άλλοι έχουν πρόβλημα με την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ευρωβουλευτής πήγε στο συλλαλητήριο εναντίον της σύνθετης ονομασίας για την ΠΓΔΜ, ενώ γενικώς υποστηρίζουν όλες τις συντεχνιακές διεκδικήσεις και αντιμάχονται όλες τις ιδιωτικοποιήσεις. Φυσικά ούτε που κουβεντιάζουν για χωρισμό Εκκλησίας-κράτους, για άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο και για κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης στα κόμματα (όπως υποστηρίζει το Ποτάμι που όμως θεωρείται λιγότερο αριστερό από τη ΔΗΣΥ). Πόσο προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό είναι το κόμμα των Λαλιώτη, Κεγκέρογλου, Κρεμαστινού, Βγόντζα και τόσων άλλων που μαζί με τους Πετσάλνικο και Ρέππα θυμίζουν πόσο βαθιές είναι η ρίζες του παλιού μέσα στο νέο;
Δεν θα τους ακούσετε να εναντιώνονται στην αύξηση του αριθμού των εισακτέων, στα πανεπιστήμια, στην προαναγγελία κατάργησης των πανελλαδικών ούτε στη μετατροπή ενός ΤΕΙ σε ΑΕΙ. Γενικά, δεν θα τους δείτε να υπερασπίζονται μια μεταρρύθμιση που δεν είναι δημοφιλής και δεν τη θέλουν οργανωμένες ομάδες.
Πριν φτάσουμε, λοιπόν, σε συμπεράσματα για το πόσο κανονική αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και πόσο κανονική σοσιαλδημοκρατία το ΚΙΝ.ΑΛ ας αποδεχθούμε ως κάτι καλό το διάλογο μεταξύ όλων όσοι αισθάνονται ότι ανήκουν ή έστω αναφέρονται στον προοδευτικό χώρο, ας απομακρυνθούμε από τα μέτωπα του τυφλού φανατισμού και της νοσηρής πόλωσης, ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα της πολυπλοκότητας και ας αναγνωρίσουμε ότι μπορεί να υπάρχουν δυο ψυχές και δυο αλήθειες ακόμη και όταν μιλάμε για πολιτικά υποκείμενα. Ίσως και περισσότερες.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
14°
