Από πολλές απόψεις η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με ταινία τρόμου. Τρόμου οικονομικού, τρόμου εθνικού, τρόμου για την ασφάλεια, τρόμου για τη δημοκρατία. Προφανώς πρόκειται για ταινία τρόμου γεμάτη κωμικά στοιχεία, αλλά, παρ’ όλα αυτά, τρόμου. Και όπως σε όλες τις ταινίες τρόμου το κακό θα ηττηθεί. Και όπως σε όλες τις ταινίες τρόμου, η τελευταία σκηνή θα αποκαλύψει πως, παρότι ηττημένο, το κακό συνεχίζει να υπάρχει και προετοιμάζει την επιστροφή του για έναν δεύτερο γύρο ανατριχίλας.
Όπως όλα δείχνουν -και παρά τον παροιμιωδώς αυτοκαταστροφικό τροπο με τον οποίο μεγάλο μέρος των συμπολιτών ψηφίζει- o ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί στις επόμενες εκλογές. Και μάλιστα με μια πτώση ποσοστών από την οποία ένα κόμμα, ιδιαιτέρως ένα κόμμα συγκυριακής ανόδου, δύσκολα θα επιβίωνε. Οχι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φίλους που μοιάζουν πρόθυμοι να γίνουν το δεκανίκι που θα τον στηρίξει στα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Έχει φίλους στην Καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ (αν και σιγά-σιγά διαγράφονται), αλλά πιο πολύ έχει φίλους στο Κίνημα της Αλλαγής ή ΚΙΝΑΛ ή Kinky Anal ή όπως αλλιώς λέγεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ.
Την πρόθεση να γίνουν δεκανίκι (ή και καροτσάκι, δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η πρόθεσή τους) της χαρούμενης παρέας του Αλέκση δεν την ομολογούν ευθέως τα στελέχη του Κινήματος, αλλά δεν κάνουν και τίποτα να την αρνηθούν. Σε κάθε συνέντευξη κλείνουν πονηρά και σοσιαλιστικά το μάτι στους παλιούς τους ψηφοφόρους, σε όλους αυτούς τους Έλληνες που τους αρέσει να ακούνε για τα χρήματα που φυτρώνουν στα δέντρα του σοσιαλισμού. Κάθε φορά που τους ρωτούν για την πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ βάζουν στο στόμα τους την καραμέλα της σύγκλισης των προγραμμάτων και την πιπιλάνε. Όταν αυτή η καραμέλα λιώσει αρχίζουν να πιπιλάνε την καραμέλα του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας (ναι, βάζουν τις λέξεις ΣΥΡΙΖΑ και δημοκρατία στην ίδια φράση) και στο τέλος κάνουν το κολπάκι που πρώτος έκανε ο Σταύρος ο Θεοδωράκης. Μιλούν για την «παρά φύσιν» συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το πρόβλημα είναι το κόμμα του Καμμένου του Πάνου και όχι το κόμμα του Αλέκση, το οποίο, αν εγκαταλείψει τις «παρά φύσιν» συνεργασίες, θα είναι ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα. Ένα κόμμα άξιο εμπιστοσύνης και άρα άξιο συνεργασίας.
Καταλαβαίνω πως το αίμα νερό δεν γίνεται και πως οι δεσμοί της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων του νέου ΠΑΣΟΚ με τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ πάνε πολύ πίσω στο χρόνο. Τότε που αγκαλιασμένοι χειροκροτούσαν τα παπατζηλίκια του Αντρέα του Παπαντρέου, φώναζαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» , «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και άλλα τέτοια χαζά, αλλα πολύ αποτελεσματικά. Από τότε μπορεί οι δρόμοι να χώρισαν, αλλά οι δεσμοί, όπως και να το κάνουμε, είναι εκεί. Και καταλαβαίνω πως είναι θεμιτό για το ΚΙΝΑΛ να επιδιώξει συνεργασίες με άλλα κόμματα, ακόμα και με αυτά με τα οποία έχει μεγάλες διαφορές.
Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς ένα κόμμα με το οποίο κάποιος μπορεί να έχει διαφορές που μπορεί να ξεπεραστούν μετά από μια σειρά αμοιβαίων υποχωρήσεων και συμβιβασμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα σοβαρών πολιτικών που απλώς έκαναν λάθος στην πολιτική τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα εξουσιομανών οι οποίοι δεν θα δίσταζαν μπροστά σε τίποτα προκειμένου τα κωλαράκια τους να κάτσουν λίγο ακόμα ή ξανά στις αναπαυκτικές (και προσοδοφόρες) καρέκλες της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σύνολο ανθρώπων για τους οποίους το ψέμα είναι σαν την αναπνοή. Απαραίτητο για την επιβίωσή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα για το οποίο η συνεργασία με τον Καμμένο όχι μόνο δεν είναι παρά φύσιν, αλλά είναι η κλασική περίπτωση του τέντζερη που κυλάει και βρίσκει το καπάκι του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενα κόμμα ΑΔΙΣΤΑΚΤΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ (με την πολιτική έννοια... προς το παρόν) και τίποτα περισσότερο.
Οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι συνεργασία με ένα κόμμα. Είναι συνεργασία με ό,τι πιο χυδαίο, ό,τι πιο λαϊκίστικο, ό,τι πιο αντιδημοκρατικό και εν τέλει ό,τι πιο επικίνδυνο έχει κυβερνήσει αυτή τη χώρα μετά τη δικτατορία. Το μόνο που θα καταφέρνουν τα στελέχη του Κινήματος της Αλλαγής (ή Kinky Anal ή ΚΙΝΑΛ ή όπως αλλιώς λέγεται το νέο ΠΑΣΟΚ) όσο δεν απορρίπτουν εκ των προτέρων αυτή τη συνεργασία, είναι να διώχνουν όποιον δεν θέλει να ξαναδεί αυτή την αδίστακτη συμμορία (με την πολιτική έννοια.. για την ώρα τουλάχιστον) σε καρέκλες της εξουσίας. Το μόνο που θα καταφέρνουν όσο αφήνουν περιθώρια συνεργασίας με αυτούς που συκοφάντησαν και απείλησαν όποιον βρέθηκε στο δρόμο τους στην πορεία για την εξουσία, είναι να χάνουν από πιθανούς ψηφοφόρους όλους αυτούς που σιχαίνονται τους συκοφάντες και τους νταήδες. Βέβαια αυτό, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι απαραίτητα κακό. Και μπράβο τους.
9°
