Οι διαδηλώσεις για ζητήματα στα οποία η επιρροή της χώρας μας είναι ελάχιστη ή ανύπαρκτη είναι εξ ορισμού φαιδρές. Είναι σαν να ζητάς αύξηση στο αφεντικό του καταστήματος που βρίσκεται απέναντι από αυτό που εργάζεσαι. Η μόνη συνέπεια που μπορεί να έχουν είναι να χαθεί το ραντεβού κάποιου δυστυχή που είχε την ατυχία να θέλει να περάσει από το κέντρο της πόλης την ώρα που οι διαδηλωτές ασκούν το δικαίωμά τους στο νταβατζηλίκι. Σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν «αγωνιστικά» φωτογραφικά στιγμιότυπα και να γυμνάσουν κομματικά κωλαράκια, έτσι ώστε να βεντουζάρουν καλύτερα στις καρέκλες της (κομματικής ή κρατικής) εξουσίας.
Οι διαδηλώσεις υπέρ του δικτάτορα Άσαντ, είναι όλα τα παραπάνω. Και λίγα ακόμα.
Η υπεράσπιση δικτατόρων για την αριστερά είναι βασικό συστατικό της ταυτότητάς της. Από τον Λένιν μέχρι τον Κάστρο και από τον Μάο μέχρι τον Χότζα, η αριστερά πάντα ήταν στο πλευρό δικτατόρων, αρκεί το αγαπημένο τους χρώμα να ήταν το κόκκινο. Για τη δεξιά τα πράγματα είναι κάπως πιο πολύπλοκα, καθώς δικτάτορες και δολοφόνοι γοητεύουν μόνο το (καθόλου μικρό) εθνικιστικό-αντιδυτικό της κομμάτι. Ξέρετε, εκείνο το κομμάτι που σε κάθε ευκαιρία αποκαλεί την απριλιανή χούντα «επανάσταση» και αναστενάζει με νοσταλγία.
Αριστερά και εθνικιστική-αντιδυτική δεξιά έχουν, με μεγάλη επιτυχία, συνεργαστεί στην υπεράσπιση των Σέρβων εγκληματιών πολέμου του εμφύλιου της Γιουγκοσλαβίας (δυστυχώς, οι Κροάτες εγκληματίες έμειναν χωρίς ελληνική υποστήριξη) και ίσως αυτή η επιτυχημένη συνεργασία είναι που τους κάνει να έρθουν και πάλι κοντά στην περίπτωση του Άσαντ. Του αδίστακτου δικτάτορα που έχει τη στήριξη του παλαιού πράκτορα της KGB, Βλαδίμηρου Πούτιν, του οποίου οι βάσεις και οι επεμβάσεις δεν είναι άξιες διαμαρτυρίας για την αριστερά και τα φιλαράκια τους στην εθνικιστική-αντιδυτική δεξιά.
Επειδή μπορεί να μη θυμάστε τους διαδηλωτές να φωνάζουν συνθήματα υπέρ του Άσαντ, να σας πως ότι οι υπερασπιστές του είναι αρκετά πονηρούληδες. Καλύπτουν την υπεράσπιση του Σύρου δικτάτορα με τον μανδύα της διαμαρτυρίας «για τη στρατιωτική επέμβαση των χωρών της Δύσης». Μια ρητορική που όχι μόνο χρησιμεύει ως φερετζές για τα φιλοδικτατορικά τους αισθήματα, αλλά τους δίνει τη δυνατότητα να επιτεθούν και στον αγαπημένο τους στόχο: τη Δύση. Τη Δύση που, όταν δεν επεμβαίνει, «κάνει τα στραβά μάτια», και, όταν επεμβαίνει, «ασκεί ιμπεριαλιστική πολιτική».
Τη Δύση όλων αυτών που παραδοσιακά απεχθάνονται η αριστερά και η εθνικιστική-αντιδυτική δεξιά: τη Δύση της ελευθερίας του λόγου, της ανεκτικότητας, της διαφορετικότητας, της ανεξιθρησκείας, της Δημοκρατίας. Τη Δύση του Διαφωτισμού. Τη Δύση των πολλών ελαττωμάτων που, δυστυχώς για τους απολογητές δικτατόρων, δεν είναι αρκετά για να μην είναι φανερό πως, παρ’ όλα της τα κουσούρια, η Δύση είναι σήμερα η ατμομηχανή της προόδου και του πολιτισμού για όλη την ανθρωπότητα. (Δεν λέω ότι αυτό δεν θα αλλάξει αύριο. Το πιο πιθανό είναι να αλλάξει. Αλλά αύριο. Προς το παρόν ζούμε στο σήμερα).
Όπως ο βουλευτής Φωκάς, παρότι βουλευτής, ζητά να καεί η Βουλή, έτσι κι αυτοί διαδηλώνουν εναντίον του μοναδικού συστήματος που επιτρέπει τις διαδηλώσεις. Διαδηλώνουν εναντίον της περιοχής εκείνης του πλανήτη που άνθρωποι από Ασία και Αφρική βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή για μια ευκαιρία να εγκατασταθούν σε αυτή. Διαδηλώνουν εναντίον της ελευθερίας. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Γιατί ζουν στη μοναδική περιοχή του πλανήτη που μπορούν. Γιατί, όσο και να τη μισούν, η Δύση πάντα θα τους αφήνει να την αμφισβητούν την ώρα που απαιτούν τα προνόμια που μόνο η Δύση προσφέρει. Μέχρι να γελοιοποιηθούν πλήρως. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Γνωρίζει κανείς αν η επιχειρηματολογία για το θεμιτό του γκρεμίσματος του αγάλματος του Τρούμαν καλύπτει και μια πιθανή απόπειρα ανατίναξης του σφυροδρέπανου που κοσμεί τα ανάκτορα του Περισσού;
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
