Όλος ο πλανήτης υποδέχθηκε με ανάμεικτα συναισθήματα την έλευση της «εποχής Ομπάμα»: ανακούφιση για την αποχώρηση Μπους (πλην ελαχίστων, σε χώρες όπως π.χ. η Γεωργία και η FYROM), δυσπιστία σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, προσμονή και ελπίδα για την πιθανότητα μιας πιο μετριοπαθούς αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και της εξόδου από την οικονομική κρίση σε πολλές ακόμη.
Όλες; Όχι φυσικά... Ένα μικρό χωριό παραμένει αδούλωτο και αμετάπειστο: η ελληνική Αριστερά. Και χωρίς βεβαίως να το ομολογεί επισήμως, πολλά μέλη της έχουν βαλθεί να πείσουν όλους εμάς ότι ο Ομπάμα είναι το ίδιο «κακό» με τον Μπους. Ότι «τίποτα δεν άλλαξε». Ότι ο «Ομπάμια» είναι άλλο ένα «πιόνι του συστήματος», που αναγκάστηκε να «εκσυγχρονιστεί» για να επιβιώσει...
Είναι η αντίληψη που θέλει τον «εχθρό» να είναι όσο το δυνατόν χειρότερος, ώστε να μην μπορεί να μας «ξεγελάσει» – ακόμα και εις βάρος της ζωής όλων μας. Είναι η αντίληψη που τα θεωρεί όλα «κακά», αν δεν είναι «ιδανικά». Είναι η αντίληψη που «αθωώνει» τις ακρότητες του «Ταλιμπάν» Μπους, αφού τον εξομοιώνει με οποιονδήποτε άλλον πρόεδρο.
Είναι προφανές για οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες (και τα χιλιάδες –αντικρουόμενα– συμφέροντα εντός τους) δεν θα σταματήσουν να επωφελούνται από το γεγονός ότι είναι η μοναδική στρατιωτική (και οικονομική ακόμα) υπερδύναμη στον κόσμο. Και ότι επί Ομπάμα θα συνεχίσουν να γίνονται ιμπεριαλιστικές αγριότητες. Ότι το γεωστρατηγικό παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται με τους σκληρότερους όρους – άλλωστε για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Αμερικανών (και όχι κάποιων άλλων) εκλέχτηκε ο Ομπάμα.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί μια υπερδύναμη να διαφοροποιηθεί στην πολιτική της, ανάλογα με τις «αξίες» και το (καθόλου αμελητέο) ύφος της ηγεσίας της. Μπορεί να αγνοήσει κανείς (τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο) ότι στην κορυφή της εξουσίας στις ΗΠΑ βρίσκεται ένας εκπρόσωπος του 13% του πληθυσμού, που μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες έπρεπε να σηκωθεί από τη θέση του για να κάτσει ο λευκός, δεν είχε δικαίωμα ψήφου και βρισκόταν υπό καταδίωξη από ρατσιστές τύπου Κου-Κλουξ-Κλαν, που έφταναν πολύ συχνά στο λιντσάρισμα και στις άγριες δολοφονίες;
Μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι οι πρώτες ενέργειες του Ομπάμα –μόλις την πρώτη μέρα– ήταν να υπογράψει το κλείσιμο του Γκουαντάναμο και την κατάργηση του «εικονικού πνιγμού» ως μέσου ανάκρισης και βασανιστηρίων; Μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι η πρώτη διπλωματική διαφοροποίηση ήταν το «άνοιγμα» προς το Ιράν; Μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι αμέσως «πάγωσαν» (και οδεύουν προς κατάργηση) τα τελευταία διατάγματα Μπους, που προέβλεπαν (άκουσον, άκουσον):
-Περισσότερες εξουσίες στην αστυνομία για παρακολούθηση χωρίς εντάλματα.
Μπορεί κανείς να αγνοήσει ότι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να τεθεί στο περιθώριο ο σκοταδισμός τύπου Πέιλιν, από μια προοδευτική Αμερική που «σηκώνει κεφάλι»;
Το αν επικρατήσει αυτή η πλευρά απομένει να φανεί – θα εξαρτηθεί και από τα λάθη του Ομπάμα, που θα είναι πιθανότατα πολλά. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι στη συναυλία που προηγήθηκε της ορκωμοσίας, ο Bono μίλησε για «εκπλήρωση και του παλαιστινιακού ονείρου» (δηλαδή του «ονείρου των τρομοκρατών» στ’ αυτιά του μέσου Αμερικανού) αποτελεί μια ένδειξη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν σε μια νέα, πιο «τολμηρή» εποχή, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον κόσμο. Εκτός αν προτιμάμε την ακροδεξιά και τον ευαγγελιστή Μπους, που με τις πράξεις του και τα διάφορα “Patriot Acts” (την κατάργηση δηλαδή των αρχών του Δικαίου) «πριόνιζε» την ίδια την καρέκλα στην οποία κάθεται η Αμερική, προκαλώντας έτσι την καταστροφή της...
Οι άνθρωποι που τον έχουν δει από κοντά μιλούν για έναν «εξαιρετικά γοητευτικό» ηγέτη. Στην πολιτική μάς ενδιαφέρει να μιλάμε για ολοκληρωμένη, σφαιρική προσωπικότητα, που έχει και τις ανάλογες απόψεις. Αυτό που μας ενδιαφέρει επίσης είναι ότι μπόρεσε να κινητοποιήσει τόσους, αδιάφορους μέχρι τότε πολίτες και να επαναφέρει την πολιτική στη χώρα της «πολιτικής αφασίας». Και να κάνει έξαλλους τους διάφορους Τσακ Νόρις, της συνομοταξίας «Όπλα, Μωρά και Ιησούς»...
9°
