01. Διαμαντής Μαντζούνης
Στο «Πολύπτυχο 90 ψηφίδων» (μια καταγραφή της ημι-εξέγερσης του Δεκέμβρη) είχα συμπεριλάβει τους Ξηρούς και τον Κουφοντίνα της «17 Ν» στην ίδια κατηγορία όπου βρίσκονταν ο Κορκονέας, ο Γκοτζαμάνης, ο Καλαμπόκας κι ο Μελίστας, πράγμα που μου στοίχισε αρκετά υβριστικά και απειλητικά μέιλ. Μετά την παρά λίγο δολοφονία του αστυνομικού Διαμαντή Μαντζούνη, ας το γράψω ακόμα πιο καθαρά. Φόνος είναι κι όταν γίνεται από παρακρατικούς ή κρατικούς καταστολείς, φόνος κι όταν γίνεται από κουμπουροφόρους αριστεριστές, χωρίς άμυνα/χωρίς δίκη/χωρίς απολογία/στο σωρό/με το βολικότατο εκηβόλο (ρίχνει από μακριά) καλάσνικοφ. Είναι έξω από κάθε λογική να σκοτώνεις τον μπάτσο Χ, επειδή σκότωσε ο μπάτσος Ψ κάποιον τρίτο. Κάθε άτομο είναι υπεύθυνο για τις δικές του προσωπικές πράξεις. Ο Μαντζούνης δεν είναι Μελίστας ούτε Κορκονέας (που ούτε και στην περίπτωση Κορκονέα νοείται αυτοδικία). Ο πολιτικός αγώνας δεν μπορεί να περιλαμβάνει γενικευμένη τρομοκρατία. Δεν υπάρχουν «δεξιές» και «αριστερές» δολοφονίες. Η ανθρώπινη ζωή είναι αυταξία. Τελεία. Και το δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι παιχνίδι.
Υ.Γ. Τι να πει κανείς για τις επιχειρήσεις-σκούπα των μπάτσων που ακολούθησαν: αυτό κι αν ήταν γενικευμένη τρομοκρατία.
02. «Λάθος τηλεφώνημα»
Επειδή μπορεί να σας διέφυγε λόγω γιορτών, μπείτε στην ιστοσελίδα του «Ριζοσπάστη» και διαβάστε το διήγημα (;) «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά». Είναι ένας υποτιθέμενος μονόλογος του Κορκονέα, όπου ο θύτης δικαιώνεται σε βάρος του θύματος. Απίστευτο αλλά αληθινό. Πέραν αυτού, η αισθητική του κειμένου είναι κάτι ανάμεσα σε Μάρθα Βούρτση, Νίκο Ξανθόπουλο, προκήρυξη του ΠΑΜΕ και ομιλία του Στάλιν. Στο διαδίκτυο θα βρείτε επίσης και πολλές εύστοχες αναλύσεις για το θέμα, όπως του Κοροπούλη, του Μπουρνάζου, του Παπαθεοδώρου κ.λπ. (π.χ. «Αυγή» της 11 του Γενάρη).
03. Σαμαράς
Το σημαντικότερο σημείο του ανασχηματισμού είναι η υπουργοποίηση του Σαμαρά. Δεν είναι τόσο ότι ο άνθρωπος αυτός «πρόδωσε» τον πρωθυπουργό που τον είχε κάνει υπουργό Εξωτερικών (ο Μητσοτάκης ήταν, ήξερε απ’ αυτά...), ότι «πριόνισε» και τελικά έριξε την κυβέρνηση του κόμματός του, ότι ίδρυσε άλλο κόμμα (την «Πολιτική Άνοιξη», ντε) – αν και όλα αυτά θ’ αρκούσαν, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, για να εξαφανιστεί διά παντός κάποιος από την πολιτική σκηνή. Είναι, κυρίως, ότι ο άνθρωπος αυτός αναδείχτηκε ως επαγγελματίας εθνικόφρων, κανονικός ακροδεξιός, που οργάνωσε τα γραφικά και επικίνδυνα συλλαλητήρια για το μακεδονικό και όξυνε τις σχέσεις με τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» όσο μπορούσε, κοντολογής ένας Χριστόδουλος πριν από τον Χριστόδουλο. Τα περί Πηνελόπης Δέλτα και Οδυσσέα Ελύτη δεν τα μασάμε. Με την υπουργοποίησή του, η κυβέρνησή μας δυστυχώς έγινε ακόμα συντηρητικότερη. Να τον χαίρεται ο πρωθυπουργός του. Εμπρός για νέα Σκοπιοπέδια.
7°
