Η φωτογραφία του αγοριού να παρελαύνει ντυμένο με στολή παραλλαγής και ένα όπλο στον ώμο ήταν συγκλονιστική. Όχι γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ηλίθιοι. Υπάρχουν και είναι αρκετοί. Ήταν συγκλονιστικό το συναίσθημα γιατί αυτοί οι ηλίθιοι είναι πιστά αντίγραφα των αντίστοιχων ηλιθίων, που είναι πολλοί, και που κατοικούν στη γειτονική χώρα, ανεχόμενοι ανάλογες σκηνές στα σχολεία τους και στις γιορτές τους. Διότι ο φασισμός δεν έχει πατρίδα, αγαπητοί συμπολίτες. Ούτε επιλέγει εθνικότητες και φυλές.
Η χώρα, έτσι όπως τα έφερε η μοίρα, δηλαδή η ιστορία για να είμεθα ακριβείς, βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά βασανιστικό σταυροδρόμι. Απόδειξη τρανή η αντίδραση στο εξαιρετικής έμπνευσης κείμενο του Δημήτρη Φύσσα στην A.V. περί των «Πετυχημένων μύθων για την 25η Μαρτίου». Ο φίλος Δημήτρης αναφέρθηκε στα απολύτως αυτονόητα. Οι αντιδράσεις, οι περισσότερες, των αναγνωστών του ήταν επίσης, δυστυχώς, αυτονόητες. Η ανοησία είναι ανίκητη, συμπεραίνουν με ψυχραιμία οι σοφοί απανταχού γης. Είναι και άκρως επικίνδυνη, συμπεραίνουν οι αποδέκτες της ανοησίας. Τελικά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φιλοσοφικό δίλημμα. Ο σύγχρονος ελληνισμός καλείται να επιλέξει μεταξύ ανοησίας και προόδου. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα επιλέξει την πρόοδο. Είναι πιο εύκολο να αγκαλιάσει την ανοησία.
Παράλληλα με τις πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις τις δύο εβδομάδες που πέρασαν, ο σύγχρονος ελληνισμός ασχολήθηκε με στατιστική ακρίβεια με ζητήματα που αντανακλούν την πραγματική κατάσταση της χώρας. Την ένοπλη εισβολή ενός Ρώσου με ελληνικό όνομα στην Τούμπα, τη διά εισαγγελικής αποφάσεως εμπλοκή ενός έλληνα εφοπλιστή - εκδότη σε υπόθεση διακίνησης, αγοράς και αποθήκευσης ηρωίνης, την εμπλοκή πολιτικών στο σκάνδαλο Novartis, την εμπλοκή ενός ευρωπαίου Επιτρόπου, πρώην υπουργού, στη δικογραφία για το σκάνδαλο με τα εμβόλια (η δικογραφία έφθασε στη Βουλή) και με τη διακοπή - επανεκκίνηση του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Επίσης το πανελλήνιο, για λόγους που δεν έχουν ακόμη διαλευκανθεί, ασχολήθηκε τουλάχιστον από περιέργεια και με τον βασανισμό ενός μικρού σκύλου από δύο υπερήφανους κατά τα άλλα έλληνες φαντάρους κάπου στην Κόνιτσα.
Προφασιστείτε όλοι εσείς οι νεοφιλελέ, ξενέρωτοι φιλο-ευρωπαίοι, εθνοπροδότες, όσοι εν πάση περιπτώσει έχετε απομείνει σε αυτή τη χώρα, πως για μία στιγμή δεν είστε πολίτες αυτού του κράτους και πως ζείτε σε ένα μεταγενέστερο χρόνο. Φανταστείτε πως διαβάζετε κάποιο αρχείο μετά από δεκάδες, εκατοντάδες χρόνια, με ενημερωτικές ιστοσελίδες από την Ελλάδα του 2018. Σκεφτείτε πως πληροφορείστε την επικαιρότητα μεταξύ της 15ης και της 30ης Μαρτίου αυτού του έτους. Σε πιο συμπέρασμα θα καταλήγατε; Προσθέστε πως ο επιμελής αναγνώστης του μέλλοντος θα έκανε τον κόπο να μελετήσει και την επικαιρότητα κατά την ίδια περίοδο η οποία όμως αφορά τη γειτονική χώρα, την Τουρκία. Ποιο θα ήταν το τελικό συμπέρασμα;
Στην Ελλάδα του 2018 και την εβδομάδα που πέρασε, μία έρευνα κοινής γνώμης κατέδειξε πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες (αυτό τι σου λέει;) με ένα πολύ πειστικό ποσοστό θεωρούν πως ο Πούτιν είναι ο πολιτικός που προτιμούν. Ήταν πρώτος στις προτιμήσεις. Ο Φρόιντ προφανώς σκίζει τα διπλώματά του. Ή, αντίθετα, χαμογελά με συγκατάβαση. Μάλλον το δεύτερο θα συμβαίνει. Εδώ η τεχνητή νοημοσύνη σηκώνει τα χέρια ψηλά, αφού η κοινή νοημοσύνη έχει ήδη ακυρωθεί. Κάτι είχε πει o Steven Hawking για τους ανθρώπους. «Είμαστε ένα εξελιγμένο είδος μαϊμούδων σε έναν ασήμαντο πλανήτη ενός μέτριου αστέρα, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε το Σύμπαν. Αυτό μας κάνει ιδιαίτερα σημαντικούς». Το δεύτερο σκέλος αφορά δυστυχώς πολύ λίγους. Το πρώτο σκέλος αφορά την πλειοψηφία. Όποιος αρνείται να αντικρίσει την αλήθεια της ιστορίας ανήκει στην πλειοψηφία. Αν τολμά να συνδιαλλαγεί μαζί της (με την ιστορία) τότε πρέπει να είναι απλώς δυστυχής. Μέσος δρόμος δεν φαίνεται να υπάρχει, αγαπητέ φίλε Δημήτρη Φύσσα. Αναφέρομαι στον γονιό, τον δάσκαλο ή τον νηπιαγωγό που έντυσε φανταράκι το αγόρι και το έστειλε να παρελάσει στην Αλεξανδρούπολη με ένα όπλο, πλαστικό προφανώς, μεγαλύτερο από το μπόι του. Τι μυαλά μπορεί να κουμαντάρει αυτός ενήλικας. Όμως το ερώτημα δεν απευθύνεται σε αυτόν τον συγκεκριμένο γονέα ή εκπαιδευτικό. Απευθύνεται σε εκείνους οι οποίοι αισθάνθηκαν κύμα υπερηφάνειας αντικρίζοντας τη φωτογραφία. Και σε εκείνους που το χειροκροτούσαν. Ο πιτσιρικάς δεν ψηφίζει. Ακόμη. Οι άλλοι όλοι ψηφίζουν.
