Η επίλυση του προβλήματος της ονομασίας της FYROM -που κοντεύει σχεδόν τις τρεις δεκαετίες- είναι ένα «παιχνίδι» που δεν αφορά μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη. Μπορεί η Ελλάδα και η πΓδΜ να είναι οι έχοντες την διαφορά, γύρω όμως από αυτή στήνεται ή έστω παίζεται ένα παιχνίδι με πολλούς παίκτες, τα συμφέροντα των οποίων δεν συμπίπτουν.
Στο πρώτο επίπεδο της διαφοράς αυτής καθ’ εαυτής, έχει διαμορφωθεί -για διάφορους λόγους- το κλίμα για να επιτευχθεί μια βιώσιμη λύση στην βάση των αποφάσεων της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008. Η εθνική γραμμή που διαμορφώθηκε τότε, έχει, ως κεντρικό της σημείο, την αποδοχή σύνθετης ονομασίας που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό και για κάθε χρήση (erga omnes).
Μέχρι τώρα και ενώ οι διαπραγματεύσεις θα έπρεπε να προχωρήσουν τάχιστα, εκμεταλλευόμενοι το ευνοϊκό momentum και να καταλήξουμε σε μια σύνθετη ονομασία έτσι ώστε να συμβάλουμε στην σταθεροποίηση της περιοχής και στη μετατροπή της ταχύτερα σε έναν σημαντικό δρόμο εμπορίου και ενέργειας, η κυβέρνηση φαίνεται να προσπαθεί όχι να λύσει το πρόβλημα, αλλά να αναδείξει τις εσωτερικές αντιφάσεις της ΝΔ, που υπάρχουν και θα εμφανιστούν εντονότερες.
Ταυτόχρονα όμως γύρω από την ονομασία και τελικά την ένταξη της πΓδμ στο ΝΑΤΟ υπάρχουν ευρύτερες γεωπολιτικές επιδιώξεις και η συσχέτισή τους με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι.
Σε επίπεδο κρατών συναντούμε τα συγκρουόμενα συμφέροντα των δυτικών κρατών από την μία και της Ρωσίας από την άλλη. Τα δυτικά κράτη θα επιθυμούσαν την ένταξη των κρατών στης Ευρωατλαντικές δομές κάτι που θα σήμαινε την σταθερότητα της περιοχής και την προσήλωσή της στα δυτικά πρότυπα. Από την άλλη πλευρά η Ρωσία θα επιθυμούσε την αποτροπή της εξέλιξης αυτής και την αύξηση της δικής της επιρροής στην περιοχή. Αναφορές των υπηρεσιών της FYROM που διέρρευσαν στον τύπο αναφέρουν πως υπήρξε ενεργός ανάμειξη των Ρωσικών μυστικών υπηρεσιών προς την κατεύθυνση αυτή. Τέλος ας αναφέρουμε το αυξημένο ενδιαφέρον της Κίνας για την περιοχή, καθώς, αποτελεί τμήμα του εμπορικού δρόμου που οδηγεί στην κεντρική Ευρώπη.
Μεγάλο ενδιαφέρον-από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης-αφορά στη δυνατότητα συγκερασμού των ισορροπιών μεταξύ των εξωτερικών παραγόντων και του εθνικού συμφέροντος. Ειδικά μάλιστα αν αυτές εμπλέκονται άμεσα με τις ελληνικές πολιτικές ισορροπίες.
Στην Ελληνική πλευρά όμως, εκτός από όσους -είτε από άποψη είτε από μικροπολιτικούς υπολογισμούς- προσπαθούν να ματαιώσουν την επίλυση του προβλήματος θα μπορούσε κάποιος -τουλάχιστον- να διερωτηθεί για τον ρόλο που έχουν και θα έχουν, συγκεκριμένα πρόσωπα -και τα δίκτυά τους. Πρόσωπα που έχουν σωρεύσει επιρροή μέσω της αυξανόμενης συμμετοχής τους στον αθλητισμό, σε μέσα ενημέρωσης,στο πολιτικό σύστημα καθώς και στην τοπική οικονομία. Ιδιαίτερο δε ενδιαφέρον έχει η στάση των νέων μελών της ελίτ που αντικατέστησε όσους βγήκαν ηττημένοι από την οικονομική κρίση και που πολλές φορές, όπως έχει επισημανθεί στον τύπο, έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και επιδιώξεις όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο.
Πέρα από τις -κάθε είδους και απόχρωσης- εθνικιστικές ομάδες οποίες αντιτίθενται σε οποιαδήποτε λύση ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο εντάσεις και διλήμματα που έχουν ξεπεραστεί, χθες και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος πήρε θέση εναντίον οποιασδήποτε λύσης που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, ενώ ο ισχυρός κυβερνητικός εταίρος, οι ΑΝΕΛ, δυσκολεύεται ανάμεσα στην αναγκαιότητα στήριξης της κυβερνητικής ρητορικής και σε προηγούμενες δεσμεύσεις τους.
Θα καταφέρει τελικά η κυβέρνηση να κρατήσει τη χώρα σταθερά στις αρχές και τις αξίες μιας ανοιχτής, ευρωπαϊκής κοινωνίας ή θα την εγκλωβίσει για ακόμη μερικές δεκαετίες στην βαλκανική αβεβαιότητα, υποκύπτοντας σε ανομολόγητα συμφέροντα φίλων και αναπόδεικτων συμμάχων.
Θα προχωρήσει λοιπόν μέχρι τέλους ή θα σταματήσει με την ανάδειξη των διαφορών στην πιεζόμενη αξιωματική αντιπολίτευση;
Δικαιούμαστε να πιστεύουμε -χωρίς να το ευχόμαστε -πως η διαχείριση της υπόθεσης αυτή θα καταλήξει σε μια ακόμα χαμένη ευκαιρία ή ακόμα χειρότερα σε μια ακόμα αποτυχημένη διαχείριση από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γιατί όπως έγραψε ο Ίψεν το μεγάλο μυστικό της εξουσίας είναι να μη θέλεις ποτέ να κάνεις περισσότερα από όσα μπορείς να πετύχεις.
11°
