Ονομάζεται Sigurður Hjartarson, είναι συνταξιούχος γυμνασιάρχης και ιδιοκτήτης του μοναδικού μουσείου στον κόσμο που είναι αφιερωμένο στο ανδρικό σεξουαλικό όργανο. Το Φαλλολογικό Μουσείο της Ισλανδίας χρονολογείται από το 1997 και είναι σίγουρα ένας πολύ καλός λόγος για να επισκεφτείτε το Ρέικιαβικ. Φιλοξενεί πάνω από 280 δείγματα από 93 διαφορετικά είδη ζώων, ενώ ο ιδιοκτήτης του υποστηρίζει ότι η συλλογή του περιλαμβάνει ένα δείγμα από κάθε είδος θηλαστικού που ζει στην Ισλανδία – τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα. Τα εκθέματα κυμαίνονται σε μέγεθος από τα δύο χιλιοστά ενός χάμστερ (οι επισκέπτες το θαυμάζουν μέσω μεγεθυντικού φακού) μέχρι το κολοσσιαίο παλαμάρι της μπλε φάλαινας που φτάνει σε μήκος το 1 μέτρο και 70 εκατοστά και σε βάρος τα 70 κιλά!
Το σήμα κατατεθέν του μουσείου
Το ενδιαφέρον του Sigurður για η συγκεκριμένη συλλογή ξεκίνησε από μικρή ηλικία όταν μάζευε καμουτσίκια φτιαγμένα από τα «ιδιαίτερα» σφαγμένων ταύρων. Χρόνια αργότερα ένας συνάδελφος προσφέρθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου να του προσφέρει τα όργανα των ζώων που έσφαζαν στο χωριό του. Ήταν αυτός που του έβαλε την ιδέα να αρχίσει να προμηθεύεται ο ίδιος τα τρόπαιά του από κυνηγούς, σφαγεία και φαλαινοθηρικούς σταθμούς. Καθώς δεν είχε σχετικές γνώσεις, έμαθε μόνος του πως να τα συντηρεί στην πράξη: Κάποια εκθέματα του μουσείου είναι ταριχευμένα, ενώ άλλα διατηρούνται στη φορμόλη. Oρισμένα έχουν γίνει καπνιστά, παστά ή ακόμα και τουρσί! Ο ίδιος διευκρινίζει ότι κανένα ζώο δεν σκοτώθηκε με σκοπό να του πάρουν τα όργανα για το μουσείο. Η συλλογή του περιλαμβάνει και εκθέματα που έχει αγοράσει από το εξωτερικό, όπως η (τεράστια) μαλαπέρδα ενός ελέφαντα, το ματζαφλάρι μιας καμηλοπάρδαλης και η τσουτσού μιας πολικής αρκούδας.
Το πέος ενός ελέφαντα. Το αμπαζούρ δίπλα είναι φτιαγμένο από το όσχεο ενός ταύρου!
Το μουσείο –που προσελκύει γύρω στους 11 χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, το 60% γυναίκες– είναι μια καθαρά οικογενειακή επιχείρηση. Εδώ και λίγα χρόνια τη διαχείριση έχουν αναλάβει οι δύο γιοι του Sigurður, ενώ ο ίδιος επιμένει πως η δημιουργία του θα ήταν αδύνατη χωρίς την κατανόηση της γυναίκας του που – μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος για να στεγάσει τα εκθέματα– ήταν αναγκασμένη για χρόνια να συμβιώνει με την ανορθόδοξη συλλογή. Σκοπός του μουσείου είναι να εκτιμήσουν οι επισκέπτες με τα ίδια τους τα μάτια την απίστευτη διαφορετικότητα και ποικιλομορφία που παρατηρείται στη φύση. Η εξέλιξη των ζωϊκών ειδών κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών είχε σαν αποτέλεσμα να εξελιχθεί ανάλογα και το όργανο που επιτελεί κατά το ήμισυ τη διαδικασία της αναπαραγωγής.
Ο φαλλός αναπτύχθηκε για πρώτη φορά στους ωκεανούς σαν μετεξέλιξη κάποιου πτερυγίου. Με αυτόν τον τρόπο αντί να ψεκάζουν με το σπέρμα τους τα ωάρια που έχει εναποθέσει το θηλυκό πάνω σε βράχια ή φύκια (όπως κάνουν ακόμα τα ψάρια), τα αρσενικά μπορούσαν να «στοχεύουν» κατευθείαν τα ωάρια μέσα στο σώμα του θηλυκού. Από τη μεριά τους τα θηλυκά μπορούσαν έτσι να επιλέξουν ποιος από τους πιθανούς μνηστήρες τους επιθυμούσαν να τις γονιμοποιήσει. Η προσαρμογή του ανδρικού οργάνου στις ιδιαίτερες συνθήκες που αντιμετωπίζει το κάθε είδος έχει σαν αποτέλεσμα μια τεράστια ποικιλία σχημάτων και μορφών: Κάποιοι φαλλοί είναι σκεπασμένοι με τρίχωμα, ορισμένοι καλύπτονται από αγκίστρια, ενώ κάποιοι άλλοι ξεπροβάλλουν μέσα από μια δερμάτινη θήκη (την πόσθη).
Σε στύση κάποιοι είναι σκληροί και άκαμπτοι, ενώ στα θαλάσσια θηλαστικά διατηρούν μια λαστιχένια ευλυγισία. Κάποιοι γεμίζουν με αίμα ή λυμφατικό υγρό, ενώ ορισμένα τυχερά είδη μπορούν να προκαλούν τη στύση κατά βούληση χάρη σε ένα ειδικό οστό. Μάλιστα ο άνθρωπος είναι ένα από τα ελάχιστα πρωτεύοντα που δεν διαθέτει τέτοιο οστό (γκαντεμιά). Τα μαρσιποφόρα έχουν διχαλωτούς φαλλούς, ενώ το πέος ενός από αυτά –της έχιδνας– έχει τέσσερα κεφάλια (πράγμα που σημαίνει ότι κάθε συνουσία της έχιδνας μπορεί να θεωρηθεί όργιο). Το μέγεθος σε σχέση με το σώμα του ζώου επίσης ποικίλλει σε εξαιρετικό βαθμό, από το πέος του γορίλα που μετά βίας φτάνει τα πέντε εκατοστά μέχρι το σεξουαλικό όργανο της αχιβάδας που –καθώς δεν μπορεί να μετακινηθεί– έχει αναπτύξει ένα σωληνάριο που μπορεί να φτάσει οκτώ φορές το μήκος της. Φαλλό δεν διαθέτουν τα περισσότερα πτηνά, εξαίρεση όμως αποτελεί η πάπια που διαθέτει όργανο σε σχήμα τιρμπουσόν: Καθώς ο βιασμός είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στις πάπιες, οι θηλυκές έχουν αναπτύξει έναν λαβυρινθώδη κόλπο που μπορεί να αποβάλλει το σπέρμα ανεπιθύμητων εισβολέων (τώρα ξέρουμε για ποιο λόγο ο Ντόναλντ εκνεύριζε μονίμως την Νταίζη).
Στο μουσείο δεν εκτίθενται μόνο ζωϊκά εκθέματα αλλά και έργα τέχνης ή διακοσμητικά για το σπίτι εμπνευσμένα από το ανδρικό σεξουαλικό όργανο. Ένα γλυπτό που τραβάει την προσοχή των επισκεπτών (κεντρική φώτο) παρουσιάζει στη σειρά και με εξαιρετική ανατομική λεπτομέρεια τα μαρκούτσια των δεκαέξι παικτών της ισλανδικής ομάδας του χάντμπολ, που έγιναν εθνικοί ήρωες όταν κέρδισαν το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008 (από τις ελάχιστες διακρίσεις που έχει πετύχει αυτή η πολύ μικρή σε πληθυσμό χώρα σε θερινούς αγώνες). Το γλυπτό έχει φιλοτεχνήσει η κόρη του Sigurður, αλλά η ίδια επιμένει ότι είναι προϊόν της φαντασίας της και ότι οι παίκτες δεν χρειάστηκε να βρεθούν σε στύση για να προμηθεύσουν τα... εκμαγεία. Και μια που μιλάμε για την Ισλανδία, ενδιαφέρον έχει και το φολκλορικό τμήμα του μουσείου που φιλοξενεί τα όργανα διάφορων θρυλικών πλασμάτων όπως οι γοργόνοι, οι καλικάντζαροι και τα ξωτικά.
Πέρα από τα γλυπτά όμως, ένα έκθεμα που λείπει από το μουσείο είναι ένας πραγματικός ανθρώπινος φαλλός. Πριν κάποια χρόνια ένας ξακουστός ερωτύλος που αποδήμησε σε ηλικία 95 ετών κληροδότησε το όργανό του στο μουσείο, η διαδικασία της ταρίχευσης όμως απέτυχε οικτρά. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις δότες από το εξωτερικό πρόθυμοι να διαθέσουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν μετά θάνατον: ένας άγγλος, ένας γερμανός και ένας αμερικάνος. Το ίδιο δηλώνουν ότι σκοπεύουν να κάνουν ο Sigurður και οι γιοι του...
16°
