Η ταλαιπωρία της μέρας. Κάτι μπανάλ, ούτε που αναστενάζουν πια οι άνθρωποι. Ανεβαίνοντας από Ομόνοια τη Σταδίου, λέει ο οδηγός του τρόλεϊ, έχει πορεία θα στρίψουμε Ακαδημίας. Εντάξει, και τι έγινε; Ρουτίνα. Εννοεί, θα στρίψει από το στενό, την Πεσμαζόγλου, που κάνει ένα τέταρτο μόνο να καταφέρει να χωθεί μέσα.
Κατεβαίνω εγώ εκεί, να πάω με τα πόδια. Συναντάω και την πορεία, είναι 150 άτομα, με ομπρέλες για τον ήλιο, σωστούς τους βρίσκω. Έχουν τη ντουντούκα τους, περπατούν αργά και βασανιστικά (για τους οδηγούς που απέκλεισαν) Τους προσπερνάω, βλέπω και το πανώ, «Βοήθεια στο σπίτι». Πρέπει να είναι κάποια υπηρεσία του Δήμου. Συμβασιούχοι προφανώς, γιατί να μη διεκδικήσουν μονιμότητα; Είναι κεφάτοι, τραγουδάνε. Βάζουν στιχάκια στο γνωστό σκοπό του γιούπι- γιάγια. Πήγανε στις τράπεζες, κάτι τέτοια λένε.
Μπορεί να είναι απλήρωτοι οι άνθρωποι. Αλλά όχι, γιατί το γυρίζουν στην πρόζα, φωνάζουν «Το Βοήθεια είναι εδώ/ ενωμένο- δυνατό» κι αμέσως το ξανασκέφτονται: «Το Βοήθεια είν’ εδώ/ και θα γίνει μόνιμο!» Αυτό το φωνάζουν πιο δυνατά, πιο άγρια.
Έφτασα στην Κλαυθμώνος, ο δρόμος είναι έρημος, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Αστυνομία κλείνει το κέντρο τόσο πρόθυμα για κάθε συγκέντρωση, όσο μικρή και να είναι. Τι κέρδος έχει απ’ αυτό, κάποιο κέρδος θα έχει, δεν μπορεί. Τώρα πια είμαι πολύ δύσπιστη με όλ’ αυτά. Τυχαία δεν γίνεται τίποτε, αλλά δεν βγάζω συμπέρασμα. Οι «Βοήθεια» από πίσω συνεχίζουν να απειλούν ότι θα γίνουν μόνιμοι, και τι άλλο είναι παρά απειλή αυτή η κραυγή, στην ταλαιπωρημένη πόλη που υφίσταται χρόνια τώρα τη συνδικαλιστική δύναμη του καθενός με διάφορες συνέπειες, κι ύστερα την πληρώνει κι από πάνω; Έχει ξεχαστεί το ΑΣΕΠ, όπως και η υπογραφή που βάζουν οι συμβασιούχοι στη σύμβαση τους. Τώρα έχουν μαζί την Αστυνομία, που κλείνει τους δρόμους, για να περάσουν και να απειλήσουν. Τώρα έχουν την απάθεια μας, τους σιωπηλούς υπολογισμούς μας, έχουν τη δόση που θα πάρουμε, έχουν κι αυτοί την ελπίδα τους, το πείσμα τους, να γίνουν μόνιμοι.
Αυτός είναι ο δρόμος μας. Κάτι σαν ιερά οδός των διεκδικήσεων από το κράτος. Όπως τότε που η Κλαυθμώνος γέμιζε κλαυθμούς και της έμεινε το όνομα. Ακόμα είναι πλατεία κλαυθμώνος και οδυρμώνος. Τώρα όμως δεν κλαίνε αυτοί, τώρα πρέπει να κλάψουμε εμείς οι υπόλοιποι. Ανεβαίνουν οι συμβασιούχοι, φωνάζουν γενναία, κι άλλοι υπάλληλοι, κι άλλοι διεκδικητές, κι άλλοι μόνιμοι, κι άλλο χρέος του κράτους, κι άλλη πίεση. Κάποια τροπολογία να γίνει. Όχι ΑΣΕΠ, είναι καπιταλιστικό, είναι αντιδραστικό. Και δεν οργανώνει πορείες, αν και ποτέ δεν ξέρεις.
Τυχαία, όταν κανείς δεν θέλει να περάσει, κανένα ισχυρό σωματείο κρατικών υπαλλήλων με την ευρεία έννοια, αφήνουν και κανα τρόλεϊ, κανα λεωφορείο. Αλλά ο δρόμος τους ανήκει. Ποτέ κανείς συνδικαλισταράς δεν πρότεινε να μην κλείσει η έρμη η Σταδίου, να παρελάσουν δίπλα στ’ αυτοκίνητα, να τους βλέπουμε κιόλας, να τους συμπαθήσουμε ίσως. Βοήθεια στο σπίτι δίνουν, κάτι χρήσιμο, να σκεφτούμε το αίτημα τους.
Όμως έχει τελειώσει η περίοδος της συμπάθειας. Τώρα όλοι θέλουν να ενσπείρουν φόβο, να μας τρομάξουν, είναι ισχυροί, να λέμε, πρέπει να τους πληρώσουμε κι αυτούς μαζί με τους άλλους. Βοήθεια στο δρόμο δεν υπάρχει. Βοήθεια στην κυκλοφορία δεν νοείται.
8°
