Πέμπτη γύρω στις οκτώ το βράδυ. Ανεβαίνω την Πειραιώς για να πιάσω τη Σταδίου. Μετά την Ομόνοια, σκοτάδι. Τα ρολά κατεβασμένα στα κλειστά άλλωστε μαγαζιά. Φως ελάχιστο. Κλαυθμώνος. Στρίβω αριστερά στη Χρήστου Λαδά για να παρκάρω. Καταλήγω και πάλι στο υπόγειο πάρκινγκ της πλατείας. Μπαίνω. «Βελιγράδι στον πόλεμο» σχολιάζει χαμηλόφωνα η σύντροφός μου. Μια διάχυτη μυρωδιά αμμωνίας. «Δέκα ευρώ» λέει βαριεστημένα ο υπάλληλος. Είναι η ταρίφα. Ανεβαίνω στην πλατεία. Δύο κλούβες είναι παρκαρισμένες. Οι άνδρες των ΜΑΤ σε χαλαρή στάση με τις ασπίδες παρά πόδα και τα κράνη ακουμπισμένα. Καπνίζουν.
Τραβάω για τον Ιανό. Η Μαργαρίτα Μαντά παρουσιάζει το βιβλίο της με το ημερολόγιο καταστρώματος από τα γυρίσματα της ταινίας «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Πηγαίνω προς το περίπτερο της Κολοκοτρώνη. Τα άλλα είναι κλειστά. Τα καμένα κουφάρια απέναντι φαντάζουν απειλητικά, έχουν βάλει και κάτι προστατευτικά. Ανάβω τσιγάρο στη μέση της Σταδίου. Τόσο ασφαλής αισθάνομαι. Δεν περνούσε ούτε ένα αυτοκίνητο, δέκα και τέταρτο το βράδυ. Μου προτείνουν ποτό σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια. Άσε καλύτερα, απαντώ. Τα λεφτά που είχα στην τσέπη δεν έφταναν ούτε για να αγοράσω το βιβλίο της Μαργαρίτας. «Μια άλλη φορά» λέω αμήχανα.
Σάββατο βράδυ. Λυρική Σκηνή. Είναι η πρεμιέρα της παράστασης με τη χορογραφία που βασίζεται στη μουσική της Καραΐνδρου και το βλέμμα του Αγγελόπουλου. Σκηνογράφος η κόρη του, η Κατερίνα. Είναι η πρώτης της προσωπική δουλειά. Παρκάρω στην Ασκληπιού. Κατεβαίνω με βήμα ταχύ. Μια ηλικιωμένη κυρία στήνει το «σπιτικό της» για το βράδυ στην είσοδο ενός κτιρίου. Στρίβω δεξιά στην Ακαδημίας. Περνώ απέναντι. Μπροστά από το περίπτερο, στη γωνία, ένας άλλος άστεγος αναπαύεται ακούγοντας μουσική από ένα ραδιοφωνάκι. Επέλεξε το μέρος αυτό διότι τα φώτα του περιπτέρου εγγυώνται κάποια ασφάλεια, σκέφτηκα.
Στα πέντε μέτρα ο κόσμος ετοιμάζεται να εισέλθει στη Λυρική. Φώτα, φασαρία, σεκιούριτι. Η παράσταση είναι ευρηματική. Βγαίνω έξω. Καμιά δεκαριά ρομά παίζουν βαλσάκια στο ακορντεόν. Από την Καραΐνδρου στην Τσιτσόρνια. «Εδώ είναι Βαλκάνια» ψιθυρίζω στη σύντροφό μου. Ο υπεύθυνος ασφαλείας τούς διώχνει. Κρίμα. Ήταν η μόνη ζωντανή νότα εκεί έξω στην Ακαδημίας.Ανεβαίνω για το σπίτι του Μήτσου. Στη γωνία είναι παρκαρισμένο ένα ταλαιπωρημένο σκαρί αυτοκινήτου. Στο εσωτερικό του ο ιδιοκτήτης κουβαλά την «προίκα» του. Είναι το σπίτι του. Θα περάσει το βράδυ του στο στενό του Κολωνακίου.
Δευτέρα. Δέκα μάνατζερ πολυεθνικών συναντούν τον Κώστα Χατζηδάκη. Απαιτούν κατώτατο μισθό από 250 έως 300 ευρώ με εργασία τεσσάρων ή πέντε ημερών την εβδομάδα. Υπ’ αυτούς τους όρους θα μπορούσαν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Ακόμη δεν φτάσαμε στον πάτο. Έχουμε κι άλλο δρόμο.
Δευτέρα βράδυ ο Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι στέλνει τελεσίγραφο στον Μπέπε Γκρίλο. «Ή με στηρίζεις ή πάμε για νέες εκλογές» του λέει επί της ουσίας. Είναι δύσκολο να κάνεις λογαριασμό. Πόσο σίγουρο είναι άραγε ότι ο Γκρίλο θα θριαμβεύσει σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση; Πόσο σίγουρο είναι ότι ο Μπερλουσκόνι δεν θα ενισχυθεί κάνοντας εκ νέου την έκπληξη; Τι εγγυήσεις υπάρχουν ότι ο μέσος Ιταλός ψηφοφόρος δεν θα φερθεί ακόμη συντηρητικότερα σε μία νέα προσφυγή στις κάλπες; Στην Πάτρα κάτι μαθητές Λυκείου αποφάσισαν να ακολουθήσουν την προτροπή της νέας συμπαθέστατης έκφρασης «Con Los Terroristas», το Harlem Shake.
Ο τρελός χορός κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Ο διευθυντής του σχολείου τούς απέβαλε. Στο Κάιρο κάποιοι νεαροί που αντιμάχονται τους φανατικούς μουσουλμάνους ακολούθησαν την ίδια συνταγή. Η αστυνομία τούς συνέλαβε. Στην Αυστραλία κάποιοι μεταλλωρύχοι χόρεψαν με πάθος για λίγα δευτερόλεπτα σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η εταιρεία τούς απέλυσε. Είναι προφανές πως ο ξέφρενος χορός τρομάζει τους παπάδες, τους μπάτσους, τους διευθυντές των σχολείων και τους managers. Είναι προφανέστερο πως αυτή η μέθοδος συμπυκνωμένης διαμαρτυρίας γοητεύει τους νέους, ενδεχομένως και τους λιγότερο νέους. Είναι απίστευτη η δύναμη που εκλύεται από ένα video μέσω YouTube. Είναι πιο απίστευτος ο τρόμος που αισθάνονται τα στηρίγματα των... θεσμών.
Κυριακή βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η γνώριμη φωνή από την Ιπποκράτους. Ρώτησα εγώ, ο αφελής, «μα πώς εξηγείται ότι οι σύνεδροι υποδέχτηκαν με περισσή θέρμη και παρατεταμένο χειροκρότημα τον Γιώργο Παπανδρέου εν μέσω βενιζελικής πλειοψηφίας;». Εισέπραξα μια απολύτως πληρωμένη απάντηση: «Μα, ο Καρχιμάκης έφερε μαζί του χίλιους κλακαδόρους οι οποίοι χειροκρότησαν, φώναξαν και μετά αποχώρησαν». Το πρόβλημα δεν είναι οι κλακαδόροι του Γιώργου.
Το πρόβλημα είναι οι χίλιοι κλακαδόροι που έφερε μαζί του λίγο αργότερα ο Νίκος Ανδρουλάκης, το «νέο αίμα» του ΠΑΣΟΚ, ο πολλά υποσχόμενος, ο επικρατέστερος για το αξίωμα του Γραμματέα του κόμματος. Ποια ακριβώς είναι η... «νεωτερικότητα» του Νίκου Ανδρουλάκη; Σε τι έγκειται το νέο πνεύμα και η νέα πολιτική πρόταση του νέου αυτού ανθρώπου που επαγγέλλεται τη ριζική αλλαγή νοοτροπίας στο ημιθανές ΠΑΣΟΚ; Σε τι διαφέρει ο Νίκος Ανδρουλάκης από τον Μιχάλη Καρχιμάκη ή τον Φίλιππο Πετσάλνικο; «Το συνέδριο τελικά διεσώθη» μου είπε η γνωστή φωνή της Ιπποκράτους, από τον... Σουλαδάκη. Συγχαρητήρια. Η ανανέωση είναι προφανής. Η ενότητα επίσης.
Χθες, Τετάρτη, ο Αλέξης Τσίπρας θα βρισκόταν εντός της «Γκρίζας Ζώνης» που ακούει στο όνομα «Ίδρυμα Καραμανλή» προκαλώντας φλύκταινες στον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζει εμφάνιση στο «London School of Economics». Ο Δημήτρης Στρατούλης μετά βίας διατηρεί την ψυχραιμία του. Η Ρένα Δούρου πανηγυρίζει ομού μετά του Δημήτρη Παπαδημούλη. Ο Γιάννης Δραγασάκης έχει πάρει τα επάνω του. Ο Σταθάκης, επίσης. Άντε, με το καλό και στο «Ίδρυμα Αντενάουερ».
13°
