Πέμπτη 30 Οκτωβρίου γύρω στις 8.45 μ.μ. Έχω γυρίσει κουρασμένος σπίτι και ψάχνω για τις ειδήσεις. Και ξαφνικά πέφτω σε ένα ντοκιμαντέρ της ΕΤ1 που με καθηλώνει. Φευγαλέα βλέπω τη λέξη «Στίγμα» και ακούω να ξετυλίγονται ανθρώπινες ιστορίες. Οι συγγενείς των θυμάτων της 17Ν μιλούν με τρόπο φυσικό και αβίαστο για τον πόνο, τη θλίψη και την οργή που ένιωθαν όλα αυτό τα χρόνια. Άνθρωποι θύματα αντίπαλων ιδεολογιών, λανθασμένων αντιλήψεων, στρεβλών απόψεων, άνθρωποι που τους χτύπησε κάτι μεγαλύτερο από την καθημερινότητά τους, άνθρωποι που έμειναν για χρόνια πονεμένοι και απορημένοι ακούγοντας δίπλα τους όλους τους όλους Έλληνες να «ξέρουν», να «γνωρίζουν», να έχουν άποψη και κατανόηση (για τα κίνητρα των δολοφόνων).
Αυτοί οι άνθρωποι -και χρησιμοποιώ επίτηδες συνέχεια τη λέξη «άνθρωποι»- κάποια στιγμή ένωσαν τον πόνο τους και με τρόπο αξιοπρεπή και περήφανο αποφάσισαν να μιλήσουν για όλα αυτό τα οποία για πολλά χρόνια η ελληνική υποκρισία εμπόδιζε να ακουστούν.
Παρακολουθώ και συγκινούμαι, εξοργίζομαι για την αδιαφορία μας όλα αυτό τα χρόνια, χαίρομαι για την ΕΤ1 που τολμά και δείχνει αυτό το ντοκουμέντο, την καταγραφή των κοινών προσπαθειών αυτών των ανθρώπων να ακουστεί και η δική τους, μοναδική άποψη. Μετά αναρωτιέμαι: «Θα τολμούσε ποτέ η ΕΤ να δείξει αυτό το ντοκιμαντέρ εάν δεν είχαν συλληφθεί τα μέλη της 17Ν και εάν δεν είχαν αποκαλυφθεί τα πραγματικά τους πρόσωπα;» ψάχνω τις κυριακάτικες εφημερίδες και δεν βρίσκω στο τηλεοπτικά πρόγραμμα προαγγελία της εκπομπής.
Ακούω τους ανθρώπους, παιδιά, σύζυγοι, αδέρφια, να μιλούν. Να λένε πράγματα απλά: πώς λέγονται, πότε έγινε η δολοφονία των αγαπημένων τους προσώπων, πώς ήταν η τελευταίες στιγμές πριν από τον θάνατο, πως αισθάνονται ενοχή, στεναχώρια και θυμό. Αντιπαραθέτουν τίτλους των εφημερίδων της εποχής, των δημοκρατικότερων και κοινωνικά ευαίσθητων (ξέρετε), που αναφέρονται σε τιμωρούς, εκτελεστές, εκδικήσεις. Μας δείχνουν την -25 χρόνια μετά την πρώτη δολοφονία της 17Ν- σιωπηλή διαμαρτυρία που διοργάνωσαν τον Δεκέμβριο του 2001 στην πλατεία Συντάγματος. «Εκείνη την ημέρα ήρθαν και σταθήκανε μαζί μας 3.000 άνθρωποι να μας συμπαρασταθούν», λέει μια σύζυγος και μητέρα, δεν Θυμάμαι, και μοιάζει να αισθάνθηκε ξανά, και για πρώτη φορά μετά το μοιραίο, περήφανη και ευτυχισμένη.
Παρακολουθώ όλο το ντοκιμαντέρ χωρίς να κουνηθώ από τη θέση μου. Συγκινούμαι με την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητα αυτών των ανθρώπων. Εξοργίζομαι με την ελληνική πραγματικότητα, τη γεμάτη ταμπού και υποκρισία, τη γεμάτη λόγια και «μικρούς ήρωες της καθημερινότητάς μας» και την τόσο άδεια από ουσία, αξιοπρέπεια και από το πάθος της Αλεξίας Μπ.
Πάντα πίστευα ότι η στέρηση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Και οι συγγενείς των θυμάτων είχαν αυτή την «τύχη».
12°
