Αν επισκεφθεί κανείς την Αμερική και βρεθεί σε ομήγυρη μέσων Αμερικανών, αντιλαμβάνεται πολύ γρήγορα ότι πρέπει να προσέχει πάρα πολύ καλά, όχι μόνον τι λέει, αλλά και τις λέξεις που θα διαλέξει να χρησιμοποιήσει. Στη χώρα που εφευρέθηκε, καλλιεργήθηκε και ανθεί η εξαγώγιμη «πολιτική ορθότητα» («Political Correctness» ή «PC») είναι τουλάχιστον ύποπτο να ξεκινήσεις ένα διάλογο που να αντιβαίνει αυτή την αρχή, όσο αθώα ή απροκατάληπτα κι αν είναι τα κίνητρά σου. Έτσι, φερ’ ειπείν, όταν η κουβέντα έρχεται σε θέματα πατρίδας και ασφάλειας, το πολιτικώς ορθό στην επικοινωνία επικυρώνεται με την καθιερωμένη φράση «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας».
Στην άλλη άκρη του φάσματος, και in extremis, ο σαδομαζοχιστής στην πολιτικά ορθή του διάσταση, θα γίνει, θα μασκαρευτεί σε «διαφορετικά ικανοποιούμενος». Κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με πολιτικώς ορθά προαπαιτούμενα και κριτήρια, διεξάγονται οι συζητήσεις και για σειρά άλλων ζητημάτων που αφορούν στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, στον τρόπο ζωής, στις πάσης φύσεως ιδιαιτερότητες, τις σχέσεις των φύλων, τις φυλετικές διαφορές και ούτω κάθε εξής. Σχεδόν όλες οι πτυχές του βίου, των πραγμάτων και των εννοιών είναι τόσο φορτισμένες από την επίδραση της πολιτικής ορθότητας, που δεν μπορεί να τις ακουμπήσει κανείς, χάνεται, πελαγώνει και στο τέλος ηττάται κατά κράτος. Ας κρατήσουμε εδώ ότι η πολιτική ορθότητα είναι μια «παντιέρα» την οποία κραδαίνουν όσοι διακηρύσσουν με σθένος ότι σέβονται τη διαφορετικότητα.
Χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η αρχική πρόθεση των αμερικανών διανοουμένων ήταν να τονίσουν ότι η γλώσσα είναι καταπιεστικά πατριαρχική, φτιαγμένη για τους λευκούς ετερόφυλους αρσενικούς, το πράγμα έχει διολισθήσει από τότε. Τώρα είναι μια επινόηση για όλους και για κανέναν. Προστατεύει τους πάντες και τους απειλεί όλους.
Το πολιτικά ορθό, η επιβολή ενός κώδικα απαραβίαστου, ξεκινάει από τη γλώσσα και την αστυνόμευσή της, για να καταλήξει, όπως όλα δείχνουν, σε μια απόλυτη και καθολική χειραγώγηση του νου και του πνεύματος (mind control). Διότι προγραμματικά, ευθύς εξαρχής, δεν μπορεί να γίνει διάλογος, το μόνο μέσο που μπορούμε να μετέλθουμε για την υπερνίκηση της άγνοιας. Το πολύτιμο «πάταξον μεν, άκουσον δε» έχει ξεχαστεί. Το ζήτημα, το όποιο ζήτημα δεν συζητείται, παρά με όρους που έχουν ήδη τεθεί. Η ελευθερία της σκέψης και του λόγου πάνε περίπατο.
Επικρατεί αδιαλλαξία και διαλύεται, εν τέλει, κάθε διαφορετική και αποκλίνουσα θέση και άποψη ως εχθρική, ανεπιθύμητη και ύποπτη. Ο δε αποκλίνων αποβάλλεται και βγαίνει από το κάδρο με την ταμπέλα άλλοτε του γραφικού και άλλοτε του ακραίου ή βλαβερού στοιχείου. Έχει εξασφαλιστεί έτσι ένα τεράστιο πεδίο αλώσεως όπου οι αξίες, ακόμα και τα αυτονόητα, παύουν να είναι τέτοια, κατά τον τρόπο που κάποιος έχει υποστεί λοβοτομή. Έτσι, λοιπόν, όσοι διακηρύσσουν ότι σέβονται και υπερασπίζονται την διαφορετικότητα (οι πολιτικά ορθοί) επιφέρουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, τουτέστιν επιτυγχάνουν την παθητική ομογενοποίηση και την ισοπέδωση κατά τον τρόπο που οι υγιεινιστές, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης, στην προσπάθειά τους να παραμείνουν υγιείς αρρωσταίνουν.
Αυτό όμως είναι και το επιδιωκόμενο: η ισχύουσα πολιτική ορθότητα που αφενός δίνει σε κείνον που την υιοθετεί μια θέση αξιοπρέπειας σε αυτόν τον κόσμο (προσδίδει δηλαδή σα να είναι μια αξία) και επιπλέον απαλλάσσει από τόσους κόπους να σκέφτεται και να συνδιαλέγεται κανείς. Η τροφή είναι αμάσητη. Από κει και πέρα τα πάντα είναι δυνατά σε επίπεδο τόσο χειραγώγησης όσο και επιβολής.
Και εδώ, στη γενέτειρα του διαλόγου, οι πολιτικά ορθοί έχουν κερδίσει και συνεχώς κερδίζουν μεγαλύτερο έδαφος. Όπως θα ανέμενε κανείς, μετέρχονται προκατασκευασμένων σχημάτων (δηλαδή μαϊμουδίζουν) και κοιτώντας μας με συγκατάβαση μας λένε ποιο είναι το σωστό. Ωστόσο, αρνούνται εκ συστήματος να ακουμπήσουν το δάχτυλο πάνω σε οποιαδήποτε πληγή και αποφεύγουν την αποκάλυψη κάθε αλήθειας. Η πολιτική ορθότητα, εν μέσω της κρίσης, καθώς συμπλέκεται με τον κενό λόγο των πολιτικών, τα στερεότυπα των δημοσιογράφων και με «μουσικό χαλί» τα λαϊκότροπα κλισέ της κοινωνίας γενικώς, δημιουργούν αυτό το φοβερά μελαγχολικό κενό των ημερών μας, στο οποίο απουσιάζει εντελώς το πνεύμα, η κριτική αντιπαράθεση και η πυγμή.
Όσο αυτά θα ισχύουν, ας μην απορούμε για τα άσχημα που συμβαίνουν σε μας και γύρω μας. Ας μην απορούμε για τις ανώφελες κουβέντες ή για όσες προσπαθούν να παραμορφώσουν την αλήθεια. Ας μην απορούμε για την τεράστια δόση συμβατικότητας, αδιαφορίας και ηλιθιότητας γύρω μας. Ας μην απορούμε για το περίφημο οργουελικό «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από όλα τα άλλα».
9°
