Το λιγότερο είναι η ταλαιπωρία, ακόμη και οι δουλειές που ματαιώθηκαν, και η ζημιά στα μαγαζιά, την οικονομία, την εικόνα της πόλης.
Υπάρχει κάτι βαθύτερα ενοχλητικό στην απεργία των υπαλλήλων του Μετρό, όπως και στην αποχή των δικαστών, ή στους τσαμπουκάδες των υπαλλήλων της Βουλής. Υπάρχει η περιφρόνηση στην ίδια τους τη δουλειά, στο ρόλο που επιτελεί και κατ' επέκταση στην έννοια της κοινωνίας.
Είναι τόσο σπουδαίο πράγμα το Μετρό και δεν παύουμε να το λέμε. Φτιάχτηκε με τον αντίθετο τρόπο απο την πόλη, μεγάλο, καθαρό, πολυτελές, να εμπνέει αυτοσεβασμό και σεβασμό του συνόλου. Συγκεντρώνει απίστευτο μόχθο, επιστήμη, ανακαλύψεις, τεχνολογία, είναι προϊόν εξαιρετικής τόλμης, ένα θαύμα του πολιτισμού που έδωσε κάποια ανθρώπινη όψη στην Αθήνα.
Κι αυτοί οι άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι περήφανοι για κάθε στιγμή που το κάνουν να λειτουργεί, δεν το σέβονται. Κρύβονται πίσω από βαρύγδουπες λέξεις, από δήθεν αγωνιστικές φράσεις. Οπως και οι άλλοι, οι δικαστές που δεν δικάζουν, οι υπάλληλοι που καταλαμβάνουν τη Βουλή, εξευτελίζουν την ελάχιστη αξιοπρέπεια που μας έχει απομείνει, βάζοντας το λιθαράκι τους στη διάλυση των δομών και στη διάλυση των εννοιών, που ίσως είναι χειρότερη.
Απεργία για να μην υπαχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο, για φαντάσου! Την πρώτη μέρα μπορεί να νιώσεις και κατανόηση. Είναι καλύτερα από τους ανέργους, αλλά θα είχαν κάνει έναν προγραμματισμό ζωής, κάποιοι θα έχουν δάνεια, θα σπουδάζουν παιδιά. Για μια μέρα κάνεις υπομονή, βρίσκεις λύσεις, θυμάσαι πως ήταν η Αθήνα χωρίς μετρό, πόσο είχε βουλιάξει από την ανάπτυξη με λάθος σχέδια.
Αλλά πόσο να στοχαστείς πια και πόσο υπομονή να κάνεις και πόσο να ξεγελάς τον εαυτό σου και να μη βλέπεις τον εκβιασμό που συμφωνεί να κάνει ένα συνδικάτο στους κατοίκους της ρημάδας της πρωτεύουσας; Αφού πια το ξέρουμε όλοι πως τα λεφτά είναι δανεικά, είναι χρωστούμενα, κι είναι και λίγα. Πόσο ν' αντέξει η λογική μας αυτό τον εμφύλιο όπου κάθε συνδικάτο ζητάει για λογαριασμό του τα περισσότερα, τα κεκτημένα του, παριστάνοντας πως δεν καταλαβαίνει ότι τα κέρδη του θα αδικήσουν άλλους και πιθανόν θα απειλήσουν δομές κρατικές που δεν ξαναγίνονται;
Πόσο ακόμη νομίζουν ότι μπορούν να μας κοροϊδεύουν με επαναστατικές φράσεις; Το έχουμε καταλάβει ότι οι επαναστάσεις τους είναι το τι θα αρπάξει ο καθένας. Κι αυτή η στάση και η νοοτροπία κουράζει περισσότερο κι από το περπάτημα στην ανθυγιεινή πόλη. Γιατί δεν αφήνει καμία ελπίδα στο βάθος. Αυτή η απελπισία είναι η κρίση, η επιβεβαίωση, κάθε μέρα, πως ο καθένας θα τραβήξει το πάπλωμα όσο μπορεί, όσο τον παίρνει, όσο του επιτρέπεται, αδιαφορώντας πλήρως αν πουντιάσει ο άλλος από δίπλα.
Σε μια τέτοια πόλη όμως, σε μια τέτοια κοινωνία, σε έναν τέτοιο τρόπο ζωής, όσα και να πάρουν δεν θα είναι ευχαριστημένοι. Ούτε οι υπάλληλοι της Βουλής, ούτε οι υπάλληλοι του μετρό, ούτε οι δικαστές, ούτε οι εφοπλιστές. Κανένας δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα όταν δεν μπορεί να σεβαστεί τον ίδιο του το ρόλο στη λειτουργία της κοινωνίας, όταν δεν αναγνωρίζει σ' αυτή καμία αξία, όταν δεν μπορεί να του πει τίποτε.
Είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε αιώνια φτώχεια. Κοιτάξτε τα προσωπα των ανθρώπων σ' αυτή την πόλη που δεν ξερει να ζει, δεν ξέρει να χαίρεται. Αδικα ξεχειλώνουμε τα μεγάλα λόγια, δεν μπορούν να καλύψουν τη γύμνια μας. Δεν μας σώζουν ούτε όλες οι λιακάδες του κόσμου.
12°
