Η μίρλα. Η γκρίνια. Η λάσπη. Η σπίλωση. Η προβοκάτσια ή το επιδοτούμενο και του εκ ασφαλούς επαναστατιλίκι. Ειδικά από τους ΕΛΑσίτες του Διαδικτύου που πληκτρολογούν ρεβολουσιόνικα τσιτάτα από «μητρικές» με σήμα το Μήλο. Όχι το Ζαγορίν Πηλίου, αλλά το άλλο, το «ιταμό» του Τζομπς. Η ειρωνία, ο διχασμός, η προσπάθεια μαντρώματος του «πελατολογίου» μέσα από μάχες και αγώνες ενάντια στον εχθρό. Που, αν δεν υπάρχει, τον ανακαλύπτουμε. Guess what: μέρες τώρα οι εχθροί είναι όλα τα πιτσιρίκια που αντί να κάνουν ουρές έξω από τα γραφεία των κομματικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ για να ενταχθούν στις αρμάδες κατατρόπωσης του καπιταλισμού, ή να κάνουν καριέρα ως έμμισθα τρολ μοιράζοντας «ψόφους» αντιφιλελέ, συνωστίζονται για μια ταμπλέτα, για ένα σνικεράκι, για ένα μπάκπακ, σαν αυτά που φορά ο Ποτάμης ο του Μπόμπολα.
Η αριστερά της καρδιάς μας, η αριστερά που όλοι αγαπήσαμε, πάμε στο ρυθμό του ύμνου του ΕΑΜ, πάμε, πάμε, «Έξι λέξεις μόνο φωτίζουν την ελληνική μας τη γενιά και μας δείχνουν φωτεινό τον δρόμο για να φέρουμε τη λευτεριά». Οι εξής: 1) Ένας 2) Είναι 3) Ο 4) Εχθρός 5) Ο 6) Blackfridayισμός. Μην γελάς καθόλου. Η νέα γενιά αντί να εντάσσεται στις γραμμές της μάχης, αντί να οργανώνεται ταξικά ενάντια στα αφεντικά, «σκοτώνει τα όνειρά μας», για ένα σμάρτφον στην Black Friday. Ένας είναι ο εχθρός ο Blackfridayισμός. Τι ηρωικό για άλλη μια φορά, τι ανένδοτο το πρωτοσέλιδο της Αυγής: «Μαυρίζοντας ακόμα πιο πολύ τη ζωή των εργαζομένων, μεγάλες αλυσίδες πολυκαταστημάτων και παραρτήματα πολυεθνικών κολοσσών εισάγουν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης έναν θεσμό καταναλωτικού παροξυσμού».
Πάλι οι ξένοι φταίνε. Και το παραμύθι που πουλούν και πιάνει στα απολωλότα αμάθητα παιδιά. Που δεν ονειρεύονται χαρακώματα, δεν μπαίνουν μπροστάρηδες στον αγώνα για μια λεύτερη από Nike πατρίδα, που δεν ενθυμούνται τις λιτού βίου «Αλυσίδα Ελβιέλα, σου πηγαίνουνε τρέλα». Τις δικές μας Ελβιέλες, τις φτιαγμένες από τον μόχθο τον βαρύ του έλληνα εργάτη. Αυτόν που για πάρτη του η πρώτη φορά αριστερά στέκεται πλάι του και μάχεται λυσσασμένα. Αλλά είναι ανθεκτικοί και μας βάζουν τρικλοποδιές οι κεφαλαιοκράτες της Κομισιόν, μα θα τους νικήσουμε. Ντροπή στα πιτσιρίκια. Ουρές για ένα Σάμσουνγκ γκατζετάκι, για ρούχα σπορ τρίριγα σαν αυτά που φορά ο Φάρελ Γουίλιαμς, αντί να επιζητούν επαναφορά του «Πίτσος Εμπιστοσύνη» και χλαίνες φυσεκλικάτες όπως στο αθάνατο Άρης Βελουχιώτης λουκ.
Η άτιμη η νιότη, η πεπλανημένη, που ως επιχειρεί να τη διαφωτίσει το πρωτοσέλιδο της Αυγής, «Σε μια εποχή που η μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών έχει μετατρέψει την πλειονότητα των καταναλωτών σε κυνηγούς προσφορών, τα πολυκαταστήματα εφαρμόζουν το θεσμό της Black Friday σε μια προσπάθεια να ξεπουλήσουν το μεγάλο τους στοκ, το οποίο μόνο αυτές έχουν τη δυνατότητα να διατηρούν, στοχεύοντας παράλληλα στον ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό του μεριδίου των μικρών ανταγωνιστών τους». Αν δεν το κατάλαβες, νιότη, που Black Friday μέρα τρέχεις εν εξάψει να ψωνίσεις κάτι που θα σε κάνει να ξεχάσεις, έστω και πρόσκαιρα, πως χάρις σ’ αυτή την κυβέρνηση κι αν δεν είσαι Καρανίκας ή συντρόφισσα Νοτοπούλου, αντιπρόσωπος Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, δουλειά δεν θα βρεις, αν δεν το κατάλαβες, είσαι εχθρός. Τα πιτσιρίκια. Όχι ο Πιτσιρίκος, μην παρεξηγηθούμε κιόλας. Όλα κι όλα. Γιατί διαλέξατε να πάτε με την «Κοκακόλα» κι όχι με το ρακόμελο. Γιατί αντί να λούζεστε με ανθόνερο ή να παρφουμάρεστε με Μυρτώ και Προσάρ, εσείς επιλέγετε να τα ακουμπάτε στα Σεφοράδικα και τα Μαρξενσπενσεράδικα. Τα καπιταλιστικά, τα αχαλιναγώγητα, που οκ, κι εκεί ελληνόπουλα δουλεύουν και πληρώνονται, συνομήλικοί σας κιόλας, και οκ, φόρους πληρώνουν για να πληρώνεται ο σύντροφος Καρανίκας, μα της Σούλας οι νεωτερισμοί και του κυρ-Μέντιου το γαϊδουράδικο είναι οι στόχοι τους. Για να τα κλείσουν και στη θέση τους να ανοίξουν πολυεθνικοί ιππόδρομοι που θα φέρουν οι κατακτητές, να τρέχουν εγγλέζικα άλογα από το Άσκοτ, και τα κορίτσια αντί να φοράνε κλαρωτά φουστάνια, να τα στάζουν σε εκείνα τα άλλα που τα διαφημίζει η Μπέκαμ η Βικτόρια. Κι όχι η Άννα μας η Βαγενά.
Και για άλλη μια μέρα, το γνωστό παιχνίδι. Του διχασμού. Της λοιδωρίας. Του αποπροσανατολισμού. Του η μπάλα στα μνήματα. Γιατί εκεί τη στέλνουν. Όχι για να δικαιολογήσουν τις κωλοτούμπες, το κομματικό κράτος που έστησαν, τα ψέματα που είπαν και δεν μαζεύονται με τίποτα πέρα από εχθροπραξίες τέτοιου είδους. Ενάντια στη μέρα, δηλαδή. Ενάντια στην Black Friday. Που από ένα παρηγορητικό σόπινγκ πανηγυράκι ξαφνικά γίνεται, για μένα προσωπικά, ένα σύμβολο αγώνα. Ναι! Μια, δυο, τρεις, πολλές Black Fridays. Σύμβολο πλέον, ύστερα από αυτό το «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα, όλων όσων επιθυμούν ελευθερία επιλογής, άποψης, διαχείρισης εισοδήματος. Ψωνίστε, διασκεδάστε, κάνετε ουρές, συγκρίνετε τιμές, εκμεταλλευτείτε προσφορές. Κι αν σας πουν κοροϊδευτικά «Αμερικανάκια», εδώ την έχω την απάντηση και σας οπλίζω: μεταξύ παλαιομαρξισμού, που κι αυτός εισαγώμενος είναι σαν προϊόν, να τα λέμε κι αυτά, και Black Friday, έστω και σε στοκ, προτιμάμε την «Παρασκευή». Ναι, έχουμε το δικαίωμα. Και κανένας σύντροφος, ό,τι και να πει, δεν έχει το δικαίωμα να μας το στερήσει: Popλετάριοι όλων των χωρών, ας ενωθούμε επιτέλους!
13°
