Πολλοί ενοχλούνται/δυσανασχετούν, γιατί λέμε «Αριστερά» και όχι Αριστερά. Αναρωτηθέντες πρόσφατα: «Δεξιά-Αριστερά ή Λαϊκισμός-Εκσυγχρονισμός;», σας κρύψαμε ότι ταυτολογούμε: Δεξιός είναι ο Λαϊκισμός και Αριστερός ο ανατρεπτικός του Στάτους-Κβο Εκσυγχρονισμός! Παρουσιάζουμε εδώ ανασυνθετικά την περί Αριστεράς αντίληψή μας.
Ιστορική Αριστερά οικουμενικά διαστρεβλωμένη
ΚΚΕ-Ανταρσύα-Λαφαζάνης-Μαντάμ-Ζντουπ-και-Σία, θεωρούν τον Τσίπρα δεξιό ρεβιζιονιστή/ρεφορμιστή και άλλα φαιδρά αντιμνημονιακά. Προτάσσουν μια θρησκευματική αξιολόγηση της «Αριστερότητας», με όρους μεταφυσικούς/ΙεροΣυνοδικούς. Δηλαδή, είσαι αιρετικός/προδότης του δόγματος; Αφορίζεσαι!
Πάντως, όχι μόνο στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ, αλλά και οικουμενικά, παραμένει/κυριαρχεί η γενικευμένη/αταλάντευτη αφελής πεποίθηση: οι Καλοί Αριστεροί τα μοιράζουνε και οι Κακοί Δεξιοί τα χωρίζουνε. Θα δείξουμε παρακάτω γιατί είναι ξεπερασμένη/άχρηστη.
Ιστορικά η «Αριστερότητα» διαμορφώθηκε στη Γαλλική Επανάσταση, πριν τη γέννηση των αναρχοκομμουνιστικών αταξικών οραμάτων. Υπονοούσε την αρχέγονη έννοια της ανατροπής του παλιού από το καινούργιο (θυμηθείτε: «Αι μεταβολαί λυπηρόν» έλεγαν οι συντηρητικοί Αρχαίοι Αθηναίοι).
Τότε οι Αριστεροί ήθελαν να ανατρέψουν το Μοναρχικό Καθεστώς, ως πηγή δυστυχίας. Πάντα η Αριστερά επιδίωκε το υπερβατικό ξεκόλλημα από κάθε σήψη, επισπεύδοντας μια καλύτερη/προοδευτικότερη κοινωνία. Ώσπου εγκαθιδρύθηκε το εντυπωσιακό Μαρξιστικό Πρόταγμα, που ζάλισε/κόλλησε την ανθρωπότητα για υπερεκατό χρόνια, αναστατώνοντάς την, ακόμα μπερδεμένη περί του τι εστί Αριστερά.
Αριστερό είναι να θέλεις να μην υπάρχουν φτωχοί, όμως επίσης και να μην υπάρχουν σκλάβοι. Πώς γίνεται, λοιπόν, τα «αριστερά» καθεστώτα να είναι βάρβαρες φυλακές ανελευθερίας; Αριστερό φέρεται το δημοκρατικό πρόταγμα και δεξιό το αυταρχικό. Πώς διάολο θεωρείται αριστερός ο αυταρχισμός των Μαρξιστών-Λενινιστών (Μ-Λ);
Πάντα μια νέα Αριστερά διώχνει μια παλιά Δεξιά
Σε κάθε νέα φάση, που διέρχεται η οργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία, η άρχουσα τάξη (που ΔΕΝ είναι μόνο ιδιοκτήτρια των μέσων παραγωγής…) τείνει να διασώζει την ισχύ της αναπαραγόμενη/εξελισσόμενη σε Καθεστώς/Στάτους-Κβο.
Αυτό διασφαλίζει ότι οι διαμορφωτές/διαχειριστές του ΔΕΝ θα πραγματοποιήσουν τις αρχικές προθέσεις/υποσχέσεις, που τους ανέδειξαν στην εξουσία (αρχέγονος νόμος διέπων τις σχέσεις εξουσιαζομένων-εξουσιαστών).
Συνεπώς, πάντα θα έρχεται κάτι καινούργιο (Αριστερό) να αποκαταστήσει τη σήψη που επέφερε το παλιό (Δεξιό), ώσπου και αυτό να υποστεί τη φθορά της πράξης και του χρόνου, ενώ ποικίλες διεργασίες προετοιμάζουν κάποια νέα ανατροπή.
Αριστερά, λοιπόν, πάντα θα είναι αυτή η πολιτική που ανατρέπει το Στάτους-Κβο. Και Δεξιά η πολιτική συντήρησής του, διά της καταστολής κάθε ελευθερίας ατομικής/συλλογικής, προάγουσας εξυγιαντικές/ανατρεπτικές/λυτρωτικές ιδέες και πράξεις.
Το Μαρξικό Θρήσκευμα, υπερβάν την αξεπέραστη τριπλέτα «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα», αστόχησε με τις παρανοϊκές μονοσήμαντες εμμονές του, όσο κι αν άργησε να καταρρεύσει. Πάντοτε στο διάβα του χρόνου συλλαμβάνονται νεότερες ιδέες/πρακτικές, που δείχνουν τρόπους υπέρβασης κάθε Στάτους-Κβο. Πολλά κριτήρια (η λίστα πάντα θα παραμένει ανοιχτή) διαμορφώνουν την «αριστερότητα» και τη «δεξιότητα» μιας κατάστασης πραγμάτων.
Γκορμπατσώφ: Δεξιός ή Αριστερός;
Κάποτε ευλόγως θεωρήθηκε Αριστερή, ως υπερβατική της Τσαρικής αθλιότητας, η πολλά υποσχόμενη Αναστάτωση που απέφερε τη Σοβιετική Ένωση. Αλλά η ζωή γρήγορα έδειξε ότι επρόκειτο περί χοντρής στραβωμάρας, που υποχρεωτικά θα υπέκειτο σε διόρθωση (άργησε/σάπισε, γι’ αυτό σφοδρά διορθώθηκε), ως μια Δεξιά Αθλιότητα.
Κυρίως, γιατί αυτάρεσκα δεν προνόησε να διατηρήσει ζωντανή την κριτική των εργαζόμενων/διανοούμενων/καλλιτεχνών, που μοιραία βολεύτηκαν (ή εξαερώθηκαν ως αμετανόητοι αριστεροί/κριτικοί/ανατρεπτικοί…), απέναντι στο αυτονόητα τέλειο Σύστημά της. Χωρίς δημοκρατική κριτική, κάθε Σύστημα πεθαίνει (επιβεβαίωσε ο βάρβαρα βιωμένος Ολοκληρωτισμός).
Μπορεί να στούκαρε απότομα το αριστερό/ανατρεπτικό έργο (το είχαμε ονομάσει «Αλυσιδωτή-Αντίδραση-Γκορμπατσώφ») που εμβρυούλκησε τη λύτρωση από τον Σοβιετικό Ολοκληρωτισμό. Κατόπιν, Γέλτσιν-Πούτιν και λοιπά Γκρέμλιν δεν την κλιμάκωσαν δυναμικά: ανακύκλωσαν νέα εσωστρεφή αδιέξοδα. Πάντως, διδάχθηκε η Ανθρωπότητα από αυτά τα πάθη της λογικής, που συντηρεί ανάμεσά μας κουρδισμένες Μ-Λ μηχανές.
Όθεν, κάθε Ολοκληρωτισμός είναι (ακρο)δεξιός. Σημειωτέον, οι «δεξιοί» φασισμοί συχνά επικαλούνταν ως μπαμπούλα/άλλοθι τους «αριστερούς». Και τούμπαλιν, οι Σταλινικοί (παρά τις σταλινο-ναζιστικές μπαγαποντιές τύπου Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ) πάντα έδειχναν ένα Φασισμό ως μπαμπούλα, που τους νομιμοποιούσε ως επίδοξους δίκαιους τιμωρούς του.
Ρεζουμέ: αν και ευλόγως ήταν Αριστερή επιτυχία η Ανατροπή/Κατάρρευση του Σάπιου Σοβιετικού Ιμπεριαλισμού-Ολοκληρωτισμού, η διεθνής Μ-Λ επικοινωνιακή επικυριαρχία ολοφυρόμενη επέβαλε άλλη αίσθηση. Ότι ήταν τάχα μια πρόσκαιρη υπαναχώρηση της Αριστεράς, μπροστά στην Παλινόρθωση της Δεξιάς.
Το λένε και τα χαρτιά μου, τα ιστορικο-υλιστικά: κάποτε «αντικειμενικά» (γέλια…) θα έρθει ο Σοσιαλισμός και μετά ο Κομμουνισμός και-θα-’ναι-μέρα-μεσημέρι. Ούτε μια στο εκατομμύριο, να μη συμβεί αυτό (θα ’λεγε κάθε εξουσιολιγούρης Αλεξάκης).
Αφότου ο Μαρξ φύτεψε την «επιστημονική» (γέλια…) προσδοκία της απόλυτα πραγματοποιήσιμης τέλειας-αταξικής-κοινωνίας-μη-αντιφατικών-ανθρώπων, όπου όλοι ευτυχισμένοι θα τρώμε πιλάφι και μέλι, η γενική παράνοια είχε ξεκινήσει. Όλοι πιστέψαμε ότι κάποιος Επίγειος Κομμουνιστικός Παράδεισος είναι εφικτός.
Όποιον κατέτεινε/συνέκλινε προς την εξωγήινη επίτευξη μιας τέτοιας κοινωνίας, λοιπόν, μάθαμε να τον λέμε «Αριστερό» και όποιον απέκλινε Δεξιό… Σταδιακά το κομμουνιστικό κίνημα επέβαλε αυτή την ασυναίσθητη οικουμενική βεβαιότητα, ότι είναι «αριστερός» σωτήρας των φτωχών...
Μα ούτε κι αυτό στέκει: τέτοιοι καψεροί «αριστεροί» έμπρακτα φτωχοποιούν τον κόσμο (πάμπτωχοι οι πάμπολλοι, πλην μιας δράκας κρυφόπλουτων κομισσαρίων)… Ενώ οι «Δεξιοί» –τύπου Φιλελεύθερο Κράτος Δικαίου (Rule of Law) και Κράτος Πρόνοιας (Welfare State)– εξασφαλίζουν παντού ολοένα και περισσότερο πλούτο, διαχεόμενο παντού, όσο κι αν κάποιοι γίνονται δραματικά πλουσιότεροι.
Η «Δύση» μειώνει δραστικά τη φτώχεια, πέρα από την αντικειμενική βελτίωση κάθε υλικοπνευματικού όρου διαβίωσης («Της Σοσιαλδημοκρατίας τα εννιάμερα»). Αντίθετα κάθε ποικιλόχρους Ολοκληρωτισμός (και ο «Αριστερός» «Επιστημονικός-Σοσιαλισμός»/Κομμουνισμός) φέρνει φτώχεια/μιζέρια/δυστυχία.
Στατικός Μαρξ, δυναμική ζωή/κοινωνία
Διεισδυτικός φωτογράφος μιας στατικής εποχής, αποτύπωσε ο Μαρξ στιγμιαία την κοινωνική ζωή της, σάλταρε και νόμιζε ότι όσα φαντάστηκε θα παρέμεναν παντοτινή Απόλυτη-Αλήθεια. Μαζί του παρασύρθηκε και η ανθρωπότητα, εγκλωβιζόμενη σε παρακρουστική πόλωση μεταξύ Καλών και Κακών, στον περασμένο αιώνα της παρατεταμένης αιματοχυσίας.
Μας κλείδωσε στο στατικό του κουτάκι και κολλήσαμε ως ανθρωπότητα στη βλαμμένη αυτή λογική. Αριστερά και Δεξιά (δυναμικό, όχι στατικό ζήτημα), αλλάζουν με τις εποχές, ανάλογα με το πού-πώς-πότε-πόσο μπουκώνουν και κολλάνε οι κοινωνίες. Πάντοτε η εκάστοτε Δεξιά βουλώνει/χειροτερεύει τα μπουκώματα που η ίδια απεργάστηκε, ενώ η εκάστοτε Αριστερά τα ξεβουλώνει.
***
Διά ταύτα. Δεξιό, στην ακόμα πτωχοπρόδρομη/κολλημένη Ψωροκώσταινα, παραμένει το εμμένον άθλιο σοβιετικού-τύπου-Στάτους-Κβο του Πελατειακού Εθνολαϊκισμού. Αριστερή θα είναι η ανατροπή αυτής της Καθεστωτικής αντικοινωνικής σήψης. Παρά τις απεγνωσμένες/κυναιγειρικές «αντι-νεοφιλελεύθερες» προσπάθειες («προοδευτικού»/«κοινωνικού» «προσήμου», τι γελοίος φερετζές, μον-ντιέ!) των «Δεξιών» και «Αριστερών» υποστηρικτών της.
Παραλειπόμενα
Σημιτικότερα Συνεχώς επαναλαμβάνουμε εμπεδωτικά: Αριστερότερος Μεταρρυθμιστής από τον Σημίτη δεν ξαναβγήκε στη Μεταπολίτευση. Τόλμησε να συγκρουστεί ανυποχώρητα/νικηφόρα, χωρίς νταούλια και φανφάρες, με το Σκοταδιστικό «Όπισθεν-Ολοταχώς!» Εκκλησιαστικό Στάτους-Κβο μέχρι τέλους.
Όχι σαν τους ποικιλώνυμους (Αντρέα-επιγόνους) αρχιδιαπραγματευταράδες/απατεώνες που διαχρονικά άλλα διατυμπανίζουν και μετά υπαναχωρούν με την ουρά στα σκέλια δηλώνοντας υπερηφάνεια... Επιμένουμε, αριστερότητα δεν σημαίνει αντιδεξιές κορώνες, αλλά σοβαρή ανατρεπτικότητα του ποικιλώνυμου καρακατσουλιού. Να-τα-ξαναλέμε-κι-αυτά.
Αντιμνημονιακή Δικαιοσύνη: φυσάει! Αντιπρόεδροι ΣτΕ παραιτούνται. Αρχιδικασταί ανοητολογούντες συναλλάσσονται (συνδικαλιστικώς/μισθολογικώς, εκτός αντικειμένου) με πρωθυπουργούς. Καημένο/πόβερο Κράτος Δικαίου! Αλήθεια, αντιδικία Θάνου-Τσακυράκη, τέλος, ήγουν τα μαζεύουμε τώρα άρον-άρον; First we take Δικαιοσύνη, (so)-then we destroy Δημοκρατία. Κανονικά. Τα σκυλιά αλυχτάνε, ΤΟ Καθεστώς προχωρεί.
Φιληκά Τα περί «προσκύνησης στη Χούντα και ρέστα» ήταν «ψηλά-τον-αμανέ» περίσσια ατυχής μαγκιά Φίλη, που χάρισε διαπραγματευτικό πάτημα στα ράσα για αποδυνάμωση του στόχου «Σχολική Από-ισλαμοποίηση/Εκκοσμίκευση». Τώρα ξεπουπουλιασμένος πάει και εξαιρεί βασικά κεφάλαια της Ιστορίας από τη Σχολική Διδασκαλία… Μωραίνει Κύριος.
10°
