Ο Ντέιβιντ Κάμερον προσπάθησε να κλείσει τα αυτιά του και να μην ακούει τα σκληρά λόγια των συγγενών του. Όμως δεν μπορούσε. Τα λόγια τους σα να του τρυπούσαν τον εγκέφαλο.
«Πρέπει να φύγεις επιτέλους από αυτή τη σχέση» έλεγε ο ένας αδελφός του, ο Νάιτζελ.
«Δεν είναι για σένα, μπορείς καλύτερα μόνος σου» συμπλήρωνε ο Μπορίς...
«Εμένα μη με ανακατεύετε» προσπαθούσε να ισορροπήσει τα πράγματα η Ελισάβετ. Η μητέρα της οικογένειας δεν ήθελε να στεναχωρήσει το γιο της. Ανέκαθεν τον θεωρούσε πιο ευαίσθητο από τους άλλους. Αλλά ακόμα και η σιωπή της, ακόμα και ο τρόπος που απέφευγε να πάρει ξεκάθαρη θέση, έδειχνε ότι δεν συμφωνούσε με αυτή τη σχέση. Και ότι θα προτιμούσε ο γιος της να χωρίσει...
Ήταν η πρώτη φορά που ο Ντέιβιντ ένιωθε αδύναμος να αντιδράσει. Η οικογένειά του ήταν εναντίον του και εκείνος δεν είχε άλλη δύναμη να αντισταθεί. Κάποια στιγμή λύθηκε σε λυγμούς. «Εντάξει, λοιπόν» είπε σκουπίζοντας τα δάκρυά του... Και έφυγε βιαστικά από το δωμάτιο αφήνοντας πίσω τους άλλους να πανηγυρίζουν.
Έπρεπε να κάνει αυτό που φοβόταν. Να της μιλήσει. Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε μαζί με την Ε.Ε. ήξερε ότι η σχέση τους βρίσκεται στο στόχαστρο. Πολλοί ήταν εκείνοι που δεν την έβλεπαν με καλό μάτι. Θεωρούσαν ότι η Ε.Ε. τον εκμεταλλεύεται. Ότι είναι μαζί του μόνο για τα χρήματα... Μερικοί μάλιστα δεν κρατούσαν καν τα προσχήματα. Με την πρώτη ευκαιρία δεν δίσταζαν να του πετάξουν μες στα μούτρα τα φαρμακερά σχόλιά τους για την «ξεβράκωτη» που τον ήθελε μόνο για τα λεφτά του...
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ταίριαζαν σε πολλά. Ο Ντέιβιντ ανήκε σε μια παλιά αριστοκρατική οικογένεια. Μπορεί να είχαν ξεπέσει οικονομικά αλλά διατηρούσαν ακόμα το ύφος ανωτερώτητας, σα να τους ανήκει ο κόσμος. Που όντως κάποτε ήταν δικός τους.
Όσο για εκείνη... Η οικογένειά της έμοιαζε με ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα. Με ξαφνικές κρίσεις φιλανθρωπίας, κατά καιρούς μάζευε όποιον άτυχο πρόσφυγα έβρισκε στο δρόμο της. Μερικά από τα αδέρφια της είχαν τα κλασικά μεσογειακά χαρακτηριστικά. Και άλλα ήταν κατάξανθα και ψυχρά. Έπειτα ήταν και αυτός ο παράξενος θείος πάνω στην αναπηρική καρέκλα που τους τρόμαζε όλους... Τσιγκούνης. Απότομος. Εμμονικός.
Εκείνη όμως ήταν γλυκιά. Σε έκανε να νιώθεις μια ασφάλεια όταν ήσουν μαζί της. Και είχαν περάσει ωραίες στιγμές. Και τώρα έπρεπε να της πει ότι χωρίζουν...
«Να τα μαζέψεις και να φύγεις από το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται!» του είπε εκείνη μόλις ο Ντέιβιντ της ανακοίνωσε την απόφασή του κλαίγοντας.
Η απάντησή της τον εξέπληξε κάπως. Και κυρίως τον ξένισε. Περίμενε κάποια λιγότερο ψυχρή αντίδραση. Έστω, κάτι που να δείχνει ότι συγκινείται. Ότι θα του λείψει. Όμως εκείνη τον κοιτούσε ψυχρά. Και το βλέμμα της ένιωθε να τον τρυπάει. Αυτή ήταν λοιπόν η αγάπη τους; Μήπως είχαν δίκιο τελικά οι δικοί του; Μήπως δεν τον αγαπούσε πραγματικά;
Ο Ντέιβιντ έδιωξε αμέσως τις σκέψεις αυτές από το μυαλό του. Προσπάθησε να της πιάσει το χέρι αλλά εκείνη το τράβηξε αμέσως.
«Μην προσπαθείς να με συγκινήσεις Ντέιβιντ» του είπε. «Έκανες την επιλογή σου, τώρα πρέπει να την υποστηρίξεις»...
«Ίσως θα μπορούσαμε να μείνουμε φίλοι» απάντησε εκείνος. «Θα μπορούσαμε να βλεπόμαστε, να βγαίνουμε για φαγητό, να βλέπουμε τους φίλους μας...».
Η Ε.Ε. συνέχιζε να τον κοιτάζει ψυχρά. Η σιωπή έμοιαζε πιο βαριά από ποτέ. Στο τέλος μίλησε ξανά πρώτα εκείνη: «Έχεις λίγο καιρό στη διάθεσή σου για να βρεις άλλο σπίτι» του πέταξε. «Αλλά όσο καιρό μένουμε ακόμα μαζί θα έχουμε τυπικές σχέσεις. Δεν θέλω ούτε οικειότητες, ούτε συγκινήσεις και κουβέντες για τα παλιά. Και κυρίως δεν θέλω να είσαι μέσα στα πόδια μου».
Ο Ντέιβιντ προσπάθησε να βρει κάποια αχτίδα ελπίδας.
«Θα προσπαθήσω να τους μεταπείσω με νέο δημοψήφισμα, αν χρειαστεί» της είπε προσπαθώντας να της πιάσει το χέρι. «Ίσως να μπορέσουμε να το ξεχάσουμε και να συνεχίσουμε να βλεπόμαστε παράνομα για λίγο καιρό...».
«Να πας να πάρεις το Άρθρο 50» συνέχισε, «εκεί έχει πολλές αγγελίες για σπίτια» του είπε και σηκώθηκε αποφασισμένη. Καθώς ο Ντέιβιντ την έβλεπε να απομακρύνεται θυμήθηκε για άλλη μια φορά τις ωραίες στιγμές τους. «Τουλάχιστον δεν θα ξαναδώ αυτό τον αντιπαθητικό θείο τον Βόλφγκανγκ» σκέφτηκε κάνοντας μια απόπειρα να παρηγορήσει τον εαυτό του.
Στην πρώτη συνάντηση με τους κοινούς φίλους η αμηχανία κοβόταν με το μαχαίρι. Κάποια στιγμή, ο Ζαν Κλοντ που του άρεσε να τους αγκαλιάζει και να τους πειράζει όλους, προσπάθησε να σπάσει τον πάγο αλλά μάλλον πέτυχε τα αντίθετα αποτελέσματα.
«Είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω και χαίρομαι γι' αυτό» είπε στον Νάιτζελ που είχε ένα ύφος θριαμβευτή.
«Μπορείς να λες ό,τι θέλεις, τώρα ο Ντέιβιντ μας και η οικογένειά του δεν σου ανήκει πια» απάντησε εκείνος.
«Κάτσε μια στιγμή να σε αποχαιρετίσω με ένα φιλί» συνέχισε να τον ειρωνεύεται ο Ζαν Κλοντ και του έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο.
«Τι ήταν τώρα αυτό;» απόρησε ο Νάιτζελ, ήδη ανήσυχος για το πώς θα το δικαιολογούσε στην υπόλοιπη οικογένεια.
«Γιατί σε λυπάμαι» του απάντησε πάντα χαμογελώντας ο Ζαν Κλοντ. «Με το ίδιο ύφος μου είχε έρθει και πριν ένα χρόνο ο Αλέξης και τώρα με αγαπάει πιο πολύ από όλους» συμπλήρωσε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του. Ο Αλέξης έσκυψε προς το μέρος του Ζαν Κλοντ περιμένοντας να τον χαϊδέψει στο κεφάλι αλλά ο Ζαν Κλοντ ήταν πολύ απασχολημένος.
«Άντε, δρόμο τώρα» είπε αυστηρά ο Ζαν Κλοντ. «Κανείς από εμάς δεν πρόκειται να σας ξαναμιλήσει».
Και τότε πήρε το λόγο η θεία Ανγκελα που μέχρι τότε καθόταν σκεφτική στη γωνία: «Μάζεψέ τα και φύγε τώρα» πέταξε. «Να μη σας ξαναδώ μπροστά μου. Δεν μπορεί να έχετε τα προνόμια να μιλάτε μαζί μας αν δεν είστε μέλος της οικογένειας» είπε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω...
Ο Ντέιβιντ φανταζόταν έναν αποχαιρετισμό με συγκίνηση και έντονα συναισθήματα. Τους κοινούς φίλους να τον αγκαλιάζουν. Να δίνουν υποσχέσεις ότι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στο γήπεδο, ότι θα τηλεφωνιούνται. Όμως τώρα τους έβλεπε να τον κοιτάζουν παγωμένα και να του δίνουν το χέρι σαν από υποχρέωση. Τότε ήταν η στιγμή που το κατάλαβε: Δεν θα τους ξανάβλεπε ποτέ...
Βγήκε έξω και άφησε τον Νάιτζελ να κανονίσει τις λεπτομέρειες της μετακόμισης...
13°
