Παραφράζοντας ελαφρώς τον τίτλο δημοφιλούς εκπομπής μαγειρικής επιχειρείται η διακριτική συμμετοχή του αναγνώστη στη νέα υπερπαραγωγή του Μαξίμου με το διακριτό τίτλο «Το μεγάλο μαγέρικο» η οποία άρχισε ήδη να μεταδίδεται. Το περιεχόμενο της τηλεοπτικής και σύντομης σε διάρκεια σειράς αφορά βεβαίως-βεβαίως τη μείζονος σημασίας αλλαγή του Συντάγματος ή αλλιώς «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», αλλά και την κομβική για τις μεσοπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις υπόθεση του εκλογικού νόμου με το χαρακτηριστικό υπότιτλο «Ο Αρχιμάγειρας με τη θαυματουργή κουτάλα».
Κάθε κοινωνία διαθέτει το πολιτικό προσωπικό που της αξίζει. Την ευθύνη για τις συνταγματικές αλλαγές φέρει αυτό το πολιτικό προσωπικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καμία σοβαρή κουβέντα και άρα συνεννόηση δεν θα πρέπει να αναμένεται, και για του λόγου το αληθές στοχαστείτε, συμπολίτες, πως ήδη η κατ’ όνομα «διαδικασία» έχει υπονομευτεί.
Βεβαίως το ζητούμενο για την κυβέρνηση δεν είναι ο απαραίτητος και επιβεβλημένος εκσυγχρονισμός του συνταγματικού χάρτη, αλλά η εφαρμογή της τρέχουσας πολιτικής άλγεβρας όπως την αντιλαμβάνεται το Μαξίμου στον αναμενόμενο κατά τα τέλη Ιουλίου εκλογικό νόμο. Εδώ αξίζει να σταθούμε.
Μία κουβέντα, χίλια συμπεράσματα
Δεν πάει πολύς καιρός, δέκα ημέρες περίπου, που ένα σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με άμεση εμπλοκή στα τρέχοντα, βουλευτής ο ίδιος, εξηγούσε σε μία ολιγομελή παρέα σε κατ’ ιδίαν και άρα off the record συνομιλία το βασικό περίγραμμα της πολιτικής σκέψης της ομάδας εξουσίας. «Οι μετρήσεις και οι αναλύσεις καταδεικνύουν πως το ποσοστό των πτωχών ή πτωχοποιημένων στη χώρα φτάνει το 30% της υφιστάμενης και ενεργούς εκλογικά δεξαμενής ψηφοφόρων. Αυτό το ποσοστό ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα είναι το ποσοστό που θα επιδιώξουμε και που θα κατοχυρώσουμε στην επόμενη/επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις». Η ομολογία είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και χαρακτηριστικά «αριστερή» ως προς τα τρέχοντα πρότυπα της Αριστεράς και όχι μόνο στην Ελλάδα. Εξηγεί δε την ουσία του στρατηγικού σχεδιασμού του Μαξίμου. Η προλεταριοποίηση των μικροαστών αποτελεί την κύρια πηγή πολιτικής ισχύος της Κουμουνδούρου. Διαφεύγει της προσοχής του συμπαθούς συνομιλητή ωστόσο πως ποτέ στη σύγχρονη ιστορία οι ισοπεδωμένοι μικροαστοί δεν ανταποκρίθηκαν ταυτόσημα. Αντιθέτως ένα μεγάλο τμήμα τους συντάχτηκε την κρίσιμη στιγμή με την Ακροδεξιά.
Θα ήταν χρήσιμη μία συγκριτική ανάγνωση των βασικών θέσεων της γαλλικής Ακροδεξιάς με εκείνες της γαλλικής Αριστεράς κατά τις τρέχουσες κομβικές εξελίξεις στη Γαλλία.
Η προσεκτική ανάγνωση των θέσεων ως προς τις οικονομικές εξελίξεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αλλά και τις σχέσεις της κοινωνίας με τις πολιτικές ηγεσίες, είναι κατά 80% ταυτόσημες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της εκκωφαντικής σύμπτωσης της επιχειρηματολογίας της Μαρίν Λεπέν με τη Σία Αναγνωστοπούλου ως προς τα αίτια που προκάλεσαν τη δολοφονία της βρετανής βουλευτού.
Υπαίτιος είναι η Ευρώπη, επί της ουσίας η ευρωπαϊκή ηγεσία, δηλαδή η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, ένας όρος τόσο αγαπητός στη σημερινή ευρωπαϊκή Αριστερά και Ακροδεξιά από τον Φάραντζ και τον Ιγκλέσιας έως τη Λεπέν και την Κουμoυνδούρου «Go back, κυρία Μέρκελ… Go back, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης». Θα θυμάστε όλοι αυτή τη φράση του Αλέξη Τσίπρα στα προεκλογικά μπαλκόνια. Διαβάστε αντίστοιχες τοποθετήσεις επί του θέματος της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν ή του αριστερού Μελανσόν. Το συμπέρασμα προκαλεί τη μεγάλη ανατριχίλα. Όταν τα «σύνορα» μεταξύ ενός ακροδεξιού φοβικού λόγου και ενός κακοχωνεμένου αριστερού παραληρήματος είναι τόσο στενά τότε οι μικροαστοί ψηφοφόροι δεν έχουν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα ως προς την επιλογή τους. Άλλωστε μικροαστοί είναι.
Μπερδεύονται εύκολα μέσα στους νερόλακκους του εθνικο-λαϊκισμού. Μισούν για λόγους που δεν γνωρίζουν τα μεγάλα σύνολα (Ευρώπη). Θεωρούν πάντα έτσι γενικά και αόριστα πως είναι αδικημένοι από την Ιστορία, εχθρούς και φίλους, από τους δανειστές ή παρόχους, από συμμάχους κ.λπ. Είναι τα απολύτως κακομαθημένα παλιόπαιδα της ιστορίας. Ψηφίζουν όμως αυτοί οι σύγχρονοι προλετάριοι και καθορίζουν συσχετισμούς. Κατάφεραν το εφιαλτικό 50/50 στην Αυστρία, να αναδείξουν τους υπερσυντηρητικούς ευρωφοβικούς τρίτη δύναμη στη Γερμανία, να απειλήσουν την ευρωπαϊκή συνοχή στη Βρετανία, να φέρουν την ευρωφοβική, ομοφοβική, ιστοριοφοβική, ξενοφοβική γαλλική Ακροδεξιά μία ανάσα από την εξουσία. Όποιος στοχεύει στην εκλογική πελατεία των ισοπεδωμένων μικροαστών διαπραγματεύεται με το διάολο και παίζει με τη φωτιά. Δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται η Κουμουνδούρου ούτε και ο συμπαθής προ δεκαημέρου συνομιλητής. Είναι όμως μόνον θέμα αντίληψης; Ο Πουλατζάς δυστυχώς έφυγε νωρίς. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης επίσης.
Μεταξύ του βαθέος πασόκου Κουρουμπλή, του ευθέως νεοφιλελεύθερου αριστερού λεξιλογίου Τσίπρα, του πολιτικά μανιακο-καταθλιπτικού Τσακαλώτου και της πεντηκοντατριούς παρέας του, της ασημαντότητας ενός Πολάκη και της ευφυούς διαχείρισης της καθημερινής μιζέριας των Φίλη, Παππά, Σκουρλέτη και του μονίμως δακρυσμένου Σπίρτζη, η ομάδα εξουσίας συντάσσει τη νέα φόρμουλα με την οποία θα καθοριστούν οι συσχετισμοί της επόμενης περιόδου. Η στόχευση είναι πολύπλοκη.
Α) Η διασφάλιση πολυδιάσπασης του ακροδεξιού-λαϊκής Δεξιάς στοιχείου της Νέας Δημοκρατίας. «Φτιάξε και εσύ ένα κόμμα, μπορείς. Είναι ποιο έξυπνος ο Μπαλτάκος ή ο Φαήλος;».
Β) Η διαμόρφωση μιας «κοινοβουλευτικής σούπας» στην Αριστερά της Κουμουνδούρου όπου η Ζωή, ο Παναγιώτης, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα αποτελέσουν υπομόχλια - εργαλεία διαχείρησης κοινωνικής οργής, μόχλευσης εν δυνάμει ψηφοφόρων, ακύρωσης κοινωνικών δυναμικών, απαξίωσης κινηματικών δράσεων κ.λπ. Ένα «μαξιλαράκι», δηλαδή.
Γ) Η διαμόρφωση μιας πολιτικής άλγεβρας διά της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και ως δεύτερο κόμμα θα μπορεί να ακυρώνει την πλειοψηφία της κάλπης στο δρόμο, την κοινωνία, αλλά και εντός Βουλής. Με λίγα λόγια, αν ο Μητσοτάκης δεν κερδίσει εκλογές με αυτοδυναμία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο πραγματικός κυρίαρχος του παιγνιδιού.
17°
