Όσες αξιολογήσεις και αν κλείσουν, όσες διευθετήσεις και αν γίνουν, όσα φορολογικά μέτρα και αν επιβληθούν, η λύση του δράματος έρχεται αργά αλλά σταθερά. Και είναι η δραστική μείωση των εξόδων του κράτους. Και είναι οι μειώσεις των συντάξεων και της μισθοδοσίας του δημοσίου.
Η φοροδοτική ικανότητα αυτής της αποξηραμένης κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Χώρια που το κράτος δεν έχει τους κατάλληλους μηχανισμούς να βρει όλη τη φορολογητέα ύλη και να εισπράξει τα δέοντα. Δουλειές κλείνουν, δεν ανοίγουν, επενδύσεις δεν γίνονται. Στις επιχειρήσεις μαζικής εστίασης, που ακόμα ανθούν, είναι γνωστό ότι ανθεί και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Το κόλπο με τη Βουλγαρία και την Κύπρο καλά κρατεί και επεκτείνεται. Ο ΕΝΦΙΑ και ο ΦΠΑ πού να πάνε, πόσα να δώσουν ακόμα;
Μετά από 6 χρόνια ανόητης μη πολιτικής, πειραματισμών του απόλυτου τίποτα, άκρατου βερμπαλισμού και αντιμνημονιακής σαχλαμάρας, η ζωή, η πραγματικότητα είναι εδώ και διατάζει. Μειώστε τα έξοδα του κράτους για να σώσετε το δημόσιο τομέα από την πλήρη κατάρρευση. Για να μη γίνουμε Βενεζουέλα. Παίζαμε τις κουμπάρες με τους δανειστές όταν έπρεπε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Κάναμε «σκληρή διαπραγμάτευση» και σχέδια δραχμής όταν έπρεπε να επιβάλουμε δίκαιη λιτότητα. Τρωγόμασταν μεταξύ μας και βρίζαμε την Ευρώπη όταν έπρεπε να διαμορφώσουμε κατάλληλο πολιτικό κλίμα και προϋποθέσεις για να προσελκύσουμε επενδύσεις, άρα και έσοδα. Υποτασσόμασταν στους συνδικαλιστές και τις συντεχνίες όταν έπρεπε να κάνουμε αποκρατικοποιήσεις. Κοιτάζαμε να σώσουμε το μαγαζάκι μας όταν έπρεπε να κάνουμε συνενώσεις και μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Και τώρα διαμαρτύρονται τα γραμμάτια που έχουν έρθει από καιρό στην πόρτα μας.
Είμαστε μια βιομηχανία συνταξιούχων με λεφτά που δεν έχουμε. Η μείωση των σημερινών συντάξεων και όχι των μελλοντικών έρχεται. Αυτό δείχνουν τα πρόσθετα μέτρα που είτε ψηφιστούν προληπτικά είτε όχι κάποια στιγμή θα επιβληθούν από τα πράγματα. Το πώς θα γίνει δεν έχει και πολύ σημασία. Το πιθανότερο είναι να γίνει άδικα, αλλά θα γίνει. Το σύστημα είναι υπερανταποδοτικό και θα τελειώσει άτακτα και βάρβαρα, όπως τελειώνει κάθε τι που αντίκειται στα μαθηματικά. Από τα 30 δις περίπου, τα 8,1 δις δίνονται σε πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες, ενώ τα έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ είναι 2,6 δις.
Οι μισθοί των ΔΥ θα μειωθούν. Το δημόσιο είναι ακριβό και ακόμα ακριβότερο για την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει. Το πόσο θα μειωθούν δεν έχει σημασία. Θα μειωθούν. Η Ελλάδα απασχολεί στο «στενό» δημόσιο τομέα διπλάσιους μισθωτούς εργαζόμενους (16%) ως ποσοστό του συνόλου της μισθωτής απασχόλησης απ’ ό,τι η ΕΕ-28 (8%). Οι αμοιβές του προσωπικού της γενικής κυβέρνησης ανέρχονται στο 12,2% του ΑΕΠ ενώ στην ΕΕ-28 στο 10,2%.
Όταν στο δημόσιο χρειάζονται τρεις για να κάνουν τη δουλειά που κάνει ένας ιδιωτικός, είναι αναπόφευκτο. Όταν στον ιδιωτικό τομέα ο βασικός είναι 586 ευρώ (μεικτά) πώς είναι δυνατόν να στέκεται αγέρωχος στο δημόσιο και μάλιστα στα 780 ευρώ (ΥΕ) έως τα 1.092 ευρώ (ΠΕ); Όταν στο φροντιστήριο ο σκληρά εργαζόμενος και συνεχώς αξιολογούμενος δάσκαλος παίρνει για 80 ώρες μάθημα το μήνα 300 ευρώ πώς ο αντίστοιχος δημόσιος, που αν θέλει κάνει μάθημα, πληρώνεται με 900 ευρώ; Όταν μάλιστα ο ΔΥ ξέρει ότι θα πληρωθεί τη συγκεκριμένη μέρα και δεν θα περιμένει να εισπράξει ο εργοδότης του και αν… Όταν η μαύρη εργασία οργιάζει. Όταν στον ιδιωτικό όλα είναι θέμα διαπραγμάτευσης και ανάγκης και όχι νόμων;
Οι αποκρατικοποιήσεις αργούν αντικειμενικά ακόμα και αν υπάρχει πολιτική βούληση να γίνουν, που δεν υπάρχει. Χιλιάδες οργανισμοί του δημοσίου είναι αδύνατον να πωληθούν, ποιος να τους πάρει και τι να τους κάνει. Μοιραία θα κλείσουν. Κάποιο προσωπικό θα απολυθεί. Δυστυχώς. Πού να πάει και αν μετακινηθεί; Τι διαφορετικό ξέρει για να αξιοποιηθεί; Αν χρειάζεσαι νοσηλευτές πώς να μετατάξεις καθαρίστριες στα νοσοκομεία; Αν χρειάζεσαι τεχνικούς πώς να μεταφέρεις υπαλλήλους γραφείου στις αντίστοιχες υπηρεσίες; Σχολεία και πανεπιστήμια θα κλείσουν και θα συγχωνευθούν. Ας φωνάζουμε όσο θέλουμε. Ήδη το δημοτικό σχολείο αποψιλώνεται, επειδή το κράτος δεν έχει για να πληρώσει τους αναπληρωτές.
Όλο το κόλπο δημιουργίας άχρηστων κρατικών δομών για τον έλεγχο της ανεργίας και την ικανοποίηση των πελατών καταρρέει, αφού τα έσοδα δεν επαρκούν. Και είναι φυσιολογικό. Δεν θα λείψουν από τους πολίτες, αφού μόνο γραφειοκρατία προσέφεραν και όχι χρήσιμες υπηρεσίες. Θα κλείσουν για να διασωθούν τομείς όπως η δημόσια υγεία, η ασφάλεια, η καθαριότητα, η εκπαίδευση. Το πολιτικό σύστημα αγωνίστηκε με νύχια και με δόντια για να τις κρατήσει αλλά όλα έχουν ένα τέλος.
Η φτωχοποίηση της κοινωνίας είναι συνέπεια των φαύλων πολιτικών που ήθελαν και θέλουν να διασώσουν δύο μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων. Συνταξιούχους και δημόσιους υπάλληλους και όσους πολλούς σιτίζονται από αυτούς. Δυστυχώς το σύστημα δεν δύναται πλέον και θα αναγκαστεί να κουρέψει ξανά τα εισοδήματά τους. Αυτό φυσικά θα επιφέρει και άλλη μείωση της κατανάλωσης. Η Ελλάδα θα επανέλθει σε συνθήκες πολύ παλαιοτέρων εποχών. Τότε που η Αθήνα δεν άδειαζε κάθε Πάσχα και τα νησιά δεν βούλιαζαν τα καλοκαίρια από εγχώριους παραθεριστές. Τότε που κάθε συνοικία της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης είχε δύο ταβέρνες και δύο καφενεία. Όσο νωρίτερα το χωνέψουμε τόσο πιθανότερο είναι να διασώσουμε και τα στοιχειώδη. Τα δυο καφενεία, δηλαδή.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
