«Η Athens Voice συμμετέχει στην καθεστωτική προπαγάνδα για τη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για την επιβολή νυχτερινής εργασίας στα εμπορικά καταστήματα (Λευκές Νύχτες), γενικότερα για την αγιοποίηση της ελεύθερης αγοράς που εξοντώνει τους εκμεταλλευόμενους». (Μαύρες Κυριακές - Κόκκινες νύχτες / Αναρχική ομάδα Αντικαπιταλιστικής Δράσης)
Tην Κυριακή στους δρόμους υπήρχε πολύς κόσμος που χάζευε βιτρίνες και έκανε τα ψώνια του χωρίς να θυμάται ή να γνωρίζει ότι στις αρχές Νοεμβρίου 2014 έγινε εμπρησμός στα γραφεία της A.V. στη Χαριλάου Τρικούπη με κεντρικό επιχείρημα ακριβώς αυτό, τη θέση της εφημερίδας για τα ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές. Προφανώς και δεν υπήρχε καμία διάθεση ηρωισμού από την πλευρά της δημοσιογραφικής ομάδας και των αρθρογράφων, ούτε φυσικά η πρόβλεψη ότι ένα πρωί θα καταστρέφονταν τα πάντα και θα ερχόταν πολύ κοντά το εφιαλτικό ενδεχόμενο του λουκέτου, επειδή οι αυτόκλητοι σωτήρες των εργαζόμενων αποφάσισαν να τους σώσουν από άλλους εργαζόμενους, που πολύ συχνά δουλεύουν επίσης τις Κυριακές, γιατί οι ιστοσελίδες δεν κατεβάζουν ρολά τις αργίες.
Κανείς δεν είχε σκεφτεί πως μια άποψη αυτονόητη στις περισσότερες ευρωπαϊκές και τουριστικές πρωτεύουσες θα μπορούσε να πυροδοτήσει (να μια τέλεια κυριολεξία!) εκρηκτικές αντιδράσεις (ακόμη πιο τέλεια κυριολεξία!) και την απόπειρα θανάτωσης ενός εκδοτικού εγχειρήματος που δεν χαρακτηρίζεται από εργοδοτική αγριότητα και βάναυση καταπάτηση δικαιωμάτων ούτε από ολοκληρωτική αντίληψη και ιδεολογικό αυταρχισμό, κάτι που γνωρίζουν οι εργαζόμενοι καλύτερα από τους συντάκτες της προκήρυξης του μίσους.
Μαμάδες και παιδιά την Κυριακή στην Ερμού, πάνω-κάτω, με μεγάλες και μικρές τσάντες, με απογοήτευση για αυτά που δεν έχουν και με χαρά για αυτά που ακόμη μπορούν, μια βόλτα χωρίς βαθύ νόημα αλλά πολύ ανθρώπινη που τελευταία επαναλαμβάνεται συχνά χωρίς αξιοσημείωτες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, χωρίς επεισοδιακούς αποκλεισμούς εισόδων σε πολυκαταστήματα, χωρίς φασαρία. Εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα σε αυτή την περατζάδα, γιατί τσακίστηκαν μέσα στην κρίση και σε μια χώρα με μεγάλες ανισότητες και χωρίς δίχτυ ασφαλείας για τους αδύναμους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μισούν όσους δεν έχουν ακόμη πνιγεί στη φτώχεια, και όταν/αν αυτό συμβαίνει είναι παραλογισμός.
Τη βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων άφησα το αυτοκίνητό μου σε ένα πάρκινγκ στο κέντρο, όπου η μουσική έπαιζε δυνατά γιατί οι εργαζόμενοι ήθελαν να το διασκεδάσουν όσο γίνεται αφού ήταν υποχρεωμένοι να εργαστούν και πώς όχι αφού θα είχαν μέσα σε ένα οκτάωρο μεγαλύτερα έσοδα από τα περισσότερα 24ωρα του χρόνου. Στη διαδρομή άκουγα μια νυχτερινή εκπομπή από συναδέλφους, τέσσερις μαζί στο στούντιο, που ήταν πολύ ευχάριστη γιατί είχαν όλοι πολύ καλή διάθεση και έκαναν με την καρδιά τους κάτι μεταξύ ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Οι τρεις από τους τέσσερις έχουν μικρά παιδιά και προφανώς κάπου θα τους περίμεναν μετά ή μπορεί και όχι, αν θα έπρεπε να συνεχίσουν την επόμενη μέρα και πώς να κάνεις εκπομπή εντελώς άυπνος. Ήταν λίγο πριν τα χαράματα όταν είπαμε «χρόνια πολλά» με την κυρία στα διόδια, που αν και νυσταγμένη ήταν πολύ ευγενική και προσεκτικά μακιγιαρισμένη, το πρόσεξα γιατί μου έκανε εντύπωση το πρόσωπό της τέτοια μέρα και τέτοια ώρα, εκεί.
Μια φίλη γιατρός είχε εφημερία και ο σύντροφός της φώναζε για τη δουλειά που διάλεξε εκείνη, τα έλεγε στην παρέα χωρίς να καταλαβαίνεις εύκολα αν είναι περισσότερο εκνευρισμένος ή περήφανος για αυτό που τους συμβαίνει. Η ίδια ήταν πολύ ευχαριστημένη γιατί πήγε πολύ καλά η επέμβαση στο μάτι ενός παιδιού που χτύπησε άσχημα παίζοντας και βρέθηκε χριστουγεννιάτικα στο νοσοκομείο.
14°
