Αριστερά ή δεξιά; Σα να λέμε: άσπρο μαύρο. Διάλεξε. Αυτός ο μηχανιστικός τρόπος σκέψης κι αυτή η ρητορική του κενού έχει σκεπάσει την ευρωπαϊκή σκέψη στο σύνολό της, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην πολιτική αλλά και την απλή καθημερινότητα του πολίτη.
Δεν ξέρω εάν είναι μνημονικό ίχνος από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης ή από την εποχή της εμφάνισης του κομμουνιστικού κόμματος ή από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η αντίθεση και με βάση την τρέχουσα πραγματικότητα τείνει να αναδειχθεί ως μια αντίθεση εκτός πραγματικότητας, αφού στην πραγματικότητα είτε η δεξιά είτε η αριστερά κυβερνούν ουσιαστικά εξυπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα. Ποια; Εκείνα τα οποία θα κρατήσουν τους κυβερνώντες στην εξουσία για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Η ουσία είναι ότι αντιμαχόμενες ομάδες χωρίς αρχές και χωρίς ιδεολογία μάχονται για τις καρέκλες της εξουσίας αδιαφορώντας για το τι θα γίνει, πού θα πάει η χώρα ή το πώς θα οργανωθεί καλύτερα ένας τομέας. Έτσι από την εποχή όπου ο θεσμός/κόμμα υποκατέστησε την ιδεολογία, έχουμε περάσει στην εποχή όπου η ιδεολογία αποτελεί απλώς ένα άλλοθι, ένα προπέτασμα καπνού, ένα κοινωνικό στιλ μόνο και μόνο για να συγκινήσει κάποιους συναισθηματικά οι οποίοι θα κρατήσουν την ομάδα στην εξουσία. Αυτή είναι η άλλη διάσταση και μάλλον είναι εκεί που χρειάζεται να αναζητηθεί η απάντηση για το πώς πλατιές μάζες εγκλωβίζονται π.χ. σε ένα πολιτικό σχήμα και πιστεύουν σε αυτό με κλειστά μάτια: ο μύθος, το αφήγημα.
Οι κοινωνίες έχουν ανάγκη να ζουν με μύθους και μυθοπλασίες. Αποτελούν βασικό στοιχείο της ύπαρξής μας, π.χ. θρησκεία, ιδεολογία, αθλητική ομάδα. Μπορούμε, για παράδειγμα, να επιλέγουμε μύθους ανάλογα και με τις ιστορικές συγκυρίες της εποχής. Το ’74, ας πούμε, πουλούσε ο μύθος του εθνάρχη. Ξεπούλησε. Το ’81 ο μύθος της αλλαγής. Ξεπούλησε. Το ’93 ο μύθος του εκσυγχρονισμού. Σήμερα ο μύθος της πρώτης φοράς αριστερά.
Γελάμε με το φιάσκο της ΝΔ αλλά πόσοι ήταν εκείνοι που κατάπιαν αμάσητο το φιάσκο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ; Ο μύθος έσωσε την παρτίδα και αυτό ήταν γνωστό στην ηγεσία. Όμως τώρα πια, μετά από 5 χρόνια σκληρής λεηλασίας των εισοδημάτων των φτωχών πολιτών όπου γίνεται πλέον φανερό πως δεν πρόκειται να γίνουν μεταρρυθμίσεις, π.χ. να κλείσουν οι πάνω από χίλιοι (!) οργανισμοί και πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, να αναδιοργανωθεί το ΕΣΥ, η δικαιοσύνη κ.λπ., για πόσο ακόμα θα εξακολουθεί να επιβιώνει ο μύθος;
Προφανώς και όλα αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας. Η δύση στο σύνολό της ως πολιτικό και πολιτισμικό προϊόν απέδειξε για παράδειγμα για μια ακόμη φορά, τόσο σε σχέση με το προσφυγικό όσο και με βάση τις τελευταίες ειδήσεις σχετικά με την προάσπιση της δυτικής δημοκρατίας απέναντι στους φασίστες ισλαμιστές, το πόσο μπερδεύονται όλα αυτά τα νοήματα με τις πολιτικές προθέσεις. Έτσι αναδείχτηκαν σε όλο τους το εύρος οι αδυναμίες της γραφειοκρατικοποιημένης κεντρικής εξουσίας όπως επίσης και η στρεβλή και αντιδημοκρατική αντιμετώπιση των εκατομμυρίων Αράβων μεταναστών που τους δέχτηκαν να ζήσουν στις χώρες τους και τους εκμεταλλεύονται ως λούμπεν προλεταριάτο.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
